Του Ν. Ασημακόπουλου

Μου αρέσει που πανηγυρίζουν στον Παναθηναϊκό επειδή οι πιτσιρικάδες της ομάδας έκαναν την υπέρβασή τους στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και έδειξαν ότι το μέλλον ανήκει στην ομάδα!

Να υποθέσουμε λοιπόν πως και ο Ρισβάνης, και ο Λαγός, και ο Καπίνο, και ο Τριανταφυλλόπουλος, και όσοι άλλοι δεν έπαιξαν το περασμένο Σάββατο είναι ταλεντάρες και μπορούν να φτάσουν πολύ πολύ ψηλά τον Παναθηναϊκό. Ποιος θα καταφέρει να τους κρατήσει; Υπάρχει περίπτωση να έρθει πρόταση για κάποιους από αυτούς με 300-400 χιλιάρικα και να μην τους στείλουν αμέσως;

Ετσι δεν έκαναν με τον Μαυρία και τον Καρνέζη;

Γιατί να γίνει κάτι άλλο εδώ; Θα υπάρξει έστω και ένας που θα πει ότι… τα παιδιά είναι ταλέντα και θα πρέπει να τα κρατήσουμε για να χτίσουμε μαζί τους το μέλλον; Ποιο μέλλον;

Γενικά στον Παναθηναϊκό ταΐζουν με παραμύθι το κομμάτι του κόσμου που γουστάρει να παραμυθιάζεται. Δεν έχουν μαντίλι να κλάψουν και… ονειρεύονται ένα αύριο, στο οποίο θα μπορούν απλώς να υπάρχουν παίζοντας διακοσμητικό ρόλο στο πρωτάθλημα. Τίποτα περισσότερο.

Ηδη αν δεν βρεθούν κάπου 4 εκατομμύρια μέχρι το τέλος Νοεμβρίου και άλλα 4,5 μέχρι τον Ιούνιο, η ΠΑΕ θα σκάσει σαν καρπούζι και κανένας δεν θα μπορεί να μαζέψει τα ζουμιά.

Οταν είσαι ανοιχτός από παντού και την ίδια ώρα έχεις εξαντλήσει Νοέμβριο μήνα όλα τα προβλεπόμενα έσοδα της χρονιάς, τότε όχι μόνο αναγκάζεσαι να… φορολογήσεις ακόμη και τον… Δομάζο, αλλά γίνεσαι και αναξιόπιστος κάνοντας σχέδια.

Την ίδια στιγμή δεν πείθεις παρά ελάχιστους. Ολόκληρο ντέρπι με τον Ολυμπιακό και ο Παναθηναϊκός δεν πούλησε ούτε τα 16 χιλιάδες εισιτήρια που κυκλοφόρησαν. Ποδόσφαιρο με λιγότερους θεατές από ένα καλό παιχνίδι μπάσκετ!

Βέβαια όλα αυτά είναι πράγματα που φώναζαν από πέρσι, όταν οι συντριπτικά περισσότεροι έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν. Τη χρεοκοπία την απέφυγε τότε ο Αλαφούζος βάζοντας πραγματικά λεφτά από την τσέπη του, επειδή δεν γινόταν κι αλλιώς. Ηταν λίγα. Και τώρα είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να ξαναβρεί ολόκληρο το ποσό που χρειάζεται.

Το χειρότερο απ’ όλα πως, παρά την περσινή ένεση ρευστού και τις διάφορες περικοπές, ο κίνδυνος παραμένει. Το σχέδιο οικονομικής εξυγίανσης (αν μπορούμε να το πούμε έτσι…) απέτυχε, καθώς εκεί που μειώνονταν τα συμβόλαια και έρχονταν παίκτες φτηνότεροι από εκείνους που έφευγαν, ο άγαρμπος και δαπανηρός τρόπος αποχώρησης κάποιων… άχρηστων ή ασύμφορων δημιούργησε υποχρεώσεις τις οποίες η εταιρεία δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσει. Ηδη οι συμφωνίες δεν τηρούνται και οι προσφυγές σκάνε η μία μετά την άλλη, χωρίς κανένας να μπορεί να προβλέψει αν και πότε θα πληρωθούν.

Αρχίζει, λοιπόν, να φαίνεται στο (όχι και τόσο πολύ) βάθος ένα τσουνάμι το οποίο δεν είναι σε θέση να αναχαιτίσουν ούτε ο μεγάθυμος Καραγκούνης, ούτε ο υπομονετικός Νίνης, ούτε ο Ζιλμπέρτο Σίλβα (ναι, ακόμη και σ’ αυτόν χρωστάνε!), καθώς οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους δεν αισθάνονται τόσο Παναθηναϊκοί για να κάνουν τα στραβά μάτια και να μη ζητήσουν τα χρήματά τους.

Φυσικά και η επιστροφή στη Λεωφόρο κανένα πρόβλημα δεν έλυσε.

Απλώς μίκρυνε το μέγεθος του ποδοσφαιρικού κλαμπ, όπως μικραίνει κάθε προϊόν που μπαίνει σε μικρότερη συσκευασία. Η ομάδα που υπάρχει δεν εμπνέει και δεν μαζεύει καν 16 χιλιάδες άτομα ούτε με τον Ολυμπιακό. Στην πραγματικότητα μιλάμε για μια κατάσταση ελκυστική μόνο στη φανατίλα των οργανωμένων. Και φυσικά ελάχιστοι μπορούν να δουν προοπτική για κάτι καλύτερο, παρά τις αναλύσεις που βγαίνουν τις τελευταίες μέρες με… το κιλό σε διάφορα αθλητικά σάιτ.