Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ούτε καν να οργιστεί μπορεί κανείς από τις φασιστικής έμπνευσης και εκτέλεσης πράξεις της δικομματικής κυβέρνησης. Η εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ απλώς στερεί από τους τελευταίους υποστηρικτές αυτής της κυβέρνησης την ύστατη ελπίδα για εφαρμογή μιας δημοκρατικότερης πολιτικής. Δεν έχουν (δεν επιλέγουν;) άλλο μέσο να έλθουν σε επαφή με την κοινωνία ή να εξεύρουν κάποια λύση στα προβλήματά της, που οι ίδιοι προκαλούν παρά μόνο την καταστολή, την κρατική βία, την οποία πολλοί επικροτούν και χειροκροτούν, δυστυχώς. Τέσσερις και μισή ξημερώματα Πέμπτης, 7 Νοεμβρίου. Τα ΜΑΤ εισβάλλουν στην ΕΡΤ. Μια ανεξάρτητη φωνή χάνεται. Η περιφέρεια παύει να ενημερώνεται με λυγμική αδυναμία. Εργαζόμενοι συλλαμβάνονται και σύρονται στη Γενική Ασφάλεια. Οχι, τανκς δεν φάνηκαν στη Μεσογείων. Παντού αύρα κρατικού αυταρχισμού. Θλιμμένα πρόσωπα, λυπημένες ψυχές. Για πολλούς ήταν το σπίτι τους, ειδικά για τους τελευταίους που αίφνης το ανέδειξαν σε ανεξάρτητο και πολυφωνικό, σε θύλακο αντίστασης. Επεσε το «οχυρό» τους, σβήσαν τα χαμόγελα και οι ελπίδες, θρυμματίστηκε η αναλαμπή της συλλογικότητας και της μικρόχρονης μύησης στην ελευθερία της έκφρασης, στη μέγιστη συνειδητοποίηση ότι η ενημέρωση είναι δημόσιο αγαθό ισότιμο της Παιδείας ή της Ενέργειας.
Τα στελέχη της κυβέρνησης αλληλοσυγχαίρονται· τα όργανά τους κατήγαγαν νίκην λαμπρά· εξεδίωξαν τον «εχθρό», δηλητηρίασαν το «ζιζάνιο» που τους χάλαγε τη σούπα της εκσυγχρονιστικής ΝΕΡΙΤ, αυτού του εξαμβλώματος της μονόδρομης επικοινωνίας. Δεν γίνεται λόγος για ενημέρωση.
Η νομιμότης αποκατεστάθη, ο νόμος εφηρμόσθη, ο ήχος από τις ασπίδες των αντρών των ΜΑΤ επικάλυψε την καθημερινή βουή γύρω από το Ραδιομέγαρο. Νόμος, τάξη και βία κατά ανυπεράσπιστων εργαζομένων.
Διάχυτη η λύπη, όμως τα δάκρυα συγκρατούνται περήφανα· με αξιοπρέπεια. Είναι μόνοι. Η κοινωνία έχει πλέον συνηθίσει την κρατική αυθαιρεσία, την κρατική βία· καθείς προσπαθεί, απλώς, να μην είναι αυτός το θύμα και μαζεύεται στο καβούκι του, στην ασφάλειά του. Γιατί όσοι εναντιώθηκαν ηττήθηκαν, επιστρατεύθηκαν, απειλήθηκαν: ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, καθηγητές. Μαθητές συλλαμβάνονται, οδηγούνται στις φυλακές. Ο κίνδυνος παραμονεύει και η αντιπολίτευση κραυγάζει· ετοιμάζει το άλμα το καλό για την κατάληψη της εξουσίας.
Το μόρφωμα της ΔΤ στέκεται δίπλα στους στυγνούς φιλελεύθερους, πιστό στ’ αφεντικά του. Οι κυβερνώντες οσφυοκάμπτουν, υποκλίνονται, έρπουν από τη μια μπροστά στους δανειστές τους και ελεεινοπραγούν από την άλλη κατά της δημοκρατίας· είναι, άρα, ανεκδιήγητοι. Στο Ραδιομέγαρο δεν υπάρχει ήχος, μόνο σιωπή και σκοτάδι, όπως σ’ όλη τη χώρα. Απαντες σιωπούμε. Και περιμένουμε. Τι; Να μας σώσει ο ΣΥΡΙΖΑ μήπως; Αλλά έτσι λειτουργούμε οι περισσότεροι. Περιμένουμε άλλους, αυτούς που έχουν την εξουσία και το χρήμα, να μας βγάλουν από τη δύσκολη θέση και αδιαφορούμε εγκληματικά για την ανάπτυξη των ιδίων (μας) δυνάμεων.
