Ηθοποιός δημοφιλής, χορτασμένος, με ταμπεραμέντο και προσωπικότητα. Η ερμηνεία του στην ταινία της Ελίνας Ψύκου «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» πρόσθεσε στο κινηματογραφικό του παλμαρέ ακόμη μια διάκριση
Της Βένας Γεωργακοπούλου
Θα 'λεγε κάποιος πως κάθε συμμετοχή του Χρήστου Στέργιογλου σε ταινία τον οδηγεί αυτόματα και σε διάκριση. Υπό αυτή την έννοια, μόνο έκπληξη δεν ήταν και το νέο του βραβείο στο 54ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία της Ελίνας Ψύκου «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά», που συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα της διοργάνωσης. Εστω κι αν το μοιράστηκε με τον Χιλιανό Χάιμε Βαδέλ από το «Ποτό του Διαβόλου».
Με τέτοια κριτική επιτροπή (και μόνο ο πρόεδρος Αλεξάντερ Πέιν φτάνει και παραφτάνει) η βράβευση του δημοφιλούς ηθοποιού είναι, όμως, μεγάλη είδηση. Πόσο μάλλον που έχει ξαναπάρει το ίδιο ακριβώς βραβείο και το 2002. Τότε, μάλιστα, για δύο ρόλους εντελώς αντίθετους μεταξύ τους: στο «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου» της Πέννυς Παναγιωτοπούλου και στο «Θα το μετανιώσεις» της Κατερίνας Ευαγγελάκου.
Αυτές οι δύο νέες γυναίκες ανακάλυψαν την κινηματογραφική του φλέβα. Και άρχισε έκτοτε η αξιοθαύμαστη πορεία στο ελληνικό σινεμά ενός καθαρά θεατρικού ηθοποιού, με έντονο ταμπεραμέντο και προσωπικότητα που δεν χωράει σε κουτάκια. Να μην το ξεχνάμε. Ο γεννημένος στο Διδυμότειχο το 1952 Στέργιογλου, που έχει παίξει συνεργαζόμενος με τους σημαντικότερους θεατρικούς σκηνοθέτες από κλασικό ρεπερτόριο μέχρι τραγωδία, έχει αφήσει εποχή και με τις εμφανίσεις του στη… μουσική πίστα με την παρέα Βουτσινά – Νικολακοπούλου – Πρωτοψάλτη – Κραουνάκη, αρχές της δεκαετίας του ’90.
Το βραβείο του δεν μπόρεσε το Σάββατο να ανεβεί στη Θεσσαλονίκη να το πάρει. Τον κράτησε στην Αθήνα η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά με το έργο του Ο' Νιλ «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», που επαναλαμβάνεται και φέτος στο Εθνικό (μέχρι τέλος Νοεμβρίου). Η χαρά του δεν ήταν πάντως μικρότερη. Είναι και εκδηλωτικός άνθρωπος.
«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Οχι μόνο για μένα, αλλά και γιατί τα πήγε τόσο καλά και η ταινία», μας λέει -η πρωτοεμφανιζόμενη Ψύκου πήρε τα πολύ σημαντικά βραβεία ξένων και Ελλήνων κριτικών κινηματογράφου. Ο Στέργιογλου νιώθει πια πολύ δεμένος με το σινεμά. «Μόνο χαρές μού έχει δώσει», λέει. Την «εκτόξευση» συνολικά της καριέρας του δεν την υπολογίζει. «Τι να μιλάμε για καριέρες; Ποτέ δεν τη σκέφτηκα την καριέρα. Απλώς, από τότε που με πήραν η Κατερίνα και η Πέννυ να παίξω στις ταινίες τους, κατάλαβα ότι εγώ και το σινεμά έχουμε μια αμοιβαία έλξη. Πραγματικά, δεν μπορώ να ξέρω αν τα κινηματογραφικά βραβεία βοήθησαν και τη θεατρική μου πορεία. Νομίζω ότι το ένα έφερε το άλλο. Δηλαδή, αν δεν έπαιζα στο θέατρο όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα με ανακάλυπταν στο σινεμά. Κι αν δεν είχα αυτή την εξελικτική πορεία στο σινεμά, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κι άλλα βήματα στο θέατρο. Ο κινηματογράφος, ναι, βοηθάει και στη σκηνή. Η υποκριτική είναι ενιαία».
Για τον Χρήστο Στέργιογλου ο μύθος που θέλει τον θεατρικό ηθοποιό να πρέπει να ξεφορτωθεί, να αφαιρέσει στόμφους, έμφαση και γενικά τη… θεατρικότητα για να τον αντέξει το πανί, δεν ισχύει. «Δεν κάνω διαχωρισμούς εγώ», λέει. «Θέατρο και σινεμά συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι παρών. Κι αν είσαι παρών, ούτε αφαιρείς ούτε προσθέτεις. Πηγαίνεις και κολυμπάς. Εμένα θέατρο και σινεμά με έκαναν καλό κολυμβητή. Και… βουτάω κιόλας».
Ενα το προαπαιτούμενο. «Η αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ ηθοποιού και σκηνοθέτη. Χωρίς αυτή τίποτα δεν γίνεται. Το παιχνίδι της επιβολής δεν βγάζει πουθενά. Ο καθένας έχει τη δικιά του προσωπικότητα, που απαιτεί σεβασμό. Είχα την τύχη να συνεννοούμαι εξαιρετικά με όσους σκηνοθέτες δούλεψα».
Να αναφέρουμε και τους υπόλοιπους. Τον Γιώργο Λάνθιμο, που του έδωσε στον «Κυνόδοντα» τον πρωταγωνιστικό ρόλο του πατέρα που κρατά φυλακισμένα τα παιδιά του και τον έκανε, χάρη στη διεθνή επιτυχία της ταινίας, γνωστό και στο εξωτερικό. Στον «Κυνόδοντα» τον είδε, άλλωστε, ο Βούλγαρος Μίλκο Λαζάροφ και τον έκανε πρωταγωνιστή στη διακριθείσα στη Βενετία ταινία του «Alienation». Eπειτα ήρθε ο Φίλιππος Τσίτος, άλλος σκηνοθέτης με γκελ στο εξωτερικό, και του έδωσε τον βασικό ρόλο ενός μπάτσου στον «Αδικο κόσμο». Να 'σου ακόμα ένα Κρατικό Βραβείο ερμηνείας μετά εκείνο που είχε πάρει για τον γκέι ηθοποιό σε σαπουνόπερες στις «Ωρες κοινής ησυχίας» της Κατερίνας Ευαγγελάκου.
Ολο αλλάζει ο Στέργιογλου. Στην ταινία της Ελίνας Ψύκου γίνεται ο τηλεοπτικός δημοσιογράφος Αντώνης Παρασκευάς, με μεγάλο σουξέ ακόμα και σε πρωινάδικα, που όταν βλέπει τα νούμερα τηλεθέασης να πέφτουν αυτοεξορίζεται σε έρημο ξενοδοχείο κοντά στη θάλασσα. Η σκηνοθετημένη εξαφάνισή του προετοιμάζει, ίσως, τη θριαμβευτική επιστροφή του. «Βρίσκω αυτόν τον ήρωα τραγικό, κι ας ακούγεται μεγάλη κουβέντα», μας λέει. «Εχω, όμως, κι εδώ αρκετά κωμικά στοιχεία».
Η ταινία θα βγει στις αίθουσες από τη Feelgood στις 23 Ιανουαρίου. Περίπου την ίδια εποχή ο Χρήστος Στέργιογλου θα αρχίσει να παίζει στο Badminton τον Μίμη Τραϊφόρο, σύζυγο της Βέμπο, στο μιούζικαλ για τη ζωή της μεγάλης τραγουδίστριας. Την υποδύεται, φυσικά, η Μαρινέλλα.
