Από μικρός ονειρευόμουν να έρθω στην Ευρώπη. Ηθελα να ζήσω τη ζωή μου ελεύθερος, ήθελα να βοηθήσω και την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου είναι μεγάλος. Δανείστηκα λεφτά και ξεκίνησα. Φύγαμε τον Απρίλιο του 2004 από την πόλη μου και κατευθύνθηκα προς το Καράτσι, μια μεγάλη πόλη. Μας έβαλαν σε φορτηγά και μας πήγαν στα σύνορα με το Ιράν, στο Μαντμπιλού.
Μόλις φτάσαμε στο Ιράν, μας πήγαν να μείνουμε σ’ ένα δωμάτιο μέχρι να έρθουν να μας παραλάβουν και να προχωρήσουμε πάλι. Ημουν εγώ και άλλα 20 άτομα. Μείναμε εκεί μια βδομάδα. Ενα βράδυ, μπήκαν αστυνομικοί, μας έπιασαν, μας πήγαν στο τμήμα και μετά πάλι πίσω στα σύνορα. Μας πήραν και τα λεφτά και κυριολεκτικά μας πέταξαν στο Πακιστάν.
Δεν γύρισα σπίτι, ξεκίνησα πάλι. Πέρασα τα σύνορα, έφτασα Ιράν και μετά Τουρκία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βουνό που διασχίσαμε για να φτάσουμε στην Τουρκία. Τα παπούτσια μου είχαν λιώσει από το περπάτημα. Η πείνα και η δίψα μάς είχε καταβάλει. Περπατούσαμε ώρες. Μόλις κατεβήκαμε, λιποθύμησα. Με πήραν στο σπίτι που θα μέναμε και με φρόντισαν. Λίγες μέρες αργότερα, μπήκαμε στην Κωνσταντινούπολη.
Αλλά ήμασταν πάλι άτυχοι. Μας συλλάβανε και μέσα στ’ άγρια μεσάνυχτα μας πέταξαν και αυτοί πίσω στα σύνορα. Χωρίς κανένα σεβασμό. Μας κλοτσούσαν και μας έβριζαν. Περιμέναμε λίγες μέρες και χωριστήκαμε σε μικρότερες ομάδες. Σκεφτήκαμε ότι θα είναι πιο εύκολα με αυτό τον τρόπο. Ξεκινήσαμε πάλι. Δεν γινόταν να τα παρατήσω. Με την ίδια διαδικασία, τα κατάφερα και ήρθα Ελλάδα.
Εδώ έφτασα τον Σεπτέμβρη. Με τη βοήθεια ενός συγχωριανού μου, που έμενε εδώ ήδη τρία χρόνια, ξεκίνησα να δουλεύω σ’ ένα εργοστάσιο. Υστερα από λίγο έφυγα γιατί οι συνθήκες ήταν άθλιες. Ξεκίνησα να πουλάω ζώνες στο δρόμο. Ενα χρόνο μετά, πήγα σε ένα εργοστάσιο πλαστικών και δούλευα δωδεκάωρα για πολύ λίγα χρήματα. Μας εκμεταλλευόντουσαν και έφυγα. Βρέθηκα πάλι στους δρόμους να πουλάω CD.
Με πολλή ταλαιπωρία, άγχος, κούραση, χωρίς χαρτιά και δίχως να ξέρω τη γλώσσα, αλλά επιτέλους λίγα χρόνια αργότερα ήρθε η ισορροπία στη ζωή μου. Βρήκα μια σταθερή δουλειά, έφτιαξα τα χαρτιά μου και ξεκίνησα να βοηθάω τους δικούς μου στο Πακιστάν. Πήγα, τους είδα και παντρεύτηκα. Δεν εγκατέλειψα και δεν πρόκειται να εγκαταλείψω ποτέ το όνειρό μου για ελευθερία και μια καλύτερη ζωή για μένα και την οικογένεια μου.
Αφτάμπ (Πακιστάν)
