«Το πένθος δεν προσεγγίζει, απομονώνει. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορείς να του μιλήσεις για τον νεκρό σου. “Ο νεκρός μου… Ο δικός μου!… Οπως κι ο πόνος μου…” Καθόμαστε πάνω του κουβαριασμένοι όπως ο δράκος πάνω στο θησαυρό του και τον φυλάμε ανάμεσα στα νύχια μας, σφιγμένο πάνω στην κοιλιά μας κι οργώνουμε τη σάρκα μας με την ανάμνησή του. Δεν θέλουμε να προσφέρουμε τίποτα απ’ αυτόν σε άλλους». Ετσι περιγράφει το πένθος ο νομπελίστας Ρομέν Ρολάν στο υπέροχο μυθιστόρημά του «Η μαγεμένη ψυχή».

Και αλήθεια, πώς να μοιραστείς τον πόνο όταν χάνεις τη σάρκα από τη σάρκα σου; Τότε που κομματιάζονται όλα – κορμί, νους, γλώσσα. Τι να πεις, σε ποιον και ποιος πραγματικά θα καταλάβει; Πώς να βάλεις λέξεις στη σειρά;

«Πήρε το πεθαμένο παιδί της στην αγκαλιά της, το ’σφιξε και το ξάπλωσε πάνω στα γόνατά της. Κι απότομα, όλη η ζωή και μαζί με τη ζωή όλος ο πόνος ξεχύθηκε, όπως ένα ποτάμι όταν ξεπαγώνει – με την όψη υψωμένη προς τον αμείλιχτο, προς τον άδειο ουρανό, ξεφώνισε. Ομοια με Κορσικανή μοιρολογήτρα. Το πλήθος βουβό, λαχάνιαζε με τη σειρά του από συγκίνηση. Μα για τους περισσότερους η συγκίνηση αυτή ήταν θεατρική». («Η μαγεμένη ψυχή»)

Και είδαμε πολλή θεατρική συγκίνηση τις προηγούμενες μέρες. Ολοι στα μεσημεριανάδικα και τα βραδινάδικα καμώνονταν πως καταλαβαίνουν, πως συμπονούν, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις τηλεθεάσεις.

Αυτοί οι ίδιοι που έδειχναν και ξαναέδειχναν τον τρόπο της δολοφονίας των δύο νέων, κολλώντας τη μούρη τους στα πλάνα για να ανακαλύψουν πρώτοι τη λεπτομέρεια. τα κοράκια… Κι είδαμε τον πόνο να γίνεται φλύαρο μήνυμα. Προσκλητήριο συμμετοχής πενθούντων σε ημιστρογγυλά τηλεοπτικά τραπέζια. Παράνοια. Παράκρουση. Απόγνωση; Αλλά μάθαμε και για αξιοπρεπείς, βυθισμένες στον σπαραγμό της απώλειας, αρνήσεις. Μόνο με την άνωθεν απαγόρευση ησύχασαν τα αρπαχτικά, για να δικαιώσουν όσους λένε ότι κάποιος πρέπει να κρατάει τα γκέμια σαν αφιονιζόμαστε.

«Μα σαν γύρισε στο σπίτι βρέθηκε μόνη […] Τότε μονάχα άρχισε ο θάνατος».

Σταυρούλα Ματζώρου