Της Πηγής Ασυνειδήτου
-Eίναι άδικο, κ. Ασυνειδήτου. Νιώθω την αδικία να με πνίγει. Πάντα όμως έτσι ήταν. Και στο σπίτι ακόμη ο Σπύρος, εμείς έτσι τον λέμε, έπαιρνε το καλύτερο κομμάτι της πίτας. Και τώρα αυτό κάνει. Και νιώθω τόσο ριγμένος. Οτι έχω μείνει πίσω. Μαζί το ξεκινήσαμε όλο αυτό, αφήστε που τον συμβούλευσα πολλές φορές για την πολιτική. Να σας πω την αλήθεια δεν την περίμενα τέτοια εκτόξευση. Ο Σπύρος υπουργός. Τελικά, όντως ο κόσμος ξεχνάει. Ποιος θα το περίμενε από ντελάλης που ήταν, που ήμασταν δηλαδή, και πουλάγαμε βιβλία, τώρα εκείνος κάνει κουμάντο στο υπουργείο, στην κεντρική πολιτική σκηνή. Γιατί πού το πάτε αυτό; Ο Σπύρος ανήκε σε ένα κόμμα που ούτε στον ύπνο τους δεν θα έβλεπαν κυβέρνηση (ξαφνικά δυναμώνει τη φωνή), αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα και πρέπει να βιαστείτε, καλέστε τώρα στον αριθμό και πάρτε την Πολιτεία του Πλάτωνος… (χαμηλώνει η ένταση). Ωχ, με συγχωρείτε. Τον τελευταίο καιρό, μου το λέει και η γυναίκα μου, έχω τέτοια ξεσπάσματα. Νομίζω ότι δεν είμαι καλά. Για αυτό ήρθα εδώ. Μου έχει γίνει δεύτερη φύση το επάγγελμα.
Σιωπή.
-Κάνατε ποτέ κάποια προσπάθεια να κάνετε κάτι άλλο;
-Ηταν οικογενειακή επιχείρηση. Οι γονείς μας ήταν πολύ σοβαροί άνθρωποι. Μεγαλώσαμε με αρχές και αυστηρότητα. Μιλάγαμε χαμηλόφωνα στο σπίτι, μαθαίναμε τέχνες, πηγαίναμε στην Εκκλησία, διαβάζαμε πολύ. Και ο Σπύρος ήταν πολύ φιλομαθής. Διάβαζε συνέχεια. Οπότε το βιβλιοπωλείο ήταν μια συνέχεια φυσική στη ζωή μας. Το αγαπούσαμε και οι δύο. Εχουμε δώσει τη ζωή μας. Μάλιστα πάντα νόμιζα ότι εγώ είμαι ο πιο κοινωνικός, ο πιο δραστήριος, πίστευα ότι θα πάω μπροστά. Αφού όταν αποφάσισε ο Σπύρος να κατέβει στην πολιτική ψιλογελάγαμε στο σπίτι. Αυτό που ξέρετε όλοι εσείς δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν ο Σπύρος στο σπίτι μας. Ησυχος, ντροπαλός. Δεν ξέρω πώς μεταλλάχθηκε έτσι. Ή μάλλον ξέρω…
-Τι εννοείτε;
-(Δυναμώνει η φωνή ξαφνικά) Ο Σπύρος άρχισε να απομακρύνεται από εμένα. Μπήκαν στη ζωή του πρώτα ο Γιώργος και μετά αυτή η γυναίκα. Και ενώ του έλεγα, έλα να φτιάξουμε την επιχείρησή μας, να τη σουλουπώσουμε, εκείνου είχαν ήδη πάρει τα μυαλά του αέρα. Ωχ, να με συγχωρείτε, πάλι φωνάζω. Μου έχει μείνει από την τηλεόραση. Είναι άσχημο κουσούρι. Δεν το αντέχουν ούτε στο σπίτι. Αλλά τι έλεγα; Ναι, πήραν τα μυαλά του αέρα, νόμιζε ότι θα γίνει πολιτικός. Και δώσ’ του σεμινάρια, και ακροάσεις, και δοκιμές, και να μάθει να μιλάει, να σουλουπώνεται. Ηρθε από κοντά και αυτή η γυναίκα, και δώσ’ του κοσμικά, και τηλεοράσεις, και εκπομπές. Ετσι ήταν ο Σπύρος μου; Εμείς ακούγαμε λίγη εκκλησιαστική μουσική, τρώγαμε στις 9 το βράδυ και πέφταμε για ύπνο.
-Μιλάτε για όταν ήσασταν παιδιά;
-Οχι καλέ. Για μερικά χρόνια πριν μιλάω. Ημασταν πολύ δεμένη οικογένεια. Ολοι μαζί, αγαπημένοι. Μέχρι που πήραν τα μυαλά του αέρα. Και νόμιζε ότι θα γίνει πολιτικός. Και με άφησε εμένα με το βιβλιοπωλείο και την ντουντούκα (υψώνει ξανά τη φωνή). Και τον τελευταίο καιρό δεν νιώθω καλά. Καλέστε στο τηλέφωνο. Δεν νιώθω καλά. Και πάρτε τους δύο τελευταίους τόμους που διατίθενται στην ελληνική αγορά. Δεν νιώθω καλά.
Ωχ, (χαμηλώνει η φωνή) αυτά παθαίνω. Και αισθάνομαι άσχημα. Νόμιζε ότι θα γίνει πολιτικός ο Σπύρος και τα γκρέμισε όλα.
-Σας ακούω που επαναλαμβάνετε το ότι νόμισε ο αδερφός σας ότι θα γίνει πολιτικός… Αφού έγινε τελικά πολιτικός. Εσείς δεν είπατε ότι έγινε και υπουργός και ότι στα μάτια σας τα έχει καταφέρει;
-(Με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια και δυναμώνει τη φωνή) Ετσι γίνονται οι πολιτικοί; Πολιτικός είναι ο Σπύρος; Ο Ντελάλης της κυβέρνησης; Ολοι αυτοί είναι σοβαροί; Να σας πω εγώ πώς γίνονται οι πολιτικοί: Πάρτε τηλέφωνο και κερδίστε τον σπάνιο τόμο του Λυσία «Υπέρ Αδυνάτου», και θα μάθετε πώς γίνεται κάποιος πολιτικός. Η πολιτική είναι για τους Αδύνατους, εννοώ για τους αδύναμους. Τα ξέχασε αυτά ο Σπύρος στα σαλόνια. Και τώρα ο κοσμάκης αρρωσταίνει, πλήττεται από την πολιτική του αδερφού μου. Δεν είναι πια για τους αδύναμους ο Σπύρος. Αφήστε που τον τελευταίο καιρό τού φωνάζω, μόνο αδύνατος δεν είσαι πια Σπύρο… μόνο αδύνατος…
