Χτικιάσαμε τόσα χρόνια με τα απανωτά μνημόνια, μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεως, και τα χιλιόμετρα μέτρων μιας ατελείωτης ασφάλτου εσφαλμένων διαδρομών. Δεσμώτες του ιλίγγου, μας δουλεύουν ψιλό γαζί κι από πάνω και καθώς ουδέποτε μασάγαμε την καταπίνουμε αμάσητη την μπανανόφλουδα, μαζί με τα τσόφλια. Βαρεθήκαμε να ακούμε από το 2010, οπότε μας φόρεσαν το πρώτο κοστουμάκι, ότι αχνοφέγγει φως στο βάθος του τούνελ. Το ’λεγε ο Γιωργάκης, το φώναζε ο Μπένι, το κραύγαζε ο Λουκάς, ο Παπακωνσταντίνου κι όλος ο συρφετός. Το επαναλαμβάνουν τώρα μονότονα ο Αντωνάκης, ο Στούρνος και οι συν αυτοίς συναυτουργοί. Ακόμα και την Κάνγκελα ανέβασαν στα κάγκελα να διατείνεται πως διακρίνει τις πομφόλυγες της ανάκαμψης.
Αναρωτιέται κανείς πόσα έτη φωτός απέχει άραγε τούτο το φως και σε πόσο αμέτρητο βάθος εκτείνεται η στενωπός της συμφοράς μας. Κι εκεί που ακούμε φως και φως δεν βλέπουμε, έρχεται ο διευθυντής της ιταλικής «La Repubblica» να μας υποψιάσει με συνέντευξή του στη σαββατιάτικη «Εφ.Συν.». «Πρέπει να καταλάβουμε, πρώτα από όλα, ότι δεν υπάρχει ούτε καν το τούνελ: δεν πρόκειται για μια μαύρη περίοδο στο τέλος της οποίας θα ξαναδούμε το φως και όλα θα γίνουν σαν και πρώτα. Η κρίση αυτή ανατρέπει τα πάντα, από τη σχέση μας με τη δουλειά μέχρι την επαφή ανάμεσα στις διάφορες γενιές. Πάνω από όλα, όμως, διευρύνει τον κοινωνικό αποκλεισμό», υπογραμμίζει ο Ετσιο Μάουρο. Ετσι ο μαύρος σκέφτομαι ότι εγκλωβιζόμαστε στην απύθμενη άβυσσο, στα κατασκότεινα ρείθρα της Στυγός κατρακυλάμε. Το ποίημα «Φαντασία» του μπαρμπα-Γιάννη Σκαρίμπα, από τη συλλογή «Ουλαλούμ», σκιαγραφεί τον προορισμό αυτού του αναπάντεχου ταξιδιού: «Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός/ για ένα – με γυάλινα πανιά – πλοίο που πάει./ Ολο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:/ έξω απ' τον κύκλο των νερών – στα χάη».
Η φράση «είμαι στα χάι μου» με την οποία κομπορρημονούσαμε την επίπλαστη ευμάρεια που μας παγίδευσε και μας αλλοτρίωσε επιστρέφεται τώρα ως ανορθόγραφη. Αντικαθίσταται εφεξής από την υπερρεαλιστική πρόταση «είμαι στα χάη μου». Η διαφορά φαίνεται ανεπαίσθητη αλλά αποδεικνύεται τεράστια όσο και τερατώδης. Ποτέ άλλοτε, ωστόσο, ένα ταπεινό «ήτα» δεν μίλησε με τόση ακρίβεια για την πιο ταπεινωτική ήττα της ανθρωπότητας. «Το χάος γεννάει την τάξη», λέει ο Νίτσε. Χαοτικά και τα μετέωρα προοιωνίζονται κάθετη πτώση του υδράργυρου και χιονοπτώσεις στα όρη. Ισχυρές καταιγίδες θα πλήξουν τα δυτικά, το ανατολικό Αιγαίο και πρόσκαιρα τις Κυκλάδες και την Κρήτη. «Σκοπός της τέχνης είναι να φέρει το χάος στην τάξη», αντιτείνει ο Αντόρνο.
Μετέωρος [email protected]
