Οι διοργανώσεις των TED, μια διεθνής κίνηση για την προώθηση «καινοτόμων» ιδεών, εξαπλώνονται με χαρακτηριστικά θρησκείας σε όλο τον δυτικό κόσμο. Πού σταματά όμως η καινοτομία και πού ξεκινούν τα όρια ενός κλειστού κλαμπ που χειροκροτεί τον εαυτό του;

«Οσο πιο ομοιογενές είναι ένα κοινό τόσο πιο πιθανό να χειροκροτήσει με πάθος μια ιδέα»

Μάρτιν Ρόμπινς, «New Statesman»

«Τις αγορεύειν βούλεται;» (ποιος θέλει να μιλήσει;) ρωτούσε δυνατά ο κήρυκας στον λόφο της Πνύκας, κηρύσσοντας την έναρξη των συζητήσεων. Κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να πάρει τον λόγο και να πει ό,τι ήθελε, ανεξαρτήτως της θέσης του στην κοινωνική ιεραρχία και πολύ περισσότερο της οικονομικής του επιφάνειας. Οι πολίτες μοιράζονταν ιδέες που συχνά είχαν «σμιλευτεί» σε συζητήσεις με τους φιλοσόφους και τους ρήτορες και οι οποίες μετουσιώνονταν σε πολιτικές αποφάσεις στην Εκκλησία του Δήμου.

Προφανώς σε μια χώρα που οι αποφάσεις λαμβάνονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς ούτε την τυπική προσφυγή στο Κοινοβούλιο, η παρακαταθήκη της αρχαίας Αθήνας φαντάζει πιο μακρινή από ποτέ.

Διαβάστε το «Infowar» του Άρη Χατζηστεφάνου στη σελίδα 72 της «Εφημερίδας των Συντακτών» που κυκλοφορεί.

efsyn.gr