Ως υπουργός Παιδείας υλοποιεί με θρησκευτικό φανατισμό τις μνημονιακές υποχρεώσεις στην εκπαίδευση, ξεσηκώνοντας τσουνάμι αντιδράσεων και οδηγώντας σε αδιέξοδο την κατάσταση με τους χειρισμούς του

Του Φώτη Παπούλια

Ο απόφοιτος της «τάξης» του 1977 της Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά Κ. Αρβανιτόπουλος, υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, με αμερικανικές «παραστάσεις», αφού είχε περάσει από το Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, επισκέπτης ερευνητής επί διετία στο Χάρβαρντ και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, είναι ο υπουργός που πυροδότησε την κρίση στην Παιδεία.

Ο αρβανίτικης καταγωγής «Κωστάκης», όπως τον φώναζαν στον Πειραιά, γόνος παλιάς οικογένειας του Πόρτο Λεόνε, διέψευσε όσους πίστευαν ότι «δεν θα έμπλεκε ποτέ με την πολιτική, αλλά θα έμενε στα πανεπιστημιακά έδρανα». Ομως «η αίσθηση του χρέους και της ευθύνης με την καζαντζακική έννοια με οδήγησαν σε αυτήν» είχε ο ίδιος πει σε συνέντευξή του στους αποφοίτους των Εκπαιδευτηρίων Μπακογιάννη.

Πρωτότυπη προσέγγιση από τον «πανεπιστημιακό δάσκαλο», ο οποίος την ημέρα που ουσιαστικά «έκλεινε τα ΤΕΙ», έδινε με την παρουσία του το πράσινο φως στους ιδιοκτήτες ΙΕΚ, και κυρίως στον φίλο του, όπως ισχυρίζονται «κακές γλώσσες», Κ. Ροδόπουλο, ιδιοκτήτη του ΙΕΚ ΑΚΜΗ, να εγκαινιάσει το… Μητροπολιτικό Κολέγιο Πειραιά.

Αξιοπιστία

«Δεν περιμέναμε ότι θα έκανε συρροή λαθών, θα επιδείκνυε δραματική ανικανότητα και μέσα σε σύντομο διάστημα θα είχε χάσει την αξιοπιστία του» λένε όσοι τον ξέρουν καλά από τη συναναστροφή τους στα πανεπιστημιακά έδρανα. Ο συνήθως «χαμηλών τόνων, εσωστρεφής, ανασφαλής, νεο-φιλελεύθερος, κατά τεκμήριο ικανός πανεπιστημιακός» αίφνης μετατράπηκε στον πλέον «παλαιοκομματικό πολιτικό, ο οποίος πιστεύει πως όσο περισσότερο υπόσχεσαι τόσο περισσότερο προστατεύεσαι». Στον Πειραιά θυμούνται ακόμα ότι στην τελευταία προεκλογική περίοδο κυριολεκτικά έσπαγαν τα τηλέφωνα των πολιτών οι οποίοι «από το γραφείο του… υπουργού» καλούνταν να τον ψηφίσουν, ως «παιδί του Πειραιά, δικό μας παιδί». Τότε τον είχε στηρίξει με τον μηχανισμό του ο δήμαρχος Ν. Μιχαλολιάκος, έκτοτε οι σχέσεις τους έχουν μάλλον παγώσει και, όπως λένε στο λιμάνι, το ότι «η κόρη του Μιχαλολιάκου έχει παντρευτεί τον πολιτευτή της Ν.Δ. Κατσαφάδο μάλλον δυσκολεύει εκ νέου υποψηφιότητά του».

Οσοι γνωρίζουν καλά τα της Ν.Δ. ισχυρίζονται ότι ο Αντ. Σαμαράς τον «κληρονόμησε» από τον Κ. Καραμανλή, ο οποίος τον είχε διορίσει γενικό διευθυντή του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κων. Καραμανλής», αλλά η σχέση του με τον πρωθυπουργό είναι (ακόμα;) άριστη. Εκτός του ότι έχει υπερασπιστεί τον τόπο καταγωγής του πρωθυπουργού, όταν η Μ. Ρεπούση είχε καταγγείλει ότι κονδύλια 6.000.000 ευρώ πήγαιναν στη Μεσσηνία για ίδρυση ερευνητικού κέντρου, ο Ολυμπιακός είναι ίσως ακόμα ένας κρίκος που συνδέει τους δύο άνδρες. Ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων διατηρεί άριστες σχέσεις με τον πρόεδρο της λαοφιλούς ομάδας του Βαγγ. Μαρινάκη, ο οποίος είναι επιστήθιος φίλος του πρωθυπουργού, και ήταν μέλος της διοίκησης του Ολυμπιακού από το 2004 έως το 2008.

Στο Μαρούσι, στο υπουργείο, ο άνθρωπος που «λύνει και δένει» είναι ο φίλος του Αγ. Λάσκαρης. «Του έχει εκχωρήσει την πολιτική ατζέντα, δηλώνει ειδικός στην επικοινωνία, πρόσωπο διαβλητό, που τον έχει οδηγήσει σε αλλεπάλληλα λάθη» ισχυρίζονται όσοι έχουν ζήσει και ζουν αρκετές ώρες δίπλα στον υπουργό. «Εξαιρετικά αρνητικό, έως απογοητευτικό, για ένα πολιτικό που έχει την εμπειρία του εξωτερικού» διατείνονται οι ίδιοι, και απορούν γι’ αυτή την επιλογή. Υπουργός Παιδείας που επιστράτευσε τους καθηγητές, επανέφερε το εξεταστικό σύστημα της εποχής του, αφού το θεωρεί «το καλύτερο», κυριολεκτικά διέλυσε Γυμνάσιο – Λύκειο, έκλεισε τα ΕΠΑΛ (αν παρακολουθεί την επικαιρότητα, δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ελλείψεις και κενά), δεν μπορεί παρά να δηλώνει: «Ιδεολογικά δεν είμαι αντίθετος στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια». Για τους πανεπιστημιακούς συναδέλφους του «αυτό και μόνο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λόγος παραίτησής του από το υπουργείο».

Ως υπουργός Θρησκευμάτων προασπίζεται την αλήθεια, αφού είχε τονίσει σε ημερίδα της Μητρόπολης Πειραιά για την «Πατερική θεολογία και τη Μεταπατερική αίρεση» πως «σε αυτές τις στιγμές δεν έχουμε το περιθώριο να κάνουμε καμία έκπτωση από την ακεραιότητα(!) της αλήθειας, γιατί η αλήθεια είναι ο μόνος δρόμος προς τη σωτηρία».

Διορατικότητα

Ομως η θεολογική του αλήθεια δεν έπεισε τους διοικητικούς υπαλλήλους των Πανεπιστημίων. Τα κλειστά ΕΚΠΑ και ΕΜΠ και τα υπολειτουργούντα υπόλοιπα (πλην του Παντείου, αφού εκεί κανείς διοικητικός δεν κρίθηκε υπεράριθμος, εξάλλου ποτέ κανείς δεν στράφηκε εναντίον της εστίας του) πιθανόν να του αποδεικνύουν ότι η αλήθεια δεν είναι μονοσήμαντη.

«Η έλλειψη διορατικότητας από την πλευρά του έφερε την κατάσταση εδώ που είναι σήμερα, δεν πίστευε ότι οι πρυτάνεις θα στήριζαν τους διοικητικούς» λένε συνάδελφοί του καθηγητές, οι οποίοι «καυτηριάζουν» την εμμονή του να κριθούν οι απεργίες «παράνομες και καταχρηστικές». Μάλιστα στο υπουργείο σχολίαζαν πως «όταν η απόφαση δεν συνοδευόταν από τον όρο καταχρηστική, ο Κωνσταντίνος τράβαγε από το συρτάρι νέα προσφυγή, σαν έτοιμος από καιρό…».

Ως τελευταία γραμμή άμυνας επέλεξε να επιτεθεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον ΣΥΡΙΖΑ, για να δείξει ότι η «μάχη» είναι πολιτική. «Το μόνο που κατάφερε είναι να μην πείσει ούτε τον εαυτό του» επισημαίνουν όσοι τον ξέρουν χρόνια και, πολύ περισσότερο, το Μαξίμου, το οποίο και του είχε επιστήσει την προσοχή στο «αυτοδιοίκητο του Πανεπιστημίου».

Ο υπουργός Παιδείας συχνά – πυκνά αρέσκεται να επικαλείται τον Ν. Καζαντζάκη, ειδικά όταν αναφέρεται στην ανάγκη εξύψωσης του ανθρώπου, λέγοντας «να σε κάνει ο Θεός σκουλήκι και με την καλλιέργεια και τη μόρφωση να γίνεις πεταλούδα». Μόνο που σύμφωνα με τον μύθο η πεταλούδα ζει μία μέρα, και στην πραγματικότητα οκτώ ημέρες…