Η Εφη (Μαρίνου), που γράφει το θεατρικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα μας (την εμπεριστατωμένη κριτική την υπογράφει ο Γρηγόρης Ιωαννίδης), κάθεται στο διπλανό ακριβώς γραφείο. Η απόσταση μεταξύ μας είναι 10-15 εκατοστά. Την ακούω καθημερινά να μιλάει για τα θεατρικά. Μαθαίνω πράγματα ακόμα κι εγώ που η σχέση μου με το θέατρο δεν είναι και πολύ στενή -πέρασα μία φορά πέρυσι έξω από το Εθνικό Θέατρο στην Αγίου Κωνσταντίνου, από το πεζοδρόμιο, και μία ακόμα έξω από το «Αμόρε» πριν γίνει σουπερμάρκετ (υπερβολές, μη με πιστέψετε).

Προχθές, ωστόσο, την ακολούθησα σε μία από τις θεατρικές της εξόδους. Δώστε βάση στα στοιχεία για να δείτε τα τι και τα πώς και για να καταλάβετε και γιατί πήγα. Παράσταση, στις 2 το μεσημέρι της Κυριακής! Την ώρα του κυριακάτικου, μεσημεριανού, τραπεζιού δηλαδή. Και όχι σε ένα νορμάλ θέατρο, αλλά σε ένα ικαριώτικο καφενείο. Στο κέντρο της Αθήνας. Και όχι σε τίποτε άβολες καρέκλες θεάτρου, αλλά σε τραπέζι κανονικά, τραπέζι καφενείου εννοώ, με τσίπουρα και μεζέδες ταυτόχρονα. Αξίζει ή όχι, τώρα, τι λέτε; Πας ακόμα κι αν δεν είσαι… παιδί του Σέξπιρ ή του Πίντερ, ναι ή όχι; Μη σας πω πως κάθεσαι και παραπάνω, ακόμα και όταν τελειώσει η παράσταση.

Και τι παράσταση, σούπερ, το «Blackout». Στο ουζερί «Χαλαρά» (Εμμανουήλ Μπενάκη 24) με δύο ιστορίες από τη συλλογή διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου «Κάτι θα γίνει, θα δεις». Ο Χρήστος Σαπουντζής σε ένα one man show ερμηνεύει και η Ειρήνη Μαργαρίτη σκηνοθετεί. Εξαιρετική ερμηνεία (είπε η Εφη), σε συνεπαίρνει, ξεχνιέσαι. Και… χαλαρά, όντως. Αλλά πολύ συναισθηματικά. Τόσο απλά, τόσο ωραία. Και φθηνά, μόλις 10 ευρώ το εισιτήριο μαζί με τα… παρελκόμενα. Εβρεχε κιόλας πολύ προχθές, μουντός ο καιρός εκεί έξω, δεν ήθελα να ξεκολλήσω. Νέος θεατρόφιλος εν όψει. «Πώς είπες πως λέγεται Εφη μου, Χουβαρδάς; Να πάμε, ναι…».

Δημήτρης Κανελλόπουλος