Η ραδιοφωνική ενημέρωση παραμένει σταθερή αξία εδώ και χρόνια. Από τις πρώτες πρωινές ώρες μέχρι αργά το βράδυ, το κουμπάκι πηγαινοέρχεται σε δυο – τρεις συχνότητες ανάλογα με τις ζώνες και τα πρόσωπα, τις μουσικές και τη διάθεση.

Ως εκ τούτου ακούω κι όλες τις διαφημίσεις, σύντομες και μη, των ημερών και τις ετήσιες. Τον τελευταίο καιρό, το αυτί μου καταγράφει τα διαφημιστικά σκετσάκια, που προωθούν ηλεκτρονική υπηρεσία εξυπηρέτησης πελατών για πληρωμές ΔΕΗ, τραπεζικών λογαριασμών, ενοικίων κ.λπ. Και περισσότερο «διασκεδαστική» είναι εκείνη με τον νεαρό, που πηγαίνει να πληρώσει το ενοίκιο στον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη. «Ελα μέσα» του λέει ο σπιτονοικοκύρης, «πώς πέρασες το καλοκαίρι, πού πήγες;». «Στην Κρήτη ήταν ωραία», απαντάει εκείνος. «Στην Κορέα; Μα τι λες τώρα, πολέμησα εκεί… κάτσε να σου πω… Φτάσαμε νύχτα και ο ουρανός έβρεχε σφαίρες, σκύβαμε πίσω από τους λόφους…».

Η αφήγηση συνεχίζει κι η φωνή αλλοιώνεται ηχητικά φτάνοντας σ’ ένα υστερικό παραλήρημα που ολοκληρώνεται με «μπλα, μπλα,μπλα» καταλήγοντας: «Αν δεν θέλεις να πάθεις κι εσύ τα ίδια, πλήρωσε το ενοίκιο ηλεκτρονικά να τελειώνεις». Δηλαδή αν δεν θέλεις να σου συμβεί, τι; Να αφιερώσεις σε ένα ηλικιωμένο πέντε, άντε δέκα λεπτά από τη ζωή σου για ν’ ανταλλάξεις δύο κουβέντες μαζί του;

Με πόση σκληρότητα μας εκπαιδεύουν να ζήσουμε τη ζωή μας; Κι εμείς το βρίσκουμε λογικό ν’ απαλλαγούμε από οποιαδήποτε περιττή ανθρώπινη επαφή. Σιγά στην εποχή της ταχύτητας μην κοντοσταθούμε στις ανθρώπινες αξίες. Μην πούμε δυο κουβέντες παραπάνω κι έξω από τα προγραμματισμένα. Σιγά μην κάνουμε ρούγα ν’ ανταλλάξουμε θυμοσοφίες με τον παππού της γειτονιάς κι ας μας περισσεύει ο χρόνος. Γιατί, ως γνωστόν, οι άνεργοι τείνουν να γίνουν περισσότεροι από τους εργαζόμενους.

Βασιλική Τζεβελέκου