Φαεινές ιδέες τρόικας και εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως Α.Ε. (Ανευ Ελέους ερμηνεύεται το αρκτικόλεξο): Δυσβάσταχτα χαράτσια στον λογαριασμό της ΔΕΗ με παράλληλη αύξηση των τιμολογίων. Αποτέλεσμα: Ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι και λοιποί νεόπτωχοι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν και τους κόβουν το ρεύμα. Οφέλη: Καθώς οι τσέπες του κοσμάκη στραγγίζουν, στα κρατικά ταμεία εισρέουν ποσά κατά πολύ υπολειπόμενα του αναμενομένου, οπότε απαιτούνται νέα ισοδύναμα μέτρα. Εσαεί. Οι καταναλωτές καταφεύγουν σε λύχνους, κεριά, μαγκάλια και φουφούδες για να ζεστάνουν το κοκαλάκι τους και να φωτίσουν την τύφλα τους. Μπαίνει ο χειμώνας. Ο βοριάς σφυρίζει έξω απειλητικά και μέσα στις θεοσκότεινες κάμαρες, θες από αναθυμιάσεις, θες από αναφλέξεις -ήτοι φωτιά στα μπατζάκια μας-, οι πιο ευάλωτοι οδεύουν προς την αιώνια ζεστασιά του παραδείσου. Παράπλευρες απώλειες μιας ευεργετικής οικονομικής πολιτικής.
Ως από μηχανής θεός ο Στουρνάρας αναλαμβάνει να λύσει το πρόβλημα. Διαπιστώνει κατ’ αρχάς ότι στην Ελλάδα ηλεκτροδοτούνται νοικοκυριά υπέρ το δέον πολλά και προτείνει περικοπές σταυρολέξου· οριζοντίως και καθέτως. Ψυχανεμίζεται πως το σκηνικό με τις αυτοσχέδιες λάμπες μάς καθιστά εκ προοιμίου Αρχαίους. Ρέπουμε άρα προς το φιλοσοφείν. Την ουσία του βίου· έστω και αβίωτου. Φανταστείτε τον Διογένη να αναζητεί ανθρώπους με προβολέα αλογόνου αντί για λυχνάρι. Σίγουρα όλο και κάποιον θα ’βρισκε και θα πήγαινε περίπατο η χορεία των κυνικών φιλοσόφων. Τα δεκάδες ατυχήματα, άλλωστε, προκαλούνται εξαιτίας του κλειστού χώρου. Στο ύπαιθρο κανείς δεν τα τινάζει από αναθυμιάσεις. Το ίδιο και στο πιθάρι. Αλλά ο Ελλην θεωρεί το κεραμίδι φετίχ. Κακώς. Επεισόδιο δεύτερο: Μολονότι κρύα και σκοτεινά, τα σπίτια αντιπροσωπεύουν ακόμα μια κάποια αξία. Το 30% των δανείων «κοκκινίζει» απ’ την ντροπή της αφραγκίας. Οι τράπεζες βρίσκονται σε τελματώδες αδιέξοδο.
Σκέφτονται να πουλήσουν τις επισφαλείς χορηγήσεις σε διεθνή αρπακτικά, σε συμμορίες αιμοσταγών τοκογλύφων. Οι οποίες αγοράζουν το προϊόν όσο πιο κάτω απ’ το εν δέκατο της τιμής του μπορούν και μετερχόμενοι μαφιόζικες μεθόδους απομυζούν το μεδούλι των δανειοληπτών κερδίζοντας ασύλληπτα ποσά. Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά/ του φτωχού εποφθαλμιούν το σπίτι/ από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη/ θέλουν τα ράμφη τους τα μελαψά/ με υπογραφή υπουργού αγύρτη/ να κάνουν πολυκατοικίες μια χαψιά. Αφού γυρίζουμε δεκαετίες πίσω, ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός κολλάει γάντι. Το ντιλ με τους γύπες εμποδίζεται, ωστόσο, από την απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Αναχρονιστικό μέτρο. Να αρθεί πάραυτα αξιώνει η τρόικα. Το ζεύγος Αντωνάκη-Ευάγγελου και οι συν αυτοίς υπακούουν σαν πιστά σκυλιά. Οι τράπεζες δεν διανοούνται να ελαφρύνουν τους αναξιόχρεους πελάτες τους –θα κέρδιζαν περισσότερα, βρε αδελφέ- γιατί φοβούνται ότι θα τσινήσει το 70% που τσάτρα-πάτρα πληρώνει. Καπιταλισμός είν’ αυτός· πρώτα και πάνω απ’ όλα το κέρδος. Στάχτη και μπούλμπερη τα δεκατριάχρονα. Οπαδοί της κοινοκτημοσύνης τα μετέωρα αντιδρούν και πάλι με δωρεάν λιακάδα και ολίγη συννεφιά σε όλη τη χώρα.
Μετέωρος [email protected]
