Του Θοδωρή Γκόνη*
Τα βιβλία είναι καλό να έρχονται στο σπίτι μαζί με τις άλλες αγορές, να ακουμπούν, να τρίβονται, να ερωτοτροπούν οι τσάντες μεταξύ τους στο κουβάλημα, να παίρνουν, να ανταλλάσσουν, να κλέβουν, ήχους, μυρωδιές, αρώματα, να χύνουν υγρά, νερά, βρομιές, λεκέδες, υγρασίες, λόγια, κλιτά και άκλιτα, το άπλωμά τους και το στένεμα, ονόματα, διαθέσεις και φωνές, ολόκληρο το δάσος με τις λέξεις, το φλούδι και τη σάρκα τους. Κανόνες και καρποί μαζί.
Να φτάνουν στο τραπέζι της κουζίνας, να παίρνουν τις στρατηγηκές τους θέσεις. Εκεί, να ανοίγουνε οι τσάντες, να μοιράζονται τα φρούτα, τα γεώμηλα, τα όσπρια -οι φακές κυρίως, όπου μπορείς αντί πινακίου να εξαπατήσεις και να εξαπατηθείς-, τα ζαρζαβατικά, ο άρτος ο επιούσιος, ο οίνος, η αμβροσία και το νέκταρ, τα ποιήματα, τα διηγήματα και τα χοντρά καρβέλια τα μυθιστορήματα, δίπλα απ’ το μαχαίρι το μεγάλο του ψωμιού. Μαζί να κόβονται, μαζί να τρώγονται.
Ετσι έχει νόημα η κουζίνα, το τραπέζι και το διάβασμα. Το πρωινό, το γεύμα και το δείπνο.
Καλό είναι να ψωνίζει κανείς τα βιβλία του την ημέρα που στη γειτονιά του και στον δρόμο του έχει λαϊκή αγορά. Να κατεβαίνει πρωί πρωί στα βιβλιοπωλεία να αγοράζει όλα αυτά που ζήλευε, σημείωνε και σημάδευε τον καιρό που έτρεχε στις ξέρες, στα χαμένα και στις ερημιές και, όπως γυρνά στο σπίτι να κάνει τη γενναία στάση του στους πάγκους με τα ελέη του θεού. Να μη βιαστεί. Να χασομερήσει, να ακούσει τις φωνές, να δει τους τόπους πάλι από την αρχή όπως στους σχολικούς του χάρτες, όταν ήτανε παιδί. Τον ήλιο, τα νερά και τον χειμώνα τους. Τα αγιασμένα προϊόντα τους.
Εκεί. Να σμίξει τα πορτοκάλια που αγαπά, τα μήλα και τον δυόσμο για το τσάι του, με τα καινούργια που έψαξε, ρώτησε, έμαθε, κρυφοδιάβασε, διάλεξε, αγόρασε και κουβαλά μέσα στην πλαστική την τσάντα. Τον Γιάννη Παλαβό, τον Πάνο Τσίρο, τον Γιάννη Δούκα, τον Αχιλλέα Κυριακίδη, τον Κώστα Ακρίβο με το καινούργιο του πουκάμισο και άπαντα τα ευρεθέντα ποιήματα του Ρώμου του Φιλύρα.
……………………………………………………………………………………..
* Ο Θ. Γκόνης είναι συγγραφέας, στιχουργός και σκηνοθέτης
