Του Μ. Μορφονιού
Τα ζητήματα του Ράφικ Τζιμπούρ και του Βασίλη Τοροσίδη παραμένουν ανοιχτά και δίνουν παράταση στην αγωνία. Ωστόσο, αυτό που αναδεικνύουν ακόμα μια φορά είναι ότι η διαπραγμάτευση μόνον εύκολη υπόθεση δεν πρέπει να θεωρηθεί, όταν έχεις απέναντί σου τον Βαγγέλη Μαρινάκη! Σε αυτό το συμπέρασμα θα καταλήξει όποιος ανατρέξει στο αρχείο με τις πιο σοβαρές υποθέσεις κατά τη διάρκεια της προεδρίας του στον Ολυμπιακό!
Σε δυόμισι χρόνια έχει χειριστεί σημαντικά ζητήματα που παρουσιάζουν αρκετά κοινά σημεία με αυτά των δύο παικτών που βρίσκονται στο… υπογράφω – δεν υπογράφω.
Αν τα φέρουμε, λοιπόν, ξανά στη μνήμη μας τότε ίσως αποκτήσουμε έναν «οδηγό» που θα μπορέσει να μας οδηγήσει όσο πιο κοντά γίνεται στην πρόβλεψη για το φινάλε του «τελευταίου έργου»!
Ας ανοίξουμε, λοιπόν, τους φακέλους…
Οι δύο πιο σημαντικές περιπτώσεις είναι με τον Ερνέστο Βαλβέρδε και τον Κέβιν Μιραλάς! Από τις ημέρες του Σωκράτη Κόκκαλη είχαμε αντιληφθεί ότι η ανανέωση του συμβολαίου του Βάσκου προπονητή είχε αρκετές ιδιαιτερότητες, καθώς ο Ερνέστο έβαζε πάντα μπροστά «οικογενειακούς λόγους», παρά τα δημοσιεύματα που υπήρχαν από την πατρίδα του για το ενδιαφέρον άλλων συλλόγων. Με τον Κόκκαλη είχε βρεθεί κάποια στιγμή πολύ κοντά σε συμφωνία, αλλά αυτό δεν μεταφράστηκε ποτέ σε υπογραφές στο χαρτί. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας…
Με τον Μαρινάκη, ο Βαλβέρδε έφτασε πιο κοντά στην αποχώρηση, αλλά τελικά συνέχισε για δεύτερη χρονιά στον Ολυμπιακό, επίδοση-ρεκόρ για τα δεδομένα και των ερυθρολεύκων αλλά και του προπονητή. Ο πρόεδρος κατάφερε να «γυρίσει» το παιχνίδι με την τακτική της «αποσυμπίεσης». Αφησε δηλαδή τον Βάσκο να αποφασίσει μόνος τους αν ήθελε να μείνει και προφανώς να καταλάβει ότι δεν θα ήταν τόσο απλό να βρει καινούργιο πάγκο.
Οσο για τον Μιραλάς, να πούμε ότι ο ατζέντης του Ενροτέ είχε πάρει την απόφαση για να αποχωρήσει ο πελάτης του από τον Ολυμπιακό στη φάση όπου οι ερυθρόλευκοι ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν στην Σεντ-Ετιέν το ποσό των δύο εκατομμυρίων ευρώ για τα δικαιώματά του και να καλύψουν και τις απαιτήσεις του παίκτη που έφταναν στο 1,3 εκατομμύρια ευρώ. Οσα ζητάει τώρα ο Τζιμπούρ.
Ο Βέλγος έμεινε, βγήκε πρώτος σκόρερ (όπως ετοιμάζεται και ο Αλγερινός) και τελικά μοσχοπουλήθηκε το προηγούμενο καλοκαίρι στην Εβερτον.
Αλλες περιπτώσεις;
Ο Μαρινάκης δεν υπέκυψε στις απαιτήσεις του Ισπανού τερματοφύλακα Ούγκο Πάρντο ο οποίος ζητούσε ένα εκατομμύριο ευρώ τον χρόνο και τελικά κατέληξε στον ΑΠΟΕΛ. Ο Ολυμπιακός μπήκε στην περιπέτεια του Κοστάντσο μα τελικά έκανε τη «διόρθωση» αναδεικνύοντας και τον Μπάλας Μέγερι και φέρνοντας στον Ρέντη τον έμπειρο Ρόι Κάρολ.
Ιστορία νούμερο τέσσερα; Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού πέταξε ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού τον Ολοφ Μέλμπεργκ όταν ο Σουηδός επέμενε για συμβόλαιο κοντά (ή και λίγο πιο πάνω) από το εκατομμύριο. Με λιγότερα λεφτά πήγε και πήρε Μανωλά, Σιόβα και Κοντρέρας, θέλοντας να καλύψει και την απουσία του Αβραάμ Παπαδόπουλου!
Τελευταίο σκληρό καρύδι που τελικά «έσπασε» ήταν ο Χοσέ Χολέμπας. Επειτα από μικρή αλλά έντονη περίοδο συζητήσεων έβαλε την υπογραφή του σε συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές γύρω στις 600.000 ευρώ και μάλιστα ανακοινώθηκε ετεροχρονισμένα ως… έκπληξη!
Συμπέρασμα; Τα ακριβά συμβόλαια του Ολυμπιακού ανήκουν σε άλλες εποχές. Και η κοινή συνισταμένη στις περιπτώσεις του Μιραλάς αλλά και του Ριέρα είναι ότι και οι δύο πουλήθηκαν στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου! Καθόλου παράξενο να… τριτώσει τώρα.
