Του Πέτρου Μανταίου

«Μόνο που δεν πανηγύρισε!» (τίτλος «Εφ.Συν.» 6/12) ο Μάκης Ψωμιάδης με την πρωτόδικη απόφαση για τα «στημένα» παιχνίδια ποδοσφαίρου, που, όταν αποκαλύφθηκαν, είχαμε πήξει, μέρες, στα σιντί, αλλά και είχαμε… φρεσκάρει τα ελληνικά μας με διαλόγους απίστευτης… ελληνομάθειας. Εν τέλει, ναι μεν τα σιντί «μίλησαν» -ακριβέστερα… φλυάρησαν ώρες επί ωρών-, αλλά οι μάρτυρες ήπιαν το… αμίλητο νερό. Γεγονός που η εισαγγελέας απέδωσε στον «σκοτεινό κόσμο του ποδοσφαίρου», ο οποίος και μετέτρεψε, ως εκ θαύματος, τους… μοχθηρούς «κοριούς» των παρακολουθήσεων σε άκακες… πασχαλίτσες εξοχικών περιπάτων.

Ετσι, ο Μάκης Ψωμιάδης παραμένει μεν έγκλειστος, κατηγορούμενος για άλλο αδίκημα, αλλά αθωώθηκε από τις κατηγορίες: «διεύθυνση, ένταξη και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση», «παράνομο στοίχημα» και «ξέπλυμα βρόμικου χρήματος». Ενώ κρίθηκε ένοχος για «απόπειρα εκβίασης κατ’ επάγγελμα και συνήθεια και δωροδοκία/δωροληψία σε σειρά από ποδοσφαιρικούς αγώνες» με ποινή… εξαγοράσιμη και εφέσιμη 4,5 χρόνων.

Δικαιολογημένα, επομένως, δήλωσε «πίστη» στη Δικαιοσύνη, αλλά και «εντελώς αθώος» των κατηγοριών∙ προπαντός όταν, μεταξύ των έξι αθωωθέντων, από τους έντεκα συνολικά κατηγορουμένους, ήταν και ο γιος του, Σταύρος. Δήλωση –ιδίως η περί «πίστεως»…– που δεν γνωρίζω, φαντάζομαι ούτε και θα μάθω ποτέ, αν και πόσο ανησύχησε, έστω προβλημάτισε, το σώμα (και το πνεύμα!) των Ελλήνων δικαστών (ποιος σε εμπιστεύεται στο κάτω της γραφής)∙ καθ’ ότι «σκοτεινοί κόσμοι» δεν υπάρχουν μόνο στο ποδόσφαιρο∙ οι… φωτεινοί κόσμοι είναι που όλο και αραιώνουν…

Βεβαίως, στους παροικούντες στον χώρο του ποδοσφαίρου είναι γνωστά, έως ανιαρά: ποιοι, πώς και με ποια ανταλλάγματα «έστηναν» εκείνα τα παιχνίδια, οι λόγοι που άλλες ομάδες υποβιβάστηκαν και άλλες όχι, οι ευθύνες, επί όλου του ποδοσφαιρικού «πακέτου» (μέσα και η βία στα γήπεδα και οι ελαφρύνσεις του, έως τότε, αυστηρού ποινολογίου!), της τότε πολιτικής ηγεσίας του αθλητισμού κ.λπ. κ.λπ. Οι παροικούντες σκάνε στα γέλια…