«Η κυβέρνηση τείνει να επιβεβαιώσει τους φόβους του ελληνικού λαού και όσους υποστηρίζουν ότι το μόνο που κάνει είναι «να τρέχει πίσω από την τρόικα» και ότι απουσιάζουν ο σχεδιασμός και ο προγραμματισμός για τα μείζονα θέματα της ελληνικής κοινωνίας, [...] Στελέχη της Ν.Δ. φοβούνται κατάρρευση παρόμοια εκείνης που συνέβη επί της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, λίγο πριν από τις εκλογές του 2009»

Του Κώστα Τσουπαρόπουλου

Εσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση επιμένει να… μεγαλουργεί, με τα εκσυγχρονιστικά-σοσιαλιστικά στελέχη της να κατεβάζουν (εν είδει ανακάλυψης της πυρίτιδας) φαεινές ιδέες νεοφιλελεύθερου τύπου για να μπαλώσουν τις μνημονιακές πληγές που άνοιξαν με την πολιτική τους. Αφού επί τρία και πάνω χρόνια έκοψαν μισθούς, δημιούργησαν ανέργους, έκλεισαν μικρομεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις και, μεταξύ άλλων, αύξησαν τα τιμολόγια της κρατικής ΔΕΗ -για να δώσουν κίνητρα στους υποψήφιους αγοραστές της- πάνω από 30%, τώρα ολοφύρονται για τον χαμό της 13χρονης, που ζούσε σε σπίτι χωρίς ρεύμα, για την απώλεια του άστεγου που δεν είχε ηλεκτρικό αλλά είχε μόνο στέγη από χαρτόκουτα και ξύλινες παλέτες και ψάχνουν τώρα -οι βουλευτές της, όπως ο κ. Μ. Ταμήλος των Τρικάλων που είπε ότι «ποτέ δεν είναι αργά»- να βρουν λύση στο μείζον κοινωνικό πρόβλημα των 350.000 οικογενειών χωρίς ρεύμα.

Υπήρχε το πρόβλημα πριν από τα Μνημόνια και μάλιστα στην έκταση αυτή; Σαφώς όχι. Είναι μέρος της ανθρωπιστικής καταστροφής που -και κατά τον ΣΥΡΙΖΑ- έφεραν τα Μνημόνια και όχι απότοκο της κρίσης χρέους, όπως διατείνεται ο κ. Γ. Στουρνάρας.

Είναι σαφές ότι η Αριστερά δεν είναι χιλιασμός και δεν θα περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία για να λυθούν ως διά μαγείας τα κοινωνικά προβλήματα. Ούτε μπορούμε να περιμένουμε τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Αν για την επικράτηση μέχρι την κατάρρευσή του χρειάστηκαν περίπου τρεις γενιές, είναι πολύ πιθανό να χρειαστούν άλλες τόσες για να επαναληφθεί η ιστορία των χαμένων προλετάριων.

Ο σοσιαλιστής υπουργός κ. Μανιάτης, αρμόδιος για τη ΔΕΗ, έσπευσε και βρήκε τη λύση. Αντί να δώσει αμέσως εντολή -καθώς οι θάνατοι των αδύναμων έρχονται στην επιφάνεια και το κρύο εμφανίστηκε δριμύ, δριμύτερο σαφώς από πέρσι- να επανασυνδεθούν τα σπίτια με το ρεύμα (που, έστω και αν πωλείται, είναι δημόσιο αγαθό), ανεξάρτητα από επιτροπές, αρμόδιους, συμβούλους και γραφειοκράτες, μετατόπισε το θέμα στο «Ποιος θα πληρώσει το κόστος;», αφού είναι βέβαιο ότι οι ανήμποροι δεν είχαν να καταβάλουν για την επανασύνδεση ούτε 20 ευρώ που θα ήθελε η ΔΕΗ. Ούτε, βεβαίως, αυτοί που δικαιούνται το λεγόμενο «κοινωνικό τιμολόγιο» έχουν τη δυνατότητα να πάνε στο σαλόνι του σπιτιού τους και να στείλουν με τον… υπολογιστή τους τη σχετική αίτηση στη ΔΕΗ για φτηνό ρεύμα.

Ο κ. Μανιάτης, λοιπόν, ο συμπαθής υπουργός που ευαγγελίζεται μαύρο χρυσό σε κάθε ελληνική γωνιά, βρήκε τη λύση. Το κόστος της επανασύνδεσης θα το πληρώσουν οι «άλλοι» καταναλωτές, αυτοί που βρίσκονται κοντά στο κοινωνικό τιμολόγιο.

Η κοινωνία της αλληλεγγύης στο απόγειο της δόξας της, έστω και αν η αλληλεγγύη (της φιλανθρωπίας) πάει να επιβληθεί υποχρεωτικά, την ίδια στιγμή που το κοινωνικό κράτος κυριολεκτικά «πατώνει» και οι κοινωνικές δομές (κυρίως των δήμων) έχουν εκφυλιστεί από τη σκόπιμη -πολλές φορές- μη χορήγηση σε αυτές των πόρων τους, αυτών που δικαιούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Κανείς υπουργός -ούτε οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος- δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία να δώσει αμέσως την εντολή επαναχορήγησης του ηλεκτρικού.

Ουδείς από την κυβέρνηση θέλησε να σκεφτεί ότι -επιτέλους- η ΔΕΗ είναι (ακόμη) δημόσια επιχείρηση και θα μπορούσε αμέσως να επανασυνδέσει το ρεύμα, όπως ακριβώς με αστραπιαία ταχύτητα το είχε κόψει. Ουδείς σκέφτηκε επίσης ότι η ΔΕΗ (που είναι και κοινωφελής επιχείρηση) θα μπορούσε να απορροφήσει το κόστος, μειώνοντας τα κέρδη της ή κάνοντας χρήση των πολλών (όπως φαίνεται) βροχών φέτος και όχι του πετρελαίου ή του αερίου.

Κανείς δεν θέλησε στην κυβέρνηση να σκεφτεί ότι ένα μεγάλο μέρος του κόστους θα μπορούσαν να επωμιστούν οι μεγάλες ηλεκτροβόρες βιομηχανίες, που για μικρό χρονικό διάστημα θα καλούνταν να πληρώσουν το ρεύμα στην τιμή κόστους του και όχι επιδοτούμενο.

Ούτε οι απλές λύσεις φαίνεται ότι έχουν θέση στα ζητήματα της καθημερινότητας -ιδίως όταν κρίνονται ανθρώπινες ζωές- όταν οι «μεγάλοι» και «επαΐοντες» κυνηγούν λύση για τα «μεγάλα». Αν για ένα μήνα, έλεγε τεχνικός της ΔΕΗ, τα φώτα στους δρόμους άναβαν το βράδυ μισή ώρα αργότερα και έσβηναν μισή ώρα νωρίτερα το πρωί, ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση Σαμαρά φαίνεται να τα «χάνει» όταν απρόβλεπτα γεγονότα (τα οποία μάλιστα στερούν ή θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές) διαταράσσουν την «τροϊκανή» καθημερινότητα και τη βγάζουν από τον δρόμο που δείχνουν οι πλάκες του Μωυσέως, εν προκειμένω τα Μνημόνια των δανειστών. Αυτό έγινε και με το ηλεκτρικό ρεύμα των φτωχών νοικοκυριών και φοβούμαστε ότι θα γίνει -φευ- και με το ακριβό πετρέλαιο.

Σε όλα τα προηγμένα κράτη της Ευρώπης -και μάλιστα της ευρωζώνης- οι έκτακτες καταστάσεις και οι ζημιές που επιφέρουν αντιμετωπίζονται με τα κονδύλια του αποθεματικού του προϋπολογισμού. Υπάρχει τέτοιο στον προϋπολογισμό που μόλις ψηφίστηκε ή το «ρούφηξε» ολόκληρο η τρόικα (αλήθεια, τι λαϊκισμός) για να ικανοποιηθούν οι δανειστές της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης; Στα σοβαρά τώρα. Η κυβέρνηση τείνει να επιβεβαιώσει τους φόβους του ελληνικού λαού και όσους υποστηρίζουν ότι το μόνο που κάνει είναι «να τρέχει πίσω από την τρόικα» και ότι απουσιάζουν ο σχεδιασμός και ο προγραμματισμός για τα μείζονα θέματα της ελληνικής κοινωνίας, όπως οι επενδύσεις, η ανεργία, η στήριξη των κοινωνικών δομών που καταρρέουν (το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό «δίχτυ κοινωνικής προστασίας») κ.λπ.

Μάλιστα, αιχμές τέτοιου τύπου αφήνονται συχνά πυκνά και από το εσωτερικό της Ν.Δ. Σημαίνοντα στελέχη της φοβούνται κατάρρευση παρόμοια εκείνης που συνέβη επί της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, λίγο πριν από τις εκλογές του 2009. Και ορισμένοι παράγοντες της Ν.Δ. θέτουν ειρωνικά το ερώτημα «Μήπως το κενό μπορεί να καλυφθεί από το πρωτογενές πλεόνασμα;».