Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ολο και λιγότερος είναι ο κόσμος που ταξιδεύει πλέον με αεροπλάνα· αντιθέτως, συνωστισμός επικρατεί στους σταθμούς τρένων και υπεραστικών λεωφορείων. Το ταξίδι τελοσπάντων με αεροπλάνο προσφέρει ξεχωριστές στιγμές, όχι τόσο σε αυτόν που υφίσταται την ταλαιπωρία του ταξιδιού, το ηλεκτρονικό του ξεγύμνωμα και λοιπά αντιτρομοκρατικά, αλλά σε όλους τους περί αυτόν. Πρώτα είναι εκείνοι που τον αποχαιρετούν, με λύπη διότι θ’ αργήσουν να τον ξαναδούν και δεύτερον όσοι τον υποδέχονται. Στον χώρο υποδοχής συμβαίνουν σπουδαία πράγματα στον εσωτερικό κόσμο των αναμενόντων. Συχνά είναι παραπάνω από ένας· φλυαρούν, γελάνε, καπνίζουν νευρικά έξω και ξαναμπαίνουν φουριόζοι στον χώρο αναμονής. Αγωνιούν.
Οταν η ένδειξη στον φωτεινό πίνακα γίνει «αφίχθη» στήνεται ένα μικρό πανηγύρι. Συνήθως είναι γονείς και αδέλφια κάποιου που σπουδάζει στας Ευρώπας ή στο μέγα Αμέρικα. Από ποια πόρτα θα βγει; Πώς θα ‘ναι; (Μία είναι η θύρα εξόδου και συχνά συνομιλούν μέσω Skype). Ετσι είναι η χαρά. Επαναλαμβάνεις τετριμμένα, γνωστά πράγματα, αλλά πόσο γλυκά, πόσο τρυφερά. Το κοινότοπο, το έλασσον, αυθωρεί και παραχρήμα μεταμορφώνεται σε μείζον, ο χώρος της αναμονής στο αεροδρόμιο εξαπλώνεται, υψώνεται, γίνεται συμπαντικός (το σύμπαν τού μέσα κόσμου, του άγνωστου, του μυστηρίου).
Τι φτερουγίσματα, τι πλημμύρα, τι αγωνία. Πόσο δεμένοι είναι οι άνθρωποι εκείνες τις στιγμές. Πόση ανώτερη επικοινωνία κυριαρχεί στ΄ ανθρώπινα. Πόση λάμψη, πόσο φως αποκτούν τα πρόσωπα. Πόση ελαφράδα χαρακτηρίζει τις κινήσεις των σωμάτων, τι θαυμάσιος ακίνητος (ανίκητος!) χορός, τι συναυλία ανοησιών, μικρών, καλόγνωμων, καλοδεχούμενων. Να και το αποκορύφωμα της επαφής. Το σμίξιμο των σωμάτων, τα φιλιά, τα δάκρυα χαράς και αγαλλίασης, το πνίξιμο της μιας αγωνίας στην άλλη, που δεν είναι παρά μία, αυτή των ανθρώπων που αγαπιούνται, που έχουν μεγαλώσει μαζί ίσως, που αφήνουν το πνεύμα να καταλάβει ότι είναι ελάχιστο μπροστά σ΄ αυτή την αγάπη. Τι θέαμα μοναδικό!
Πού πήγαν όλες τούτες οι στιγμές; Γιατί δεν τις κρατήσαμε, γιατί το ασυνείδητο δεν μας τις εμφανίζει; Αχ και να διαρκούσαν τούτα τα σφιχταγκαλιάσματα, τούτη η μυστηριώδης ένωση ελατηρίων, ψυχικών και σωματικών, που σχηματίζει ζωγραφικούς πίνακες συγκίνησης, που πραγματικά συνταράσσουν τη μικρότητα, που ομορφαίνουν το καθημαγμένο περιβάλλον.
Ολοι μαζί βαδίζουν προς τον σταθμό των λεωφορείων ή του μετρό· το πάρκινγκ αυτοκινήτων είναι απαγορευτικό. Η δημόσια συγκοινωνία παίρνει ξανά τα πάνω της. Υπάρχει μια αρμονία μεταξύ ανθρώπων και πραγματικότητας. Η ολιγάρκεια και η σεμνότητα επανακάμπτουν.
