Του Πέτρου Μανταίου

Χαλάει ο κόσμος με το νομοσχέδιο για τον ενιαίο φόρο ακινήτων, τρέμει το φυλλοκάρδι του κάθε μικροϊδιοκτήτη αν θα του πάρουν και το σώβρακο, κι αυτοί, στην κυβέρνηση και στο υπουργείο των Οικονομικών, σαν κοινοί λωποδύτες που μπουκάρουν από το παράθυρο, χώνουν στο συρτάρι του νομοσχεδίου –στα «ψιλά γράμματα»…– διάταξη που «αθωώνει και απαλλάσσει αναδρομικά, και για το μέλλον, από κάθε ποινική και αστική ευθύνη τον διαχειριστή τής υπό εκκαθάριση ΕΡΤ και “καναλάρχη” της ΔΤ κ. Γκίκα Μάναλη», όπως επισημαίνει στην «Εφ.Συν.» της Δευτέρας ο συνάδελφος Χρήστος Γιαννούλης, εκπρόσωπος εργαζομένων της ΕΤ3.

Οχι πως δεν το ’χουν ξανακάνει, και αυτοί και οι προηγούμενοι και οι προ-προηγούμενοι: να νομοθετούν χώνοντας… λαθραίες διατάξεις στο αμπάρι πλοίου με άλλο φορτίο∙ προπαντός στις αναδρομικές απαλλαγές και αθωώσεις δημόσιων λειτουργών, από υπουργούς (που βούλιαξαν τον τόπο) μέχρι διοικητές τραπεζών (που βούλιαξαν τα ασφαλιστικά ταμεία), είναι μανούλες.

Αλλά στην περίπτωση της –μόνιμης πλέον και λίγο-πολύ στον αέρα όπως όλα…– φορολογίας ακινήτων, από τα κρισιμότερα, πιστεύω, νομοθετήματα της μνημονιακής περιόδου, να παραχώνεις διάταξη που αφορά (δεν εξετάζω αν απαλλάσσει και πόσο)… εικαστικά την πιο μαύρη στιγμή της μνημονιακής περιόδου έως τώρα, μ’ εκείνη την άθλια χειροπέδη στην καγκελόπορτα του κτιρίου της ΕΡΤ που έκανε τον γύρο του κόσμου και μας έκανε όλους, πλην ορισμένων… κεδίκογλου (πεζό, με χαρακτηριστικά επιθέτου), εξαιρετικά… υπερήφανους. Ε, αυτό πια καταντά πρόκληση στην πρόκληση και ανοησία στην ανοησία.

Οπου δεν ξέρεις ποιο από τα δύο είναι το χειρότερο: η πρόκληση ή η ανοησία. Αν και φοβάμαι ότι τέτοιες ώρες, που περνάνε μία από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες στην Ιστορία μας, οι ιδιότητες του προκλητικού και του ανόητου συνυπάρχουν στα ίδια πρόσωπα και συνιστούν υπό μία έννοια το δίδυμο της σημερινής (ίσως αυτή μας αξίζει…) εξουσίας: προκλητική και ανόητη.