Του Γιώργου Σταματόπουλου
Γελά και συνάμα οργίζεται η χώρα όλη από την απατεωνιά του Μιχάλη Λιάπη, της «δυναστείας» Καραμανλή, παρακαλώ. Κανονικά θα ‘πρεπε να κλαίμε όλοι. αυτοί οι ολιγούτσικοι είμαστε όταν αποκτάμε αξιώματα και υψηλή εξουσία (και χαμηλή…). Ατσίδες, κουτοπόνηροι, κομπιναδόροι, απολίτιστοι. Αφού από αρχαιοτάτων χρόνων όλοι θέλουμε τους υποτακτικούς μας (και ο τελευταίος άνθρωπος θέλει τον αχθοφόρο του, γράφει κάπου ο Νίτσε), επόμενο είναι να γινόμαστε συμφεροντολόγοι και πέραν τούτου ουδέν. Παύουμε να σεβόμαστε τους θεσμούς, τη συνύπαρξη, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, παύουμε δηλαδή να σεβόμαστε τον άνθρωπο, τον εαυτό μας. Υπάρχουμε και διαβιούμε εν ομονοία μόνο κατά τις λίγες μέρες των (προαποφασισμένων) εορτών. Ολα αυτά στο πεδίο της εξουσίας, έλα όμως που όλη η ζωή μας κινείται εντός εξουσιαστικών πλεγμάτων, φυλακισμένη στην ανισότητα των κοινωνικών σχέσεων, μια ανισότητα σκοπίμως «κατασκευασμένη» από τους νόμους των ισχυρών και από την προπαγάνδα του πολιτικού συστήματος.
Τα ίδια φαινόμενα παρατηρούνται και στη βάση βεβαίως, στην κοινωνία, παρ’ όλη την προσπάθεια που κάνουν ορισμένοι να αναπτύξουν ανθρωπινότερες μορφές επικοινωνίας και συνύπαρξης (ελάχιστη, έστω, αλληλεγγύη, τι άλλο). Αλλά τι να σου κάνει η έρμη η κοινωνία όταν η εξουσία πράττει κακά; Εκ της κεφαλής όζει ο ιχθύς… Και τι κεφάλια στην κορυφή! Πελιδνά, βδελυρά, σκοτεινά, τερατόμορφα, αειθαλή, ανυπερθέτως αείζωα (η τελευταία έννοια έχει δίσημον ερμηνείαν…). Με ρωτάει ο Μπάμπης ο γιατρός στη «Μουριά», στο καφενείο στα Εξάρχεια. ειρήσθω εν παρόδω ότι το εν λόγω καφενείο έχει στοχοποιηθεί από τη Χρυσή Αυγή ως τόπος συγκέντρωσης αναρχοκομμουνιστών, αντιεξουσιαστών και κάθε είδους εθνοπροδότη: «Τι θα γράψεις αύριο;». Ε, καλά. «Για την απατεωνιά του Λιάπη» του λέω και βλέπω που απογοητεύεται. «Μη δίνεις σημασία» μου απαντά σοβαρά, «ο άνθρωπος είναι βλαξ περισσότερο και όχι απατεώνας». Μπα, διαφωνώ. Δεν θα νομιμοποιήσει ή δικαιολογήσει την ανηθικότητά τους το κριτήριο της βλακείας. Οχι. Κι αν είναι βλαξ και αμαθής υφ’ όλων προσκυνείται. Γιατί; Διότι, εάν θέλουμε να ερμηνεύσουμε, έστω αφελώς, η κοινωνία τού δίνει το δικαίωμα να είναι εξουσιαστής, η αντιπροσωπευτική μας (πόσοι αριστεροί την έχουν εκθειάσει!) δημοκρατία. Οντως, δεν αξίζει να ασχοληθεί κάποιος με το θλιβερό αυτό υποκείμενο, τον γελοιωδέστατο Μιχάλη Λιάπη, έλα όμως που η επικαιρότητα κινεί τη γραφίδα τις περισσότερες φορές. Και πώς να πεις «όχι» στην «επιθυμία» της; Κακόμορφη, αλίμονη πολιτική, ποιοι σε διαφεντεύουν. «Ζούμε ιστορικές στιγμές» μου λέει ένας ταξιτζής (εν κινήσει), «πολλά θα γράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος για την τόση μας αδράνεια». Τι να πεις; Σιωπάς. Και ας γκαρίζει έξω η περιφρόνηση προς τη ζωή από τα λαρύγγια των πολιτικών μας ογκολίθων.
