Του Γεώργιου Μ. Σαρηγιάννη*

Διάβασα την είδηση ότι η ΓΑΔΑ (Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, για να ξέρουμε γιατί μιλάμε!) ζήτησε με έγγραφό της προς τον Σύλλογο Διοικητικών Υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Αθηνών τα «Πρακτικά» της Συνέλευσής του της 2.12.2013 και τα «πλήρη στοιχεία ταυτότητας των μελών της απεργιακής επιτροπής».

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία είκοσι (και παραπάνω) χρόνια έχουν πιαστεί πολλές φορές «επ’ αυτοφώρω» μέσα σε συνελεύσεις διαφόρων κλάδων εργαζομένων μεταμφιεσμένοι σε οικοδόμους, σε εμποροϋπαλλήλους, σε δασκάλους, και ό,τι άλλο χρειαστεί, αστυνομικοί σε διατεταγμένη υπηρεσία. Παλιότερα, τουλάχιστον στο Πολυτεχνείο που μπορώ να γνωρίζω από πρώτο χέρι, η μεταμφίεση ήταν μόνιμη, μια και «υπηρετούσαν» ως υπάλληλοί του, ακόμη και στον καθηγητικό κλάδο. Η είδηση μου προκάλεσε αναμνήσεις από άλλες εποχές, όταν υπήρχε το «Σπουδαστικό», το «Εργατικό», το «Συνδικαλιστικό» και άλλα ανάλογα Τμήματα της τότε Γενικής Ασφάλειας (ή ανήκαν στην Ειδική Ασφάλεια;).

Θα αναφερθώ σε μια σειρά γεγονότων τού «τότε», για να δούμε και το «τώρα». Το 1962 είχαμε οργανώσει με τον Σύλλογο Αρχιτεκτόνων μια διάλεξη στη μνήμη ενός αδικοχαμένου συμφοιτητή μας, του Στάμου Στούρνα, και μάλιστα στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας, όπου μισή ώρα πριν αρχίσει η διάλεξη και ενώ η αίθουσα ήταν γεμάτη από καθηγητές, φοιτητές, δημοσιογράφους (ο πατέρας του Στάμου ήταν ο γνωστός δημοσιογράφος Κώστας Στούρνας), γέμισε ο προθάλαμος από αστυνομικούς εν στολή οι οποίοι με «άνωθεν εντολή» ανακοίνωσαν διά του υψηλόβαθμου επικεφαλής τους ότι απαγορεύεται η εκδήλωση διότι «οι ομιλητές είναι κομμουνιστές». Η εκδήλωση τελικά έγινε μετά από έντονη παρέμβαση του τότε προέδρου του Συλλόγου, Κώστα Μπίτσιου, και της ηγεσίας της Αρχαιολογικής Εταιρείας.

Την ίδια εποχή, η ΓΔΤΠ (Γενική Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών του υπουργείου Προεδρίας, υπηρεσία σε αγαστή συνεργασία με ΚΥΠ, ΓΕΕΘΑ, αμερικανική πρεσβεία κ.ά.) προσπάθησε να απαγορεύσει την ταινία «Συνοικία τ’ Ονειρο», με τη δικαιολογία ότι οι συντελεστές της ήταν όλοι κομμουνιστές (Τ. Λειβαδίτης, Α. Αλεξανδράκης, Μ. Κατράκης, Μ. Θεοδωράκης)(1).

Παράλληλα, σε έγγραφό της του 1961, παρατίθενται οι «κομμουνιστικές δραστηριότητες» ταξινομημένες σε εκδόσεις, συλλόγους, εφημερίδες και περιοδικά, όπου καταγράφονται δεκάδες βιβλία, περιοδικά και σύλλογοι, θέατρα και κινηματογράφοι και άλλες «μετωπικές κομμουνιστικές» δράσεις(2).

Βέβαια, δεν αναφερόμαστε στην Επταετία, όπου η Ασφάλεια ζητούσε από τον Σύλλογο Αρχιτεκτόνων να απομακρύνει τρία από τα επτά μέλη του Διοικητικού του Συμβουλίου γιατί δεν της άρεσαν, ή που διέκοπτε την αναβολή στράτευσης φοιτητών που μετείχαν στην Αντι-ΕΦΕΕ και άλλα πολλά και γνωστά, αλλά λέμε (λέμε βέβαια) ότι τότε ήταν δικτατορία και ήταν φυσικό να γίνονται τέτοιες ενέργειες και ακόμη χειρότερες.

Τώρα έρχεται μια άλλη σειρά γεγονότων –ειδικά ως προς τα πανεπιστημιακά, δεδομένου ότι στους άλλους τομείς η προσπάθεια καταστολής είναι ιδιαίτερα έντονη, και τα αγροτοδικεία, τα μαθητοδικεία, οι κατά συρροήν αθωώσεις αστυνομικών οργάνων που βιαιοπραγούν (θυμάστε τη ζαρντινιέρα, τα πράσινα παπούτσια και το τελευταίο με το Δίκτυο στην οδό Τσαμαδού).

Επανειλημμένες δικαστικές αποφάσεις που κηρύσσουν την απεργία των διοικητικών «παράνομη και καταχρηστική» (όποιος βρει ΜΙΑ, έστω ΜΙΑ δικαστική Απόφαση που να κήρυξε νόμιμη μια απεργία, θα του στήσουμε άγαλμα στην πλατεία Συντάγματος, μαζί με τους δικαστές!!!), μεθοδεύσεις «αυτοαπογραφής», προσπάθειες διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος με δικούς τους ανθρώπους (δυστυχώς πάντα υπάρχουν…), προσπάθειες «τιμωρίας» όσων δεν πειθαρχούν (απειλές για αργίες, για απολύσεις κ.ά.) και πολλά άλλα – φαίνεται ότι το μυαλό του σεβαστού υπουργού Παιδείας έχει κολλήσει στην καραμανλική οκταετία.

Τις τελευταίες μέρες προστέθηκε και η κατασυκοφάντηση του πρύτανη, δηλαδή της κορυφής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ιεραρχικά του Ανώτερου Πανεπιστημιακού Ιδρύματος. Λάσπη, χυδαιότητα, μικροπρέπεια, «ασφαλίτικες» μέθοδοι και στη συνέχεια παρεμβάσεις στην «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη με την ετσιθελική αντικατάσταση μέλους του Πειθαρχικού Συμβουλίου με άνθρωπο ο οποίος έχει επιδείξει συγκεκριμένη πολιτική δράση στην ίδια πορεία με το Σεβαστόν Υπουργείον και ακόμη πιο σκληρή.

Τι θα φέρουν οι επόμενες μέρες; Μπορούμε να φανταστούμε κάτι ακόμη χειρότερο; Δυστυχώς ναι. Οι μέρες που διανύουμε είναι τέτοιες που η εξουσία μετέρχεται πλέον όλα τα μέσα, νόμιμα και παράνομα, ηθικά και μη. Αναρωτιέται κανείς σε ποια εποχή ζούμε, μήπως στην καραμανλική οκταετία που κατέληξε στη δολοφονία του Λαμπράκη, στην αποστασία και στην ίδια τη χούντα;

Το μόνο παρήγορο σημείο είναι η σθεναρή αντίσταση των εργαζομένων, ακριβώς αυτή που έχει κάνει την εξουσία να χάνει πλέον τον έλεγχό της. Πέτυχαν να βγάλουν, ελπίζω για λίγο, στην άκρη το Πολυτεχνείο, ας ελπίσουμε ότι το Πανεπιστήμιο θα αντέξει ώς το τέλος, είναι πλέον η μόνη ελπίδα του αγώνα.

1) Ι. Στεφανίδης, «Ο αντικομμουνιστικός αγών 1958-1961», στον Μνήμονα, τ. 29, σελ. 221

2) Π. Πετρίδης, «Εξουσία και Παραεξουσία στην Ελλάδα 1957-1967», σελ. 179, κ. εφ.

* Ομότιμος καθηγητής Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου