Του Πέτρου Μανταίου

Πριν από πολλά χρόνια, δύο συνάδελφοι, ο Παναγιώτης, κομμουνιστής τής τότε ανανέωσης, και ο Γιάννης, συντηρητικός της Δεξιάς, «αντιδικούσαν» στο γραφείο, καθένας με την ιδεολογία του, για το παρόν και το μέλλον του σύμπαντος κόσμου (κοινώς, έκαναν μεταξύ τους πλάκα…). «Ο,τι και να πιστεύεις Γιάννη, το μέλλον θα είναι κόκκινο!», θαύμασε με επαναστατικό οίστρο ο Παναγιώτης. Ο Γιάννης ατάραχος, χαμογελαστός: «Τι εννοείς δηλαδή, Παναγιώτη μου, ότι στο μέλλον όλοι θα πάσχουμε από δαλτονισμό;».

Θυμήθηκα το περιστατικό (ήμουν παρών), το «κόκκινο μέλλον» του Παναγιώτη και τον «δαλτονισμό» του Γιάννη, τώρα που τα «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας (αλλά και τα ενυπόθηκα επιχειρηματικά) πάνε να βάψουν με άλλο «κόκκινο» το λίαν προσεχές μέλλον, καθώς η κυβέρνηση νομοθετεί και ρυθμίζει –μεταβατικά ή… αμετάβατα– υπό το κράτος ενός «δαλτονισμού», που θα τον έλεγα «δαλτονισμό του περίπου». Το οποίο «περίπου» –που το θεωρώ… σήμα κατατεθέν της εποχής– σημαίνει πως και η κυβέρνηση βολεύεται προσωρινά βάσει του ημεδαπού δόγματος «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», αλλά και οι εκτεθειμένοι στα «κόκκινα» δάνεια πολίτες, που με τα μνημόνια αυξάνονται και πληθύνονται ως οι κόκκοι της άμμου, διατηρούν την αγωνία της… ελπίδας ότι ίσως στο «περίπου» να υπάρχει και το «μπορεί, ποιος ξέρει…». Ούτε στοιχεία διασταυρωμένα ούτε μελέτες συγκροτημένες ούτε προγράμματα ευανάγνωστα. Ολα στο «περίπου» και το «εφόσον»∙ από τα «κόκκινα» δάνεια μέχρι τα… πράσινα άλογα∙ για υποθέσεις που αφορούν ελάχιστους μέχρι ζητήματα και ρυθμίσεις που απασχολούν το πανελλήνιο. Φανταστείτε μόνο (για να μην τρελαθούμε με παραπομπές και παραδείγματα…) ότι τα ήδη υπάρχοντα «κόκκινα» δάνεια (πλέον των 90 ημερών καθυστέρηση) «υπολογίζονται» (είναι δηλαδή… περίπου) στις 50.000-60.000. Αυτό σημαίνει ότι, μεταξύ 50 και 60 χιλιάδων, …παρεισφρέουν δέκα χιλιάδες Ελληνες οφειλέτες με τις οικογένειές τους (μια πόλη δηλαδή) που… περίπου διαφεύγουν από τις μετρήσεις. Τόση ευθύνη!