ΓΕΡΜΑΝΙΑ – Παρότι το 2013 ήταν εκλογικό έτος, η κυριαρχία της Δεξιάς σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν αδιαμφισβήτητη, αφού μόνο η Αριστερά ψήφισε εναντίον της στις κρίσιμες ψηφοφορίες

ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Του Παντελή Βαλασόπουλου

Το 2013 ήταν μια προεκλογική χρονιά για τη Γερμανία. Το έτος κύλησε με την αναμονή όλων να φτάσει ο Σεπτέμβρης για τη διεξαγωγή των εκλογών, που όλοι όμως ήξεραν από πριν το αποτέλεσμα.

Εδώ και χρόνια, η ηγεμονία της Ανγκελα Μέρκελ, του κόμματός της και όσων αυτό εκφράζει –σε επίπεδο οικονομικής και πολιτικής ιδεολογίας- σε Ευρώπη και Γερμανία είναι αδιαμφισβήτητη.

Ετσι, στη χώρα σχεδόν τίποτε δεν κινήθηκε, με το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές, ενώ σε ευρωπαϊκό επίπεδο η κρίση και η αντιμετώπισή της με όσο το δυνατόν λιγότερες προσπάθειες και απώλειες για το πολιτικο-οικονομικό σύστημα της χώρας βρέθηκαν στο επίκεντρο της γερμανικής επικαιρότητας.

Η στάση αυτή του Βερολίνου προβλημάτισε έντονα τους εταίρους της, καθώς σε μια κρίσιμη για την ευρωπαϊκή ήπειρο περίοδο ο βασικός παίκτης δεν θέλησε να πάρει μεγάλες αποφάσεις για την έξοδο από την κρίση.

Δημοσιονομικό ταμπούρι

Η Γερμανία «ταμπουρώθηκε» πίσω από το δόγμα της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής για όλους και της πολιτικής των δομικών μεταρρυθμίσεων για τις υπό κρίση χώρες, περιμένοντας να αποδειχθεί ότι η πολιτική αυτή είναι η ορθή και έτσι να δρέψει τους καρπούς η κεντροδεξιά παράταξη της χώρας και να τους χρησιμοποιήσει προς όφελός της στις εκλογές.

Η αντιπολίτευση, κυρίως οι Σοσιαλδημοκράτες, αλλά και οι Πράσινοι, ζήτησαν έντονα την αλλαγή πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στήριξαν ωστόσο την κυβέρνηση όταν το θέμα έφτασε στο κοινοβούλιο.

Ετσι, σε κρίσιμες ψηφοφορίες που διεξήχθησαν στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο, που αφορούσαν κατά βάση τη βοήθεια προς την Ελλάδα, αλλά και άλλες υπό κρίση χώρες, μόνον το κόμμα της Αριστεράς (Die Linke) καταψήφισε τα πακέτα βοήθειας προς τις χώρες του Νότου.

Μάλιστα, τον Μάρτιο, η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της απασχόλησαν έντονα για ακόμη μια φορά τη γερμανική κοινή γνώμη και το πολιτικό σύστημα, όταν ξέσπασε το πρόβλημα της Κύπρου.

Συναίνεση πλην Αριστεράς

Εδώ, υπήρξε μεγαλύτερη συναίνεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, με εξαίρεση και πάλι το κόμμα της Αριστεράς, όταν όλοι συμφώνησαν πως η λύση βρισκόταν στο κούρεμα των καταθέσεων, παρά τους κινδύνους που αυτό έκρυβε.

Γενικότερα, πέρα από την οικονομική κρίση, δεν υπήρξε κανένα άλλο θέμα που να απασχόλησε, με τόση ένταση, τα γερμανικά ΜΜΕ και τους πολίτες της χώρας.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, τα αποτελέσματα ήταν τα αναμενόμενα, καθώς οι Γερμανοί πολίτες επέλεξαν την «ασφάλεια εν μέσω της τρικυμίας» που τους πρόσφεραν η Ανγκελα Μέρκελ και το κόμμα της και της χάρισαν έναν πραγματικό εκλογικό θρίαμβο.

Οι Σοσιαλδημοκράτες δεν μπόρεσαν να πείσουν για το διαφορετικό ευρωπαϊκό όραμα που ευαγγελίζονταν και ήρθαν δεύτεροι με απώλειες. Για την Ανγκελα Μέρκελ όμως, ο εκλογικός θρίαμβος σκιάστηκε από την απώλεια των συμμάχων της –των Φιλελευθέρων- που έμειναν τελικώς εκτός Βουλής. Μετά από τρίμηνες σκληρές διαπραγματεύσεις, το τέλος του 2013 βρίσκει τη Γερμανία με μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, όπως πολλοί προέβλεπαν.

Αναλύοντας τις θέσεις του κυβερνητικού προγράμματος, κυρίως για την Ευρώπη, βλέπουμε ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν μεγάλες αλλαγές. Το δόγμα «αυστηρά δημοσιονομικά» σε συνδυασμό με δομικές μεταρρυθμίσεις –ως αντάλλαγμα της Γερμανίας για βοήθεια και αλληλεγγύη στις χώρες υπό κρίση– παραμένει σταθερό.

Ομως, πολλοί είναι αυτοί που εκτιμούν πως στην τρίτη και τελευταία θητεία της ως καγκελάριος, η Ανγκελα Μέρκελ θα θελήσει να αφήσει το στίγμα της στην Ευρώπη και ως μεταρρυθμίστρια.

Το όραμα του Βερολίνου

Ηδη το Βερολίνο έχει βάλει μπροστά το όραμά του για περισσότερη πολική και κυρίως οικονομική ενσωμάτωση της Ευρώπης, με αλλαγή των Συνθηκών, ειδικότερα της Λισαβόνας, παρά τις αντιστάσεις που παρουσιάζονται.

Η Γερμανία έχει το δικό της σχέδιο για την Ευρώπη, ένα σχέδιο όμως που για πολλούς είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα και συμφέροντά της.