Του Γιάννη Καλαϊιτζή
Μέρες που είναι, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα να σας θυμίσω ότι ΔΕΝ κάνουμε ποτέ δώρο για τις γιορτές ένα ζωάκι συντροφιάς. Ούτε στο παιδί ούτε στον (ή στη) σύντροφό μας. Και να γιατί: Με το δώρο θέλουμε να κάνουμε μια ευχάριστη έκπληξη στον αποδέκτη του και να του δώσουμε χαρά. Δίνοντας όμως ένα ζωάκι, η έκπληξη δεν είναι βέβαιο ότι θα είναι ευχάριστη και πιθανόν να του δημιουργήσει πρόβλημα.
Το ζωάκι, βλέπετε, δεν είναι παιχνίδι ούτε βιβλίο ούτε… κινητό. Είναι μια ζωούλα, που μπορεί για κάποιους να είναι μια αγαπημένη παρεούλα, αλλά για κάποιους άλλους αποτελεί δυσάρεστη δέσμευση και αιτία προβλημάτων. Ναι, τα κουταβάκια και τα γατίνια είναι συνήθως αξιολάτρευτα, αλλά όχι για όλους: Οσοι απλώς περνούν κάποια ώρα μαζί τους παίζοντας, ασφαλώς ξετρελαίνονται μ' αυτά. Οσοι, όμως, πρέπει να τα καθαρίζουν, να σφουγγαρίζουν όπου λερώνουν, να ξυπνάνε τη νύχτα για να τα ταΐσουν και να τα τρέχουν στον γιατρό, σίγουρα βλέπουν το πράγμα διαφορετικά. Ειδικά αν δεν είχαν καμιά όρεξη για τέτοιου είδους «δώρο»…
Ναι, αλλά το παιδί θέλει ένα σκυλάκι, διότι είδε μια διαφήμιση ή μια ταινία και ζήλεψε. Ε, και; Τα παιδιά, ως παιδιά, θέλουν τα πάντα. Το θέμα είναι τι κάνουν και πώς σκέφτονται οι γονείς -αν σκέφτονται πάντα. Διότι το παιδί ασφαλώς θα χαρεί, θα παίξει με το ζωάκι για λίγες μέρες και μετά, όπως συμβαίνει συνήθως, θα το βαρεθεί. Και ξαφνικά η οικογένεια θα βρεθεί μ' ακόμα ένα «παιδί», ίσως ανεπιθύμητο πια, που όμως έχει κι αυτό όλες τις ανάγκες ενός παιδιού. Και τότε τι γίνεται;
Πριν από χρόνια είχα διαβάσει ένα άρθρο σχετικά με τα αδέσποτα σκυλιά στις ΗΠΑ. Οπου ο σερίφης μιας περιοχής είχε πει: «Μετά την προβολή της ταινίας “Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας” γέμισαν οι δρόμοι με τέτοια σκυλιά. Ολα τα παιδιά που είδαν την ταινία εκείνη ζητούσαν απ' τους γονείς τους ένα σκυλί αυτής της ράτσας. Κι εκείνοι, βλακωδώς, για να μην κλαίνε τα παιδιά τους, τους τα αγόραζαν. Ε, βγάλαμε συνεργεία και μαζεύαμε κάθε μέρα από 200 έως 500 σκυλιά. Και τα σκοτώναμε. Πρέπει να σκοτώθηκαν κάπου 1.000.000 σκυλιά Δαλματίας μέσα σε δύο χρόνια σ' όλη τη χώρα. Τι να τα κάναμε; Ναι, ήταν άδικο, αλλά αυτοί που τα πέταγαν στον δρόμο όταν τα παιδιά τους τα βαρέθηκαν, κατηγορούσαν την αστυνομία ότι δεν κάνει τίποτα με τα αδέσποτα σκυλιά Δαλματίας…».
Αυτό ακριβώς είναι το (συνηθισμένο) τέλος ενός σκυλιού ή γατιού, που κάποιοι ανεύθυνοι γονείς ή σύντροφοι αποφάσισαν να κάνουν «δώρο» στο παιδί ή τον (τη) σύντροφό τους. Για να μη συμβεί αυτό, θα πρέπει για κάθε υιοθεσία ενός ζώου συντροφιάς να προηγείται σοβαρή συζήτηση μέσα στην οικογένεια. Οπου τον κύριο λόγο δεν θα τον έχει το (ανεύθυνο) παιδί, αλλά οι γονείς, αφού αυτοί θα αναλάβουν, αργά ή γρήγορα, την ευθύνη για το μεγάλωμά του.
Και κάτι τελευταίο: Το κουταβάκι και το γατάκι δεν θα μείνουν για πάντα κουταβάκι και γατάκι. Θα ενηλικιωθούν πολύ γρήγορα, θα πάψουν να κάνουν χαριτωμενιές και θα γίνουν σκύλαροι και γάταροι. Πριν, λοιπόν, τα πετάξετε στον δρόμο, κατηγορώντας και τον… δήμαρχο ότι δεν κάνει κάτι για τα αδέσποτα(!), σκεφτείτε διπλά τι δώρο θα κάνετε, μέρες που είναι…
