Η Εθνική μας δεν είναι κάτι το ξεχωριστό και ελκυστικό. Παραμένει αποτύπωση της ελληνικής κοινωνίας με τα καλά της και τα κακά της

Του Ν. Ασημακόπουλου

Ολοι εμείς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο, με τα καλά του και τα κακά του, νοιώθουμε τυχεροί, επειδή έχουμε να περιμένουμε το 2014 τη Βραζιλία. Οχι για να πάμε εκεί και να… σκίσουμε, ούτε με τη φιλοδοξία μιας μεγάλης διάκρισης. Απλά θέλουμε να δούμε το Μουντιάλ και να το απολαύσουμε, όπως όλα τα όμορφα όνειρα…

Αυτός και ο λόγος που θεωρούμε «ευλογημένη» την Εθνική μας. Επειδή θα βρεθεί σ' αυτό ακριβώς το Παγκόσμιο Κύπελλο, που δεν γίνεται να μοιάζει με όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα.

Αλλωστε, η βασική αιτία για την οποία αγαπάμε τη «γαλάζια» ομάδα είναι επειδή από το 2004 και μετά μας δίνει πράγματα που μας κάνουν να ξεφεύγουμε από την άθλια πραγματικότητα του πρωταθλήματος και των ομάδων μας. Σ' ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που γίνεται κάθε χρόνο και χειρότερο χωρίς ελπίδες για… delete και… restart, προσθέτει το «κάτι» ιδιαίτερο, αφού στο τέλος τα καταφέρνει -μα έτσι, μα αλλιώς.

Η Εθνική μας δεν έχει πάνω της τίποτα το ελκυστικό. Αντίθετα, κουβαλάει όλα τα κουσούρια της κοινωνίας μας και ακολουθεί τους κανόνες της. Δεν αποτελεί, δηλαδή, εξαίρεση στην υπόλοιπη ελληνική πραγματικότητα ούτε έχει πάνω της κάτι που να την κάνει να ξεχωρίζει… Παραμένει αποτύπωση της σημερινής μας πραγματικότητας, με τα συν και τα πλην της.

• Η ΕΠΟ, η ομοσπονδία δηλαδή που την κατευθύνει, είναι μια μεγάλη φωλιά ρουσφετιών και παρανομιών που προκάλεσαν ακόμη και την παρέμβαση του ΣΔΟΕ πριν από λίγο καιρό. Το χειρότερο; Αποτελεί προέκταση στο «πρωτάθλημα του ενός» που… απολαμβάνουμε.

• Ο προπονητής, ο Φερνάντο Σάντος, προσλήφθηκε με απαίτηση κάποιων παλιών ποδοσφαιριστών που κατάφεραν με τον τρόπο τους να δημιουργήσουν ένα δικό τους «καθεστώς» και να διαιωνίσουν την παρουσία τους στην ομάδα, μόνο και μόνο για να σπάσουν μια σειρά από… ατομικά ρεκόρ, αδιαφορώντας για την ανάγκη να γίνει ένα βήμα προς το σύγχρονο ποδόσφαιρο, με το οποίο δεν έχουμε και τόσο καλή σχέση.

• Η ομάδα παίζει συνήθως αναχρονιστική -και γι' αυτό βαρετή μέχρι απωθητική- μπάλα. Ελάχιστα τα διαλείμματα. Οπως αυτό στα πρόσφατα μπαράζ με τη Ρουμανία, εκεί όπου φάνηκε η δίψα κάποιων ποδοσφαιριστών για το παραπάνω, που παραμένει όμως φυλακισμένο στην παράλογη λογική τού… δεν είμαστε για μεγαλύτερα πράγματα, εγκλωβίζοντας δυνάμεις και δυνατότητες.

• Η κερκίδα δίνει αρκετό χώρο σε εθνικιστικά στοιχεία με ρατσιστικές αντιλήψεις που εκδηλώνονται με πανό, συνθήματα και φασιστικούς χαιρετισμούς την ώρα που ακούγεται ο εθνικός ύμνος.

Κι όμως, οι παίκτες έφτασαν στην επιτυχία, αφού βοήθησαν βέβαια και οι συμπτώσεις…

Αυτός και ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει αισιοδοξία για τη γενικότερη εμφάνισή μας εκεί. Αλλωστε, η δική μας Βραζιλία μοιάζει με την… Ιθάκη.

«Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια»…

Εκτός αν έχει και μας το φυλάει έκπληξη…

Είχαμε και Ετος Καβάφη φέτος…