Του Ιάκωβου Ανυφαντάκη
Η πρώτη μου ανάμνηση είναι από μια Πρωτοχρονιά. Τριών ετών, και νομίζω ότι αν κρυφτώ κάτω από το τραπέζι κανείς δεν θα με βρει. Θυμάμαι την υφή του χαλιού και τη μυρωδιά από το καλτσόν της μητέρας μου. Με τόσους ανθρώπους γύρω νιώθω ασφάλεια. Παίζουν χαρτιά. Ο ψίθυρος της τράπουλας ακόμα με ησυχάζει. Αποκοιμήθηκα στο χαλί, ξύπνησα το άλλο πρωί στο κρεβάτι και μου ευχήθηκαν ευτυχισμένο 1971. Η δεύτερη ανάμνηση που έχω είναι από το κλάμα μου. Αφού εγώ παρέμενα η ίδια, δεν γινόταν να άλλαξε ο χρόνος.
Μικρή, μου άρεσε να τρέχω. Εκανα ασταμάτητα κύκλους στο στάδιο. Καταμεσήμερο. Κοίταζα τη σκιά μου που έμοιαζε σαν τρύπα στο ταρτάν. Είχα μια αλλόκοτη ιδέα. Αν στεκόμουν πάνω της θα εξαφανιζόμουν. Ετρεχα και η σκιά έγραφε αργά κύκλους γύρω μου. Μετά, δοκίμασα μια φορά να κάνω μπαλέτο, αλλά η αίθουσα ήταν γεμάτη καθρέφτες και ο εαυτός μου με εξέταζε υπονομευτικά. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν είχαμε ταξιδέψει πίσω για το τρίτο μνημόσυνο του πατέρα μου, και την ώρα που σκέπαζα πάλι τα έπιπλα του καθιστικού με σεντόνια, μια κίνηση που εμένα μου θύμιζε διπλά θάνατο, αποκάλυψα ντροπιασμένη αυτή την ιστορία στον Φίλιππο, αλλά εκείνος επέμενε ότι του την είχα ξαναπεί, τη μέρα που γνωριστήκαμε.
Μπήκα πρώτη φορά σε τρένο πολύ μεγάλη. Είκοσι οχτώ. Δεν μου αρέσουν τα τρένα. Για ένα λόγο αστείο. Το τρένο πάει μόνο σε ένα μέρος. Οπου υπάρχουν ράγες. Αυτή η νομοτέλεια με ταράζει. Μου τραγούδησε το «Bird on a wire» για να ηρεμήσω. Ο Cohen το έγραψε στην Υδρα όταν πρόσεξε ένα σπουργίτι στα καλώδια του ρεύματος. Ο ηλεκτρισμός τον είχε βρει. Και έφυγε. Είχαμε πάρει το τρένο επειδή ήμουν έγκυος. Από τότε το «Bird on a wire», τα τρένα, η εγκυμοσύνη και η Υδρα έρχονται πάντα στο μυαλό μου ταυτόχρονα.
Κάθε πρωί ντύνομαι χωρίς να ανάψω το φως. Το βράδυ γυρνάω στο δωμάτιο όταν κοιμάται. Μπορείς να διαβάσεις τόσα πολλά στο γυμνό δέρμα, που φοβάμαι. Δεν με ενοχλούν τα ρούχα που ακολουθούν τη γραμμή του σώματος: κολάν, εφαρμοστές μπλούζες. Δεν ντράπηκα ποτέ να με δει με διάφανα εσώρουχα. Ισα ίσα, αυτό το παιχνίδι, τα πάντα προβάλλουν μπροστά σου ενώ μένουν καλυμμένα, με μαγεύει. Γιατί να ξέρουμε κάθε λεπτομέρεια; Φοβάμαι το χρώμα του δέρματος στα πιο απόκρυφα σημεία. Αν το γνωρίζεις αυτό έχεις μάθει τα πάντα.
Μια μέρα θα γράψω σε ένα χαρτί όλους τους φόβους μου και αυτό το χαρτί θα είμαι εγώ. Θα του βάλω φωτιά, αλλά δεν θα καεί.
Την Πρωτοχρονιά τού ζήτησα να πετάξουμε χαρταετό. Ο Φίλιππος πήγε με τα παιδιά στο υπόγειο και ένωσε τα πιο παράταιρα υλικά για να τον συναρμολογήσει. Κατεβήκαμε στην παραλία. Ο χαρταετός, ολομόναχος στον γαλάζιο ουρανό, ήταν σαν ξεχασμένο σημείο στίξης σε άδεια σελίδα. Είπα: «Αν κόψεις το σκοινί, ο αετός πέφτει, ενώ θα έπρεπε να τραβήξει ίσια προς τα πάνω». Κατέβασα το τσιγάρο και έκοψα το σκοινί. Τα παιδιά έτρεξαν κοντά μας. «Εσπασε», απολογήθηκε. Κοιτάξαμε τον αετό που έφυγε, ανέβηκε ελεύθερος, μετά έριξε το κεφάλι σε δυο βίαιους κύκλους και βούτηξε στη θάλασσα. «Εμείς τραβάμε να τον σηκώσουμε. Μόλις μας χάνει πέφτει», είπα. Ηθελε να απαντήσει, αλλά του έκρυψα το στόμα με τα δάχτυλα και άφησε ένα φιλί στην παλάμη μου.
