Ο Λεονάρντο ΝτιΚάπτιο, στον «Λύκο της Wall Street»

Δύσκολος ο δρόμος προς τα Οσκαρ της ταινίας του Μάρτιν Σκορσέζε «Ο Λύκος της Wall Street». Eνα κύμα ηθικολογίας ή μήπως δικαιολογημένης αγανάκτησης για τον ήρωα, το θέμα του, αλλά και την ίδια τη διαχείρισή του από τον μεγάλο σκηνοθέτη ξέσπασε στις ΗΠΑ. Η ταινία μεταφέρει ως γνωστόν στην οθόνη τον βίο και πολιτεία του περιβόητου απατεώνα του χρηματιστηρίου Τζόρνταν Μπέλφορντ που, αφού κατέστρεψε με τις «φούσκες» του χιλιάδες μικροεπενδυτές, μπήκε φυλακή αλλά τώρα βγήκε και περνάει ζωή χαρισάμενη. Δεν παραβρέθηκε απλώς στην πρεμιέρα της ταινίας στο πλευρό του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, που τον υποδύεται. Εκμεταλλευόμενος τη νέα δόξα του ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει σε ένα ριάλιτι στην τηλεόραση, ενώ παραδίδει μαθήματα ως γκουρού των Οικονομικών σε Αμερικάνους που έχουν πιάσει πάτο και θέλουν να σηκώσουν κεφάλι.

Λοιπόν. Το πρώτο κρούσμα ήταν η επίθεση που δέχτηκε ο σκηνοθέτης ενώ περίμενε έξω από το θέατρο Samuel Goldwyn του Λος Αντζελες να τελειώσει επίσημη προβολή της ταινίας του για τα μέλη της Ακαδημίας, που θα ψηφίσουν για τις υποψηφιότητες των Οσκαρ (στις Χρυσές Σφαίρες κέρδισε ήδη δύο). Ενας σεναριογράφος βγήκε μαινόμενος από το ασανσέρ και άρχισε να του φωνάζει «ντροπή σου» και «αηδιαστική». Eνώ η ηθοποιός Χόουπ Χόλιντεϊ έγραψε στο τουίτερ ότι γενικά η προβολή ήταν «τρεις βασανιστικές ώρες με τα ίδια και τα ίδια σκατά».

Η επόμενη επίθεση δεν προήλθε από συντηρητικά μέλη της Ακαδημίας -γιατί πολύ περισσότερα χειροκρότησαν μετά την προβολή. Ενα δευτερεύον πρόσωπο του δράματος ξεσπάθωσε εναντίον του Σκορσέζε με επιστολή του στο LA Weekly. Πρόκειται για την Κριστίνα ΜακΝτόουελ, κόρη του Τομ Προύσαλις (ελληνικό μοιάζει το όνομά του), στενού συνεργάτη του Μπέλφορντ. Υπήρξε άθελά της θύμα της μεγάλης, ξένοιαστης και υστερικής με το κέρδος παρέας του. Αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά της όταν ανακάλυψε ότι ο πατέρας της το χρησιμοποιούσε για να ξεπλένει χρήματα πριν βρεθεί κι αυτός στης φυλακής τα κάγκελα. Την άφησε με εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια χρέος. «Δύο χρόνια κοιμόμουν όπου έβρισκα, ντυνόμουν έξω από το αυτοκίνητό μου και έκλεβα σαλάμι τη νύχτα από τα ψυγεία των φίλων μου, γιατί πεινούσα πολύ και ντρεπόμουν που δεν μπορούσα να θρέψω τον εαυτό μου. Eίναι παρανοϊκό τη μια μέρα να πετάς με το ιδιωτικό αεροπλάνο του πατέρα σου και την άλλη να σε εκλιπαρεί να του δώσεις ένα τσεκ για να αγοράσει κάτι να φάει», γράφει η Κριστίνα ΜακΝτόουελ.

Γι΄ αυτό και κατηγορεί τον Σκορσέζε ότι με την ταινία του «επιτείνει την εθνική μας ψύχωση με τον πλούτο και την κοινωνική θέση και εξυμνεί την απληστία και την ψυχοπαθητική συμπεριφορά». Γι΄ αυτήν ο «Λύκος της Wall Street» δεν είναι παρά μια «αστόχαστη ταινία, που συνεχίζει να καμώνεται ότι σχέδια σαν αυτά του Μπέλφορντ έχουν την πλάκα τους, ακριβώς την ώρα που η χώρα παραπαίει από έναν ακόμη γύρο σκανδάλων στη Γουόλ Στριτ».

Επιμ. Β. Γεωργακοπούλου