ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ

 

Του Ν. Ασημακόπουλου

 

Για ποιο λόγο, αλήθεια, δεν παίζει μπάλα ο Ολυμπιακός; Φάγαμε τόνους αναλύσεων στο κεφάλι τις τελευταίες μέρες γύρω από το θέμα. Και φυσικά, ο πρώτος και πιο εύκολος στόχος έγινε πάλι ο προπονητής.

 

Παίζει, σου λένε, χωρίς αντίπαλο, με τέτοιους «παικταράδες» στη διάθεσή του, πληρωμένους στην ώρα τους, άρα δεν έχει καμιά δικαιολογία για να κατεβάζει οχτώ αμυντικούς σε κάθε ματς και να δείχνει τόσο άθλια εικόνα που να χρειάζεται να σφυρίξει στο πρώτο ημίχρονο ο κόσμος για να συνέλθουν ορισμένοι στο δεύτερο.

 

Αν θέλει κάποιος να το ψάξει σοβαρά, πρέπει να δει ποιο είναι το κίνητρο της φετινής προσπάθειας.

 

* Εχει βγει πρωταθλητής από την 2η κιόλας Αγωνιστική, τότε που ο Παναθηναϊκός έφερε το 1-1 με τα Γιάννινα στο ΟΑΚΑ.

 

* Οι αντίπαλοί του βρίσκονται έτη φωτός πίσω και σε υλικό και σε στόχους. Στην πραγματικότητα, καμία ομάδα δεν τον κυνήγησε, αφού όλες το είχαν πάρει απόφαση από την αρχή ότι δεν ήταν δυνατόν να γίνει πρωτάθλημα.

 

Αλλωστε, απ' όποια πλευρά κι αν το δούμε, αντίπαλοι της ΑΕΚ είναι ο Αρης και η Κέρκυρα, του ΠΑΟΚ ο Αστέρας Τρίπολης και ο Ατρόμητος, του Παναθηναϊκού ο Λεβαδειακός και του Ολυμπιακού οι… ανανεώσεις των συμβολαίων του Τοροσίδη και του Τζιμπούρ!

 

Μέσα σε τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, κανείς και ποτέ δεν μπόρεσε να παίξει καλύτερα. Μια ομάδα, όσο σοβαρή κι αν είναι, για να αποδώσει, χρειάζεται κίνητρο. Και επειδή πολλοί ζητούν από τον Μαρινάκη να… πάρει κεφάλια με πρώτο του προπονητή, δεν είναι δυνατόν να φταίει ο Ζαρντίμ για την κακή κατάσταση.

 

Απλούστατο το ερώτημα: Ποιο ερέθισμα έχουν οι παίκτες για να μπουν στο γήπεδο και να σκιστούν; Για ποιο λόγο; Πώς να νιώσουν πίεση και ποιον να θεωρήσουν αξιόλογο αντίπαλο; Εδώ επινοούν διάφορα τρικ για να συντηρούν το ενδιαφέρον τους: Να πάρουν αήττητοι το Πρωτάθλημα, ή με διαφορά 30 βαθμών από τον Παναθηναϊκό. Τέτοια.

 

Ετσι, φτάνει η στιγμή που έρχεται το δύσκολο ματς, όπως το 2-2 με τον Παναθηναϊκό, και τα βρίσκουν μπροστά τους μπαστούνια, παρότι παικτικά βρίσκονται τρεις κλάσεις πάνω.

 

Θυμάμαι τη μεγάλη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι, με Γκούλιτ, Φαν Μπάστεν, Ράικαρντ και πρόεδρο φυσικά τον Μπερλουσκόνι, τέλη δεκαετίας του 1980. Καμιά ομάδα στην Ευρώπη δεν μπορούσε να της αντισταθεί. Εφτασε στο σημείο να νικάει σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών την επίσης μεγάλη Στεάουα του Χάτζι με 4-0 στη Βαρκελώνη. Περνούσε αέρα από παντού. Ωσπου άρχισε να χάνει από κάτι Λέτσε και Κρεμονέζε, καθώς κανένας δεν έδινε σημασία σε τέτοια ματσάκια.

 

Ο κόσμος του Ολυμπιακού και ο Μαρινάκης μπορούν, αν θέλουν, να βρουν κι άλλα παραδείγματα, μόνο και μόνο για να καταλάβουν ότι την πραγματική εικόνα την έδειξαν στην Ευρώπη και θα την ξαναδείξουν σε κανένα μήνα πάλι στην Ευρώπη. Κι εκεί, απ' όσο θυμάμαι, η όλη παρουσία τους άρεσε, με εξαίρεση το πρώτο ματς με τη Σάλκε. Αρα, ας περιμένουν πρώτα τη Λεβάντε και τα ξαναλένε. Αν θέλουν τη γνώμη μου…