Διχασμένους και προβληματισμένους μάς βρήκε το τέλος της παρουσίασης του «Partita 2» από τη βελγική ομάδα «Rosas» στο Θέατρο της Στέγης (13-12-2013). Δουλεμένο το έργο πάνω στην ομώνυμη μουσική σύνθεση του Μπαχ από την ιδρύτρια της χορευτικής ομάδας Αν Τερέζα ντε Κέερσμακερ, επιχειρεί, όπως το συνηθίζει η χορογράφος, τη σχηματοποίηση της μουσικής. Εχοντας τρία ισχυρά «ατού», την επιλογή της μουσικής, τη συμμετοχή της αξιόλογης Αμαντίν Μπεγέρ (βιολί επί σκηνής) και τον σημαντικό ερευνητή του σύγχρονου χορού Μπορίς Σαρμάτζ, με τον οποίο συνοδοιπόρησε στη χορευτική ερμηνεία, εξασφάλιζε a priori την επιτυχία. Ομως όσο κι αν προσπαθώ να κατανοήσω τις αναζητήσεις της, καταλήγω πάλι στο συμπέρασμα στο οποίο είχα και παλιότερα καταλήξει (2009) για τη χορογραφία της «The song»: «Κουραστική πρόβα με θεατές».

Ανήσυχη, ακαταπόνητη στις αναζητήσεις της, η Κέερσμακερ στα περίπου 30 χρόνια των δραστηριοτήτων της έγινε διάσημη με αρκετές επιτυχίες, όπως το «Rosas danst Rosas», έργα δομημένα εντυπωσιακά, με μαθηματική ακρίβεια, βασισμένα εκτός από τη μουσική και στις εικαστικές τέχνες ή τον ποιητικό λόγο. Οπως όμως είπε και ο Σαρμάτζ, που φιλοδοξεί να ιδρύσει στη Γαλλία ένα μουσείο χορού, «δεν έχω δει ακόμα επιτυχημένη χορογραφία πάνω σε έργο του Μπαχ». Δύσκολη λοιπόν η μουσική, αν και πλούσια σε πολλούς χορευτικούς ρυθμούς, όπως courrante, shaconne, gigue, allemande, και η χορογραφία, που θα μπορούσε να ονομαστεί και δομημένος αυτοσχεδιασμός, περιοριζόταν σε επαναλαμβανόμενους τρεχαλητούς κύκλους γύρω από ένα σημείο και σποραδικά πηδηματάκια. Κάτι που απέχει από μια παράσταση οργανωμένη με ευρύτερα στοιχεία και χορευτικούς σχηματισμούς.

Ως επιστέγασμα της εμπειρίας, η συζήτηση με μερικές παλιές μου μαθήτριες. Στην ερώτησή μου αν θα άκουγε κάποια απ’ αυτές ευχάριστα τη μουσική αφαιρώντας το θέαμα απάντησαν «βεβαίως». Κι όταν αντέστρεψα την ερώτηση, αν θα έβλεπαν με ενθουσιασμό την κίνηση των χορευτών αφαιρώντας τη μουσική, γέλασαν και παραδέχτηκαν ότι αυτό θα ήταν αδιανόητο.

Μίρκα Ψαροπούλου