Του Γιώργου Σταματόπουλου
Χωρίς αμφιβολία μία από τις πλέον βδελυρές και επαίσχυντες πράξεις της κυβέρνησης κατά το 2013 ήταν το με καθαρά φασιστικό τρόπο κλείσιμο της ΕΡΤ, με το μαύρο να καταπλακώνει συνειδήσεις και συναισθήματα σχεδόν σύμπαντος του ελληνικού λαού αλλά και της πεπολιτισμένης Δύσης, που φρύαξε…
Το άντρο λοιπόν της διαφθοράς, όπως ανερυθρίαστα αποκαλούσαν την ΕΡΤ οι ίδιοι ακριβώς που τη δημιούργησαν, αλώθηκε, κατακτήθηκε, εξαφανίστηκε και στη θέση του στήθηκε ένα εξάμβλωμα, το οποίο βεβαίως δίνει δουλειά σε νομοταγείς δημοσιογράφους που συνεχίζουν να ομιλούν για ανεξάρτητη δημοσιογραφία (τρομάρα τους), επαγγελματισμό και δεν συμμαζεύεται. Θα πει κάποιος ότι η ανάγκη για δουλειά προέχει, καθορίζει τη στάση του καθενός. Αυτή η ανάγκη αφορά μόνο τους περίπου εξακόσιους που προσελήφθησαν; Οι άλλοι περίπου δύο χιλιάδες δεν είχαν χρείαν εργασίας; Σε τέτοιες περιπτώσεις φαίνεται το ανάστημα του καθενός, το πώς ζυγίζει το βάρος της συνείδησης, της αλληλεγγύης, του κοινωνικού-εργασιακού αγώνα.
Είναι οχληρό να γίνεται κριτική σε ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν, να νιώσουν ασφαλείς, αλλά είναι και οδυνηρό να βλέπεις την αντίδραση να πηγαίνει κατά διαόλου για ένα κομμάτι ψωμί. Ποιος ξέρει η συνέχιση του αγώνα τι καινούργια πράγματα θα έφερνε. Αλλά έτσι μάθαμε· στα έτοιμα και τα σίγουρα, πού να τρέχεις τώρα να φωνάζεις, να διαμαρτύρεσαι, να μιλάς με την κοινωνία, να συγκρούεσαι με αστυνομικές δυνάμεις καταστολής, να ζεις φτωχά επί μήνες χωρίς να ξέρεις το αποτέλεσμα του αγώνα σου. Αυτά είναι για παλαβούς, για απροσάρμοστους στα νέα οικονομικά δεδομένα, για κάποιους αλαφροΐσκιωτους που νομίζουν ότι η αξιοπρέπεια είναι πάνω απ' όλα, ότι η αντίσταση στη θηριωδία του πολιτικού συστήματος είναι πράξη εκ των ων ουκ άνευ.
Υπάρχουν, όμως, τέτοιοι άνθρωποι, τέτοιοι συνάδελφοι, που, έχοντας στρέψει τα νώτα στην ανοιχτή πρόσκληση ενδιαφέροντος(!) των κυβερνώντων, εξακολουθούν να εργάζονται αναλογικά στην Περιφέρεια και διαδικτυακά σ' όλον τον κόσμο, www.ertopen.com, δείχνοντας σε όσους τους παρακολουθούν τι σημαίνει ενημέρωση, ότι η πληροφόρηση είναι κοινωνικό αγαθό, ότι η δημοκρατία δεν έπαψε να ανασαίνει. Είναι αυτοί -λίγοι- που λένε το μεγάλο Ναι στη Ζωή φωνάζοντας Οχι στη σκοτεινή πλευρά της, στον κομματισμό και τους κύνες του.
Αλλά τι να πεις. Πάντα λίγοι είναι αυτοί που σηκώνουν το φορτίο, που μπαίνουν στη φωτιά για να σώσουν ό,τι ακόμη μπορεί να διασωθεί, να σύρουν έξω από τις φλόγες υπολείμματα, έστω, υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας. Αυτοί είναι που έρχονται σε επαφή με την όντως κοινωνία, την πάσχoυσα, τη διωκόμενη, τη λοιδορούμενη από την πλειονότητα της ενημέρωσης (sic). Οταν ανακοινώθηκε ο τίτλος (ΔΤ) του μεσοφορέα ως δημόσιας τηλεόρασης (τι θλίψη και τι θράσος) η «Εφημερίδα των Συντακτών» βγήκε με πρωτοσέλιδο «Δημόσια Ταπείνωση (ΔΤ)». Νομίζω, κάλυψε το έγκλημα, εννοώ απέδωσε σωστά το μέγα τούτο έγκλημα στο οποίο προέβησαν οι εμπνευστές του και αυτουργοί. Το ίδιο ισχύει και σήμερα, για όσους τουλάχιστον δεν παραδίδονται αμαχητί, για όσους έχουν εξορίσει την υποτέλεια και τη δουλοφροσύνη, γι' αυτούς που αναζητούν το ψωμί τους σε καθαρές δουλειές, κοντά στην κοινωνία και όχι στην εξουσία.
Μόνο στις καθαρές δουλειές ζυμώνεται και πλάθεται η συνεργατικότητα, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός του ενός προς τον άλλον, η ισοτιμία, πώς να το κάνουμε; Ετσι λειτουργεί ο ουμανιστικός πυρήνας της κοινωνίας, διότι υπάρχει και ο (επικυρίαρχος) αμοραλιστικός. Εχουν τουλάχιστον το «εύγε» της κοινωνίας και της Ιστορίας όσοι παλεύουν ακόμη, σε πείσμα όλων, για μια δημόσια, πραγματική αυτή τη φορά τηλεόραση και ραδιοφωνία, για την κοινωνική ενημέρωση. Οταν η κοινωνία θρυμματίσει την έκφραση «έτσι έχουν τα πράγματα», ίσως δικαιωθούν. Θα δικαιωθούν.
