Η Καμεράτα, παρά τις αλλεπάλληλες διεθνείς επιτυχίες της, παραπαίει μεταξύ Στέγης και Μεγάρου σαν παιδί χωρισμένων γονιών

Του Γιάννη Σβώλου

Το ότι μια βραδιά έργων Μότσαρτ, με επίκεντρο τη «Μεγάλη Λειτουργία» δοσμένη με όργανα εποχής, υπήρξε αμέσως sold out στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών δείχνει ξεκάθαρα ότι η Καμεράτα υπό τον Γιώργο Πέτρου έχει κερδίσει αναγνωρισιμότητα υψηλής επενδεδυμένης αξίας με τους πιο σκληρούς όρους. Καμία ελληνική ορχήστρα, κρατική είτε ιδιωτική, δεν είχε κατορθώσει κάτι αντίστοιχο ώς τώρα. Ομως, όσοι έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά, γνωρίζουμε ότι αυτό ουδεμία εγγύηση προσφέρει για τη μακρόχρονη οικονομική επιβίωση της Καμεράτας, που παραπαίει μεταξύ Ιδρύματος Ωνάση και Μεγάρου Μουσικής σαν παιδί χωρισμένων γονιών. Αντίθετα, παρά τις αλλεπάλληλες διεθνείς και εγχώριες επιτυχίες, αυτή παραμένει στο χείλος του γκρεμού. Κι ας προκρίθηκε πρόσφατα στη Γαλλία η παραγωγή του «Αλέξανδρου» ως «όπερα της χρονιάς», κι ας βραβεύτηκε η αντίστοιχη ηχογράφηση της DECCA! Παράδοξο και πολύ δυσάρεστο. Οχι όμως και απροσδόκητο: στη χώρα μας οι έννοιες της αξιοκρατίας σε αμιγώς πολιτιστικό επίπεδο κρίνονται συχνά αδιάφορες, αν όχι αμετακίνητα ξένες, ασύμφορες και ασύζευκτες προς τα εγχώρια συμφέροντα. Επιπλέον το ότι τελικά αυτό ουδένα ξαφνιάζει, ουδένα ωθεί σε δημόσια διαμαρτυρία, φωτογραφίζει γλαφυρά την κατεστημένη συλλογική αδιαφορία –αλλά και την αδιαφορία του Δημοσίου– για τον υψηλό μουσικό πολιτισμό. Καθώς έλεγε κι ο ποιητής: «…δεν βρίσκω τίποτα που να μην το συνηθίσατε». Κατά τα άλλα «στης Μαρίας την ποδιά σφάζονται παλικάρια» για το αν θα έχει η ΔΤ ή η ΝΕΡΙΤ συμφωνική ορχήστρα ή όχι! Υπηρετούν άραγε όλα αυτά το καλώς εννοούμενο συμφέρον του μέσου φιλόμουσου;