Αν επί Λιάπη, Καραμανλή και Σουφλιά, όπως ακριβώς και νωρίτερα επί ΠΑΣΟΚ, οι δήμοι με τις πολεοδομίες τους βρέθηκαν να έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό διαφθοράς, τα έργα να πληρώνονται πολλές φορές πάνω από το κόστος, ενώ με το πρόσχημα της τουριστικής ανάπτυξης να επιδοτούνται μέσω ΕΣΠΑ μικρές και μεγάλες μονάδες δήθεν τουριστικές, αλλά στην πραγματικότητα ιδιόκτητες ή προς πώληση (με ίδιον όφελος) πολυτελείς κατοικίες και βίλες, τώρα είμαστε στη δεκαετία των αναπλάσεων!

Δήμοι μικροί και μεγάλοι προκηρύσσουν γιγαντιαίου κόστους έργα ανάπλασης σε πάρκα και πλατείες αμφιβόλου χρησιμότητος με γρήγορους διαγωνισμούς και συμπτωματικά με τα ίδια 2-3 γραφεία μελετών ανά την Ελλάδα να τα αναλαμβάνουν. Πέρα από τα κακαίσθητα σχέδια, πέρα από τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις και τις επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή δημοτών, επειδή όλες αυτές οι υπέρογκες αναπλάσεις δεν είναι αποκλειστικά για τα σκουπίδια, θα ήταν ίσως χρήσιμο να γίνει μια συνολική και ενδελεχής αποτίμηση από τις αρμόδιες υπηρεσίες (κόστος, αναγκαιότητα του έργου, υπερκοστολογήσεις, συγγενικές σχέσεις κ.λπ.) πριν φτάσουμε ξανά στην περίοδο παραγραφής νέων αδικημάτων με πρόσχημα την ανάπλαση.

Ειδικά τώρα που οι κοινωνικές δομές των δήμων χρειάζονται κεφάλαια περισσότερο από κάθε άλλη φορά για την ανακούφιση των πολιτών με έργα υποδομών (αντιπλημμυρικά, αποχετευτικά, διάνοιξη ρεμάτων, διαχείριση απορριμμάτων και λυμάτων, χώροι περίθαλψης αστέγων και υπηρεσίες αρωγής σε μη δυνάμενους), ας αφήσουν τις «βιτρίνες» των δεκάδων εκατομμυρίων για τοποθέτηση ενός σιντριβανιού ή για την κοπή δέντρων, κι ας ρίξουν το βάρος στα αναγκαία. Στο κάτω κάτω δημοτικές εκλογές έρχονται και οι ξενώνες Λιάπη θα είναι φρέσκοι ακόμα στη μνήμη των δημοτών.

Α.Ψ.