Του Πέτρου Μανταίου

Διαβάζεις και δεν τα πιστεύεις. Μετά κοιτάς την άδεια, για τα επόμενα τριάντα εφτά χρόνια, τσέπη σου και τα πιστεύεις μια χαρά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι πτωχεύσεις, οι χρεοκοπίες, οι τρόικες και τα μνημόνια δεν γίνονται για ψύλλου πήδημα. Εδώ πηδήξανε το πανελλήνιο ελέφαντες και ιπποπόταμοι. Φαντάσου τι αρπαχτή έγινε και τι μίζες πέσανε, αφού –για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής μίζας, έτσι λένε– επιστράφηκαν χρήματα από μίζα στο Δημόσιο. Εσκασαν, φαίνεται, οι σάκοι από το στούμπωμα, κι άρχισε το χρήμα να τρέχει και να μην κρύβεται. Αυτές οι ξηλωμένες ραφές του σάκου λέγονται και… τύψεις εθνικής συνειδήσεως. Τους πήρε ο πόνος…

Ετσι ο… διακεκριμένος μιζοπιάστης Αντώνης Κάντας ήδη κατέθεσε, «σε ειδικό λογαριασμό της Τραπέζης της Ελλάδος», 7.039.000 ευρώ από μίζα, ποσό που, με απόφαση της κυβέρνησης, θα διατεθεί, λέει, στην Παιδεία και την Υγεία∙ την υγειά μας να ’χουμε… Και να θυμηθούμε –μας τα θυμίζουν συνεχώς οι εφημερίδες τελευταία– πως όλη αυτή η ιστορία, το πανόραμα της μίζας, ξεκίνησε το… ηρωικό 1996, άμα τη αναλήψει της πρωθυπουργίας από τον Σημίτη (λέξη δεν έχει πει έως τώρα!), με την περίφημη, οδυνηρή για την Ελλάδα με τρία νεκρά παλικάρια, «κρίση στα Ιμια».

Τότε άλλαξε ο αμυντικός προσανατολισμός της χώρας: περάσαμε από τις περιστολές εξοπλιστικών δαπανών σε δισεκατομμύρια (μετέπειτα) ευρώ για αγορές (που ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί∙ π.χ. υποβρύχια) και εκατομμύρια ευρώ για μίζες, που αμφιβάλλω αν μαθευτεί ποτέ το ακριβές ποσό τους! Και επειδή το χρήμα για τα εξοπλιστικά ήταν πολύ∙ τόσο που μας φαλίρισε. Και επειδή όλα άρχισαν από τα Ιμια σαν απειλή της εθνικής μας ακεραιότητας. Ενδιαφέρον θα είχε να δούμε και από την άλλη μεριά του Αιγαίου: τι μίζα πήραν τότε οι Τούρκοι εθνικιστές που ανέβασαν στα Ιμια την τουρκική σημαία…