Του Γιώργου Σταματόπουλου
Τα όσα καταγγέλλει ο προσωπικός γιατρός του Σπύρου Στρατούλη, ο οποίος διανύει την 58η μέρα απεργίας πείνας, αλλά και η δικηγόρος του σε ό,τι αφορά την (αντιδεοντολογική) αντιμετώπιση του απεργού εκ μέρους του νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού της Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, εγείρουν πολύ μεγάλα ηθικά και επιστημονικά θέματα. Λένε ότι στον χώρο εξέτασης του απεργού βρίσκονταν αστυνομικές δυνάμεις και ότι απαγορεύτηκε στον προσωπικό του γιατρό όχι μόνο να τον εξετάσει αλλά και να συνομιλήσει μαζί του.
Ο δικαιικός πολιτισμός, η δεοντολογία και η ανθρωπιά είναι ξένες έννοιες για ανθρώπους που όφειλαν να έχουν τις καλύτερες σχέσεις μαζί τους, να είναι η φιλοσοφία τους και να ταυτίζονται καθημερινά με αυτές. Ο απεργός έφτασε στο τελευταίο σκαλί διαμαρτυρίας, «παίζοντας» με την ίδια του τη ζωή, διότι «πάγωσαν» ξαφνικά οι άδειες εξόδου που έπαιρνε κανονικά. Ο γιατρός δηλώνει ότι ο Στρατούλης έχει απoλέσει 17 κιλά, είναι έντονα καταβεβλημένος και αδύναμος οργανικά και εκφράζει φόβους ότι μπορούν να εμφανιστούν σοβαρές και μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία του ή και αιφνίδιος θάνατος.
Είναι δυνατόν επιστήμονες άνθρωποι, λειτουργοί της Υγείας, να φέρονται κατά τέτοιον σκαιό τρόπο; Και είναι δυνατόν να μην εκδίδεται απαλλακτικό βούλευμα για αδίκημα που ασφαλώς δεν διέπραξε, αφού ήταν έγκλειστος στη φυλακή; Τι σόι σωφρονιστικό σύστημα είναι αυτό που αυθαιρέτως προβαίνει σε διακοπή νόμιμων αδειών εξόδου; Γιατί επιμένουν, κράτος και Δικαιοσύνη, να δείχνουν ανάλγητοι ή να είναι έτσι; Δεν καταλαβαίνουν ότι προκαλούν το κοινό αίσθημα; Ποια πολιτική (ή «σωφρονιστική») σκοπιμότητα τους τυφλώνει; Δεν σέβονται ότι ο απεργός πείνας βρίσκεται στη φυλακή από 17 ετών, εδώ και 21 χρόνια δηλαδή; Τόσο μένος; Τέτοια εκδικητικότητα; Τα πολιτικά κόμματα κωφεύουν· γιατί;
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τον υπουργό Δικαιοσύνης να παρέμβει, καταγγέλλοντας το σωφρονιστικό σύστημα εν γένει. Το βάρος της αλληλεγγύης και της πολιτικής παρέμβασης καλείται να το σηκώσει γι’ ακόμη μια φορά η ίδια η κοινωνία, εκείνο τέλος πάντων το κομμάτι της που εξακολουθεί να αντιστέκεται στην αυθαιρεσία του κρατικού μηχανισμού, να αμφισβητεί τις δομές του (τεχνοφασιστικού τύπου), να δηλώνει το «παρών» σε όποιον έχει εμπλακεί στα γρανάζια του αιμοδιψούς κι εκδικητικού κράτους.
Ξεχνάμε οι περισσότεροι από εμάς ότι οι φυλακισμένοι εξακολουθούν να είναι άνθρωποι, να έχουν δικαιώματα, ότι ο νόμος προστατεύει την ανελεύθερη ζωή τους (όπως κι αν τη βιώνουν). Απλά πράγματα, εντός του πλαισίου της Δημοκρατίας. Αλλά για ποιαν Δημοκρατία γίνεται λόγος στην Ελλάδα; Πορεία συμπαράστασης απόψε στις 5 μ.μ. στο Μοναστηράκι. Οσοι μπορούν να είναι εκεί.
