Του Γιάννη Η. Χάρη
Κυριακάτικο Βήμα 5/1, λεζάντα σε τρίστηλη φωτογραφία που δεσπόζει στη σελίδα του Πρετεντέρη: «Σκηνή του 2002. Αριστερά γελαστός ο Κάντας με τις μίζες. Δεξιά ξαπλωμένος ο Ακης με τις μίζες. Στο κέντρο αριστερός πολιτικός που δεν έχει σχέση με μίζες αλλά παρουσιάζει το βιβλίο του Κάντα…» κτλ.
Ο μη κατονομαζόμενος «αριστερός πολιτικός που δεν έχει σχέση με μίζες» είναι ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Ας πιστέψω ότι το «δεν έχει σχέση με μίζες» δεν συνιστά κανενός είδους υπαινιγμό, ούτε εκφράζει κάποια ειρωνεία, όπως σίγουρα εκφράζει η «ανωνυμία», που επιλέγεται για να τονίσει τάχα απλώς και μόνο το «αριστερός». Ο συλλογισμός, αν και εφόσον τον δεχτούμε απαλλαγμένο από κάθε άλλη συνυποδήλωση, προβάλλει αφόρητα ανόητος, παιδαριώδης όσο δεν παίρνει άλλο: αν ένας αριστερός παρουσιάζει έναν μιζαδόρο, ας μη μιλάει τότε η αριστερά. Δεν είναι σκέτα πρετεντερισμός. Η επίσημη ανακοίνωση της Ν.Δ., όταν ξέσπασε και η κάντειος μίζα, έλεγε πάλι στον Σύριζα να μη μιλάει, αφού ο ίδιος έχει σε επιτελικές θέσεις τα πρωτοστελέχια του Ακη και αφού δικός του κορυφαίος πολιτικός (ο Κωνσταντόπουλος δηλαδή) παρουσίαζε το βιβλίο του Κάντα.
Μόνιμο το τροπάριο αυτό, ότι δηλαδή ο Σύριζα γίνεται ή έγινε ΠΑΣΟΚ, ότι έχει περιμαζέψει τα ξέφτια του ΠΑΣΟΚ, το ψέλνουν σε όλους τους τόνους Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ –πρόσφατα ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ έγραφε στα Νέα 21/11, με τίτλο «Ο χειρότερος Σύριζα», ότι ο Σύριζα ακριβώς κατάντησε ΠΑΣΟΚ: αυτό δηλαδή με το οποίο συγκυβερνούσε και συννομοθετούσε μέχρι χτες το κόμμα του, θα απαντούσε κανείς στη ΔΗΜΑΡ, όμως αυτό είναι και το μόνο, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, που θα είχε να προσάψει κανείς για το συγκεκριμένο θέμα στη ΔΗΜΑΡ.
Εννοώ πως η ΔΗΜΑΡ, ώς έναν τουλάχιστον βαθμό, σίγουρα το ΚΚΕ, η Ανταρσύα, ο Αλαβάνος, αλλά αυτοί και μόνο, όχι άλλοι, θα είχαν το δικαίωμα να ασκήσουν τέτοιου είδους κριτική, ας πούμε από αριστερά, στον Σύριζα. Ομως το ίδιο το ΠΑΣΟΚ να κατηγορεί τον Σύριζα πως γίνεται ΠΑΣΟΚ είναι ανήκουστο. Αλλά ούτε εδώ είναι το θέμα. Είναι στο ότι με την κατηγορία αυτή το ΠΑΣΟΚ ομολογεί ότι υπήρξε κόμμα σαν αυτό για το οποίο μέμφεται τώρα τον Σύριζα, δηλαδή λαϊκίστικο και δημαγωγικό. Και επιπλέον φαύλο!
Στο προκείμενο δηλαδή, με τα πιο απλά μαθηματικά του κόσμου, αν και ο Κωνσταντόπουλος ήξερε ότι ο Κάντας ήταν μες στη μίζα, αφού ήταν υποτίθεται γνωστό, αφού δηλαδή το ήξεραν οι ίδιοι αυτοί, και άρα ο Κωνσταντόπουλος είναι ίδιος με αυτούς, και άρα ο Σύριζα γενικότερα είναι ίδιος με αυτούς, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Για την πίτα; Κατανοητό. Ας μην καμώνεται όμως την ιδεολογική αντιπαράθεση. Γιατί το να χλευάζει και να κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ και οι συν αυτώ οποιοδήποτε άλλο κόμμα σαν ΠΑΣΟΚ είναι το πιο φαιδρό αλλά και αμοραλιστικό ανέκδοτο των καιρών.
………………………………………………………………………………………………………………………
Μηρός χοιριδίου
«Μαρινάρετε μπούτι [μπούτι;;; άπαπα! μηρό!] από χοιρίδιο με μέλι, μουστάρδα, θυμάρι και φασκόμηλο. [...] Απολαύστε μπούτι από χοιρίδιο με γλάσο μελιού, [...] ντελούξ χοιρίδιο τεμαχισμένο…» Στον λαιμό μου έκατσε, όσο λαχταριστή κι αν φάνταζε, αυτή η διαφήμιση γερμανικής αλυσίδας καταστημάτων που πλημμύρισε τα τηλεοπτικά κανάλια χριστουγεννιάτικα.
Το ’χα ξαναδεί (και το ’χα ξαναγράψει) το «χοιρίδιο» σ’ ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, κι είχα πιστέψει, ο αφελής, πως ήταν μεμονωμένο κρούσμα, έγκλημα άπαξ, στιγμιαίο. Ηθελα να πιστεύω, βλέπετε, πως δεν θα προχωρούσε η τάση λογιόπρεπου ευπρεπισμού, που ήδη έκανε συχνά χοίρους τα γουρούνια που σφάζαμε τα Χριστούγεννα στα χωριά, διαταράσσοντας την αρμονική συμβίωση στη γλώσσα μας του γουρουνιού με το χοιρινό κρέας, του γουρουνόπουλου στη σούβλα ή της γουρουνοπούλας με τα χοιρινά λουκάνικα. Αμ δε. Να τώρα συνταγή για «μπούτι από χοιρίδιο», και με το σχόλιο που έκανα για το μπούτι, να μου το θυμηθείτε, θα τρώμε οσονούπω «μηρό χοιριδίου».
Και βέβαια, θα είναι πάλι (θυμάστε, η μαντάμ Σουσού που ξαναλέγαμε) «ντελούξ».
Θα το φάμε κι αυτό λοιπόν, αν είν’ το τυχερό μας – και δεν εννοώ τώρα το άλλο «τυχερό» που μας ζάλισε τις ίδιες μέρες, το «τυχερό» που εδώ και λίγα χρόνια θέλει να εξοβελίσει το μιαρό και μπασκλάς «γούρι», που χαλάει την υψηλή αισθητική ενός Μεγάρου, ειδικότερα του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής.
Είπα, μου έκατσε στον λαιμό, ήμουν και ψιλοκρυωμένος, πήρα μία από τις γνωστές αντισηπτικές καραμέλες. Αλλά τι διάβασα πως πήρα; «αντισηπτικό τροχίσκο»! Ανέβασα πυρετό πια…
