Της Πηγής Ασυνειδήτου
-Γιατρέ, έχω πάθει νευρικό κλονισμό. Δεν ξέρω τι είναι και εάν είναι αυτό ακριβώς, αλλά δεν αισθάνομαι καλά. Τα νεύρα μου έχουν γίνει κρόσσια. Δεν κοιμάμαι πλέον, δεν τρώω, δεν έχω όρεξη να πάω στο καφενείο. Δεν έχω ξαναπάθει ποτέ στη ζωή μου κάτι τέτοιο. Ούτε όταν ερχόμουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα να εργαστώ. Ούτε τότε. Τώρα όμως φοβάμαι.
-Από πού ήρθατε;
-Από την Ικαρία…
-Η Ικαρία δεν είναι Ελλάδα;
-Ναι, πανέμορφο νησί…
-Τότε γιατί είπατε όταν ήρθατε πρώτη φορά στην Ελλάδα;
-Α, για τότε μιλάτε… Πάνε 25 χρόνια. Σχεδόν το ξέχασα. Από την Αλβανία ήρθα τότε. Αλλά εγώ νιώθω πλέον Ικαριώτης. Είναι ο τόπος μου. Μεγάλωσα, έκανα οικογένεια, δούλεψα, έζησα, γερνάω τώρα στην Ικαρία. Α, υπέροχος τόπος…
-Και γιατί δεν αισθάνεστε καλά;
-Γιατί έμπλεξα…
-Τι εννοείτε μπλέξατε;
-Εγώ είμαι οικοδόμος. Και έφτιαξα πολλά σπίτια, ξέρετε, βίλες… στα γειτονικά νησιά κυρίως, γιατί ευτυχώς η Ικαρία είναι ακόμα λίγο σεμνό νησί…
(σιωπή)
-Να, πώς να σας το πω, έφτιαχνα τα τελευταία χρόνια ένα σπίτι ενός γνωστού κυρίου. Εγώ δεν τον ήξερα. Μου έλεγαν άλλοι, να, αυτός βγαίνει στην τηλεόραση. Μάλλον πολιτικός είναι, επιχειρηματίας, δημοσιογράφος, δεν ξέρω, κάπως διάσημος είναι και πλούσιος. Φαίνεται πάντως καλοζωισμένος. Δεν με νοιάζουν όμως εμένα όλα αυτά. Εγώ του έφτιαξα το σπίτι. Ωραία και καλά. Αλλά είχαμε κάνει μια συμφωνία…
-Δηλαδή;
-Εγώ, πριν αρχίσω μιαν οικοδομή, συζητώ με τους ανθρώπους πώς κάνω τη δουλειά μου και τι απαιτήσεις έχω… ενώ ο κύριος αρχικά συμφώνησε, μετά μπλέχτηκε το πράγμα…
-Δηλαδή;
-Ενώ ο κύριος μου είπε ότι εκείνος θα λείπει και εγώ μπορώ να το φτιάξω, δεν μου είπε ότι το σπίτι ανήκει και σε άλλους…
-Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πάθετε νευρικό κλονισμό;
-Πρέπει να σας το εξηγήσω…
-Δεν του άρεσε η δουλειά σας;
-Οχι, του άρεσε πολύ.
-Δεν συμφώνησε στα λεφτά που του ζητήσατε;
-Οχι, εντάξει κι αυτό…
-Τι είναι τότε;
-Είδατε και εσείς που βιάζεστε; Ολοι έτσι κάνετε στην Αθήνα; Αλλά ξεχνάτε ότι εγώ είμαι από την Ικαρία. Εχουμε τους δικούς μας ρυθμούς. Τη δουλειά σας όμως θα σας την κάνουμε και με το παραπάνω. Οπως την κάναμε. Αλλά δεν θα μας παίρνετε δυο και τρεις και πέντε φορές τηλέφωνο να μας ελέγξετε. Και να μας βάζετε και την πεθερά σας. Με εκείνη τη φωνή… που μου χτύπαγε το τύμπανο… Εγώ όμως δεν έκανα συμφωνία με την πεθερά, έκανα μαζί σας, κύριε. Τι τη βάζετε την κυρία να με ψάχνει… πρωί, πρωί, επειδή δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει, να τα βάζει με τα μαστόρια μου. Και να δίνει εντολές, λες και ξέρει. Και να τα θέλει όλα γρήγορα… Ούτε τον καφέ μας δεν πίναμε… Και λέω από μέσα μου κάνε υπομονή, θα πληρωθείς, θα πάνε στο καλό.
Μετά όμως που ήρθε η ώρα της πληρωμής, τα τηλέφωνα να μην τα σηκώνετε… Κανείς, ούτε η πεθερά. Ετσι κάνετε εδώ στην Αθήνα; Εξαφανίζεστε; Αφού πρώτα μου σπάσατε τα νεύρα, μετά κλείνετε τα τηλέφωνα… Και έβγαινε μια ξένη κυρία και κάτι μπιμπ… τηλεφωνητές, στα γαλλικά, στα γερμανικά, στα ολλανδικά… και πού να ξέρω εγώ τόσες γλώσσες…
Και μια ωραία βραδιά, γιατί, είπαμε, εμείς είμαστε Ικαρία, τι να δω… Ταμπέλα απ' έξω από τη μάντρα ευρωπαϊκής συγχρηματοδότησης… Και πού να βρω εγώ τα λεφτά μου τώρα, που με έχουν συνδέσει με Βερολίνο; Στη Μέρκελ να τα βρω; Στη Μέρκελ;
