→Η ανικανότητα των παικτών του Πανιωνίου να τελειώσουν φάσεις και τα δύο δοκάρια έδωσαν το ματς στον Παναθηναϊκό

Του Κ. Μανωλιουδάκη

Σε άλλες εποχές, όχι πολύ μακρινές, το πανδαιμόνιο από τα σφυρίγματα των φίλων του Παναθηναϊκού θα ακουγόταν μέχρι… το κέντρο της Αθήνας! Το Σάββατο το βράδυ, στην αγχωτική και με μπόλικη δόση τύχης νίκη με 1-0 απέναντι στον Πανιώνιο, κανένας δεν έμεινε και πάλι ευχαριστημένος, αλλά για «γιούχα» ούτε λόγος. Χειροκρότημα από αρκετούς, προβληματισμός και «ξενέρωμα» για κάποιους άλλους που κράτησαν μέσα τους τα συναισθήματα που τους άφησε ο αγώνας, στο πλαίσιο προφανώς της αναγνώρισης των ουκ ολίγων ελαφρυντικών της φετινής ομάδας.

Η ουσία ωστόσο είναι μία και δεν αλλάζει, όπως κι αν αντέδρασε ο κόσμος που πήγε στη Λεωφόρο: με τέτοια αγωνιστική συμπεριφορά, ο Παναθηναϊκός δεν πάει πουθενά. Ούτε κύπελλα μπορεί να ονειρεύεται ούτε εύκολα ευρωπαϊκά εισιτήρια μέσω των πλέι οφ…

Η εικόνα του, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν μιας ομάδας χωρίς αρχή και τέλος, μες στην αναρχία και την ανικανότητα για οτιδήποτε αυτονόητο – σε αντίθεση με το πρώτο μέρος όπου έδειξε κατά κάποιο τρόπο κανονική ομάδα και θα μπορούσε να είχε «καθαρίσει» το ματς.

Ομως, ο Πανιώνιος ανασυντάχθηκε στην ανάπαυλα, διόρθωσε τα τακτικά του λάθη και τότε οι παίκτες του Παναθηναϊκού κατέρρευσαν! Λες και οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων… άλλαξαν φανέλες στα αποδυτήρια.

Ο Παναγόπουλος διόρθωσε τις ανορθογραφίες που υπήρχαν στο αρχικό του πλάνο, οι αντίπαλοί του από το πουθενά πανικοβλήθηκαν και το σκηνικό γύρισε ανάποδα. Για παράδειγμα, ο Μπεργκ, που στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα έκανε ό,τι ήθελε την αμυντική γραμμή του Πανιωνίου, έδωσε τη σκυτάλη στο δεύτερο ημίχρονο στον… Αραβίδη ο οποίος έδινε την εντύπωση ότι έπαιζε μόνος του όλο τον Παναθηναϊκό…

Ειδικότερα ο πλάγιος επιθετικός του Πανιωνίου σκορπούσε τον πανικό, ο προπονητής του ρίσκαρε ολοένα και περισσότερο, αλλά οι «πράσινοι» κράτησαν τη νίκη χάρη στην ανικανότητα των αντιπάλων τους αλλά και την τύχη που τους έκλεισε το μάτι, τόσο στη φάση με το πέναλτι του Λάσνικ όσο και στην κεφαλιά του Λαμπρόπουλου – δύο προσπάθειες που πήγαν στο δοκάρι. Ετσι πήραν «διά πυρός και σιδήρου» τους τρεις βαθμούς, επιστρέφοντας στις νίκες μετά τη «σφαλιάρα» στο Αγρίνιο από τον Παναιτωλικό.

Ισως να του το χρωστούσε η μοίρα του «τριφυλλιού» που αρκετές φορές φέτος στάθηκε άτυχο και έχασε αποτελέσματα μέσα απ’ τα χέρια του. Ωστόσο δεν χωράει αμφιβολία ότι η εικόνα της ομάδας ήταν κάκιστη στο δεύτερο ημίχρονο.

Ομως, πέρα από το αποτέλεσμα, το «καμπανάκι» ακούγεται, πλέον, πάρα πολύ δυνατά. Ειδικότερα η αντίφαση των δύο ημιχρόνων και η μεταμόρφωση της ομάδας σε τόσο μεγάλο βαθμό και προς το χειρότερο μέσα σε 45 λεπτά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να περάσουν στο ντούκου.

Ο Παναθηναϊκός του πρώτου ημιχρόνου θύμισε την καλή, γεμάτη «φρεσκάδα» ομάδα που εμφανίστηκε στο τέλος του πρώτου γύρου του πρωταθλήματος. Με συνοχή στις γραμμές, σαφές πλάνο ανάπτυξης από τα άκρα και τον άξονα, με αδιάκοπο πρέσινγκ ψηλά στην αντίπαλη άμυνα, δίχως προβλήματα ανασταλτικά και με πολύ καλές συνεργασίες στο μεσοεπιθετικό σκέλος.

Στο δεύτερο, σαν να έπεσε ο διακόπτης! Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει να χάνουν το μυαλό τους οι «πράσινοι», όσες δικαιολογίες κι αν υπάρχουν από τις απουσίες.