Η Ενωση Πολιτών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου επισημαίνει ότι πολλές φορές οι μεγάλες ποινές σε κατηγορουμένους για ναρκωτικά βασίζονται σε υπόγειες συνεννοήσεις και διασυνδέσεις

Της Αντας Ψαρρά

Από την Ενωση Πολιτών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου πήραμε μια ανακοίνωση-καταγγελία για ορισμένες «συνήθειες» των Αρχών που αφ’ ενός δένουν τα χέρια δικαστών και αφ’ ετέρου επιφυλάσσουν μια προνομιακή συμπεριφορά απέναντι σε όσους είναι αρεστοί ή χρήσιμοι στις αστυνομικές αρχές.

Η Ενωση εκπροσωπεί με εξουσιοδοτήσεις 700 και πλέον οικογένειες κρατουμένων για υποθέσεις ναρκωτικών και έχει ήδη προσφύγει με αναφορά της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τρία ζητήματα: 1. για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης λόγω υπερπληθυσμού, 2. για την εναρμόνιση της χώρας με την απόφαση-πλαίσιο 2004/757/ΔΕΥ και 1150/2007/ΕΚ, και 3. για την επίλυση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εξαρτημένοι με προσχηματικές καταγγελίες της αστυνομίας σε βάρος τους και την επιβολή υπερβολικών ποινών (1.200 ισόβιες ποινές στην Ελλάδα, όταν σε όλη την Ευρώπη δεν ξεπερνούν τις 500).

«Συγχωροχάρτι»

Ειδικότερα η Ενωση Πολιτών επισημαίνει ένα μεγάλο πρόβλημα που οφείλεται εν πολλοίς στη «συνεργασία ορισμένων αστυνομικών με εμπόρους ναρκωτικών». Συγκεκριμένα καταγγέλλει ότι πολλές φορές οι μεγάλες ποινές βασίζονται σε υπόγειες συνεννοήσεις και διασυνδέσεις με βάση τις οποίες κάποιοι εμφανίζοντας ένα απλό χαρτί της αστυνομίας πιστοποιούνται ως πληροφοριοδότες και στην ουσία απαλλάσσονται από κακουργηματικές πράξεις εμπορίας που φορτώνονται στον τελευταίο τροχό της αμάξης, δηλαδή στον άρρωστο εξαρτημένο.

Η Ενωση καταγγέλλει ακόμα ότι ο δικαστής δεν είναι φυσικά σε θέση να ελέγξει το κατά πόσο ισχύει επί της ουσίας αυτό το αστυνομικό χαρτί. Αυτό το πιστοποιητικό-«συγχωροχάρτι» εκδίδει η Δίωξη Ναρκωτικών ύστερα από πληροφορίες που δίνει κάποιο άτομο, οι οποίες οδηγούν σε εξιχνίαση μιας υπόθεσης. Οι εισαγγελείς που παραλαμβάνουν τα έγγραφα αυτά δεν έχουν, όπως σημειώνει η Ενωση, τη δυνατότητα να γνωρίζουν αν είναι ή όχι προϊόντα παράνομων ή και νόμιμων συνεννοήσεων.

Ως παράδειγμα αναφέρει την ιστορία με τις 35 συλλήψεις του κυκλώματος ναρκωτικών σε Θεσσαλονίκη, Βόλο και Αγρίνιο που οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί και ο διοικητής τους φέρονται να προστατεύουν συγκεκριμένους εμπόρους ναρκωτικών με τη βολική παρουσίασή τους ως «πληροφοριοδοτών» της Δίωξης. Παρουσιάζει, τέλος, η ανακοίνωση αυτή και τη μαρτυρία ενός κρατουμένου, με αρχικά, που αναφέρει ότι κάποιοι έμποροι ευεργετήθηκαν και έπεσαν στα μαλακά με τη βοήθεια προϊσταμένου της Δίωξης Ναρκωτικών που κατέθεσε ότι ήταν πληροφοριοδότες. Η συγκεκριμένη υπόθεση με μηνυτήρια αναφορά έχει κατατεθεί στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου με κοινοποίηση και στον αρμόδιο υπουργό. Το αν έχει ή όχι δίκιο η Ενωση των Πολιτών ίσως κριθεί σε κάποιο δικαστήριο. Το ότι είναι όμως δύσκολο για τις δικαστικές αρχές να διαπιστώνουν αν το χαρτί αυτό της Δίωξης βασίζεται σε πραγματικά ή εικονικά δεδομένα είναι βέβαιο.

Μέσα στις φυλακές γυναικών πάντως υπάρχουν κοπέλες που έχουν καταδικαστεί σε ισόβια, μόνες αυτές από ολόκληρες σπείρες, για εμπορία και μεταφορά τόνων ναρκωτικών ουσιών. Μια περίπτωση μιας βαριά εξαρτημένης που δεν ζύγιζε πάνω από τριάντα κιλά και με την κατηγορία ότι μόνη της κάτω από τη μύτη των Αρχών κατέβασε εκατοντάδες κιλά ηρωίνης και τα μετέφερε σε άλλη τοποθεσία θα ήταν απλά «αστεία» αν δεν υπήρχε δικαστική απόφαση που το έκρινε φυσιολογικό, αθωώνοντας παράλληλα τους «πληροφοριοδότες».