Εδώ και πολλά χρόνια, ο κόσμος παλεύει με τη «μάστιγα» της πολιτικής διαφθοράς. Ο σκοπός είναι προφανώς ιερός. Ο ΟΗΕ και ο ΟΟΣΑ, η Ευρωπαϊκή Ενωση και η «Διεθνής Διαφάνεια», τα ΜΜΕ, τα απανταχού Πανεπιστήμια και οι οργανώσεις της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών δεν κουράζονται να οργανώνουν ημερίδες, να συντάσσουν υπομνήματα, να αναλίσκουν ενέργεια και να διαθέτουν σημαντικούς πόρους στο όνομα της αρετής.
Και όμως, τα κρούσματα φαίνεται να πολλαπλασιάζονται. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους «κατά παράδοσιν διεφθαρμένους», όπως μας λένε, πολιτικούς πολιτισμούς της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Τουρκίας, της Κορέας ή των αφρικανικών προτεκτοράτων. Σε παγκόσμια κλίμακα, από τον Μπους μέχρι τον Πούτιν, από τον Μπλερ μέχρι τον Σρέντερ και από τον Μπερλουσκόνι μέχρι τον Ραχόι και την Ινφάντα του, λίγοι είναι οι ηγέτες που δεν κατηγορήθηκαν για κάποιου τύπου «ύποπτες» ή «άκομψες» ατασθαλίες, συναλλαγές ή διαπλοκές.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Κωνσταντίνου Τσουκαλά στις σελίδες 26,55 της «Εφημερίδας των Συντακτών» που κυκλοφορεί.
efsyn.gr
