Του Θοδωρή Γκόνη*

Εχω ένα φίλο που δουλεύει με μεγάλη επιτυχία το γέλιο, εγώ εργάζομαι στο δάκρυ, μεροκάματο, το βάζω στην άκρη, παίρνω την καμπούρα μου και τον ακολουθώ.

Ανεβαίνουμε σκαλοπάτια, αλώνια ψηλά, λόφους, βουνά, κάστρα και κυλάμε πέτρες, λιθάρια μεγάλα, κοτρόνια, σκάμε στα γέλια.

Το περίεργο είναι ότι αυτός μέσα στα γέλια, κρυφά, όλο και δακρύζει, το αντιλαμβάνομαι, αλλά κάνω το κορόιδο και αναγκάζομαι να παίρνω εγώ το πόστο του γιατί αρχίζει να γέρνει επικίνδυνα το πράγμα και ο δρόμος αυτός είναι στενός, έχει στροφές απότομες, κλειστές, τούνελ, ζικ ζακ, είναι σπαρμένος παντού προσκυνητάρια, μικρά καντηλάκια, είναι απαιτητικός, το ξέρω, το γνωρίζω, χρόνια στο δάκρυ, αν σε βρει σε αδύναμη στιγμή μπορεί να σε γκρεμίσει, να σε τσακίσει, να σε ξεκάνει.

Εχει το γέλιο ένα δάκρυ στο μάτι του, καλοκαιρινό μπουρίνι, αν σε πιάσει μεσοπέλαγα, θα σε πνίξει, πρέπει να είσαι επιδέξιος, να έχεις την τόλμη και την πείρα Γαλαξιδιώτη ναυτικού για να το αντέξεις. Είναι πολύ ύπουλο, αν σε συναντήσει στη στραβή σου μέρα, αν σε αναγκάσει να γελάς από μέσα σου, αν σου γυρίσει το δάκρυ, γέλιο, ψηλώνει η θάλασσα, σηκώνει φουρτούνα, φέρνει θύελλες, κύματα βουνό, κόβει παγόβουνα και σε βουλιάζει στο λεπτό. Εχουν χαθεί και χαθεί άνθρωποι από το μέσα γέλιο. Γελούσαν συνεχώς από μέσα τους όλοι οι αυτόχειρες του κόσμου. Ολοι οι πνιγμένοι χαμογελούν.

Ετσι λοιπόν αναγκάζομαι και παίρνω εγώ το πόστο, στρώνω 14 τραπέζια, εφτά πάνω, εφτά κάτω, αυτά τα ίδια που έστρωνα μικρός, στο εστιατόριο που δούλευα βοηθός και τους φωνάζω όλους. Ερχονται με το γέλιο, με το κλάμα το μέσα της βροχής, με τα καλά τους ρούχα και κάθονται σαν τα πουλάκια στη σειρά, στο σύρμα πάνω, τους σερβίρω, τους κερνάω το κρασί, την μπίρα, το ρακί κι αρχίζω το τραγούδι τους, τις ιστορίες τους, το γέλιο και το κλάμα τους, φτάνει και ο φίλος, έρχεται με τα μολύβια, με τα χρώματα, με τα χαρτιά, με τα κορδόνια του σφιχτά δεμένα, με τους δικούς του, όλοι, όλοι χωράμε, όλα, γέλιο και κλάμα στο ίδιο το τραπέζι μερακλώνουν.

* Για το λεύκωμα «Στο Τούνελ. Σκίτσα 2010-2013» (Αγρα, 2013) του Δημήτρη Χαντζόπουλου

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ο Θ. Γκόνης είναι στιχουργός , συγγραφέας και σκηνοθέτης