Του Πέτρου Μανταίου

Εχω κι εγώ πικρή –με… συνιστώσα ευτράπελη– εμπειρία από το διαβόητο Αστυνομικό Τμήμα Ακροπόλεως, που τώρα («Εφ.Συν.» 15/1) το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. σκοπεύει να καταργήσει «εξαιτίας θεμάτων που δημιουργούνται από την παλαιότητα του κτιρίου, αλλά και λόγω διαμαρτυριών από διεθνείς ανθρωπιστικούς οργανισμούς για τις συνθήκες κράτησης σ’ αυτό»∙ κορυφαίο, νομίζω, γεγονός: ο θάνατος, μέσα στο Α. Τ. Ακροπόλεως, του νεαρού Νίκου Σακελλίων, παιδί πολιτικών προσφύγων του Εμφυλίου, την επομένη του ερχομού του στην Αθήνα από την Τασκένδη, για τον οποίο θάνατο δικάζονται, αυτές τις μέρες, τέσσερις αστυνομικοί τού εν λόγω Τμήματος.

Το μακρινό 1981-82 λοιπόν, ό,τι έχει πάρει τα ηνία το ΠΑΣΟΚ και… άρχεται η προκοπή του έθνους, δυο φίλοι και κουμπάροι βγαίνουν με τις γυναίκες τους από πλακιώτικη μπουάτ τής Κυδαθηναίων και κατευθύνονται προς το παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Ημασταν, ο επιγραφόμενος, με τη γυναίκα μου, τη Χριστίνα, που σκοτώθηκε, τον περασμένο Σεπτέμβριο, σε απερίγραπτο τροχαίο δυστύχημα, και ο Γιώργος Γλυνός, που πέθανε, τον περασμένο Μάιο, μετά από οδυνηρό καρκίνο, με τη γυναίκα του, τη Γιάννα.

Ο διάολος και μας έπιασε, τον Γιώργο και εμένα, ανάγκη για… ψιλό, το οποίο και σπεύσαμε να απορρίψουμε σε γιαπί παρακείμενο της πλατείας Φιλομούσου Εταιρείας. Και εκεί, στην κρίσιμη στιγμή αφάτου ικανοποιήσεως, άστραψαν φλας και οι δύο… κακοποιοί συνελήφθημεν επ’ αυτοφώρω από άνδρες του Αστυνομικού Τμήματος Ακροπόλεως πιστούς στο καθήκον… Οδηγηθήκαμε στο εν λόγω Αστυνομικό Τμήμα, όπου και κρατηθήκαμε «διά τα περαιτέρω» επί τρίωρο…

Μόνο που τα «περαιτέρω» είχαν και άλλα περαιτέρω… Λίγους μήνες μετά το «αθώο» συμβάν, οι δράστες (προφανώς για να προλάβει η Αστυνομία και να μην προλάβουμε εμείς!) λάβαμε κλήση με ορισμό δικασίμου! Ναι, δικαστήκαμε! Απηλλάγημεν βεβαίως ως «μη έχοντες κακήν πρόθεσιν» (γελούσε και η πρόεδρος!). Αστυνομικός μάρτυρας δεν εμφανίστηκε. Αλλά περάσαμε από δίκη. Για κατούρημα…