Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι αποδεδειγμένο, αλλά δεν εννοούμε να το κατανοήσουμε: η φιλαυτία οδηγεί σε τύφλωση και ανοησία, σε απληστία. Αρα, η απληστία δεν είναι γενετικό φαινόμενο, αλλά προϊόν της ανίατης αγάπης προς τον εαυτό μας. Πόσο αλήθεια θα θαυμάζουν εαυτούς οι ογδόντα πέντε εκείνοι συνάνθρωποι, η περιουσία των οποίων ισούται με τις περιουσίες τριών-τεσσάρων δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη! Και καλά αυτοί. Ισως τους αρέσει πραγματικά να κοιτάζονται στον καθρέφτη και να θεωρούν ότι έχουν ανόροφο δείκτη ευφυΐας και ότι καλώς κατέχουν τον μισό οικουμενικό πλούτο. Εκείνο τo σύστημα, το οποίο ανερυθρίαστα και χυδαία αποκαλούμε δημοκρατία, πώς επιτρέπει την ύβριν τούτη; Εννοώ αυτοί που το υπερασπίζονται, δεξιοί και αριστεροί, πόσο θράσος πρέπει να έχουν και πώς το αποκτούν; Τους αρκεί που αυτοί έχουν αποκατασταθεί, έχουν βολευτεί και δεν πάει ο πλούτος να είναι ακόμη και σε έναν άνθρωπο; Νιώθουν καλά, εννοώ κοιμούνται ήσυχοι, ή φτιάχνουν οικογένεια χωρίς καμιά τύψη, καμία ενοχή; Αναλογίστηκαν ποτέ, προβληματίστηκαν για το τι σημαίνει μέτρον, αλληλεγγύη, κοινότητα;
Προφανώς όχι, διότι, διαφορετικά δεν θα προπαγάνδιζαν με τόσο ζέση, τόση δουλοφροσύνη εννοείται, τα αγαθά της δημοκρατίας (που έχει μεν ανισότητες -λένε- αλλά δεν πάει στο διάολο, αυτοί να περνάν’ καλά και ας πεινάνε και μερικά δισεκατομμύρια). Τους βλέπεις πώς κάνουν σαν λυσσασμένοι όταν κάτι φαίνεται να απειλεί τα καθιερωμένα (τα οποία τους προωθούν στη δική τους επαγγελματική καθιέρωση). Τι ύφος, τι εισαγγελικότης εναντίον των προκλητικών της Χρυσής Αυγής λ.χ. Και ας ήσαν οι ίδιοι που στο όνομα της διαβολής της Αριστεράς τούς έδωσαν βήμα και υπόσταση όταν τους υποδέχονταν στα κανάλια τους ή στις εφημερίδες τους. Είναι όλοι τους πανομοιότυποι, ομοιοσύστατοι, λες, εξοργιστικά απλοϊκοί. Με βάση τον ορθό λόγο πετσοκόβουν κάθε τι διαφορετικό, οποιονδήποτε παρεκκλίνει από την ορθότητά τους.
Αλλά δεν είναι ο ορθός λόγος που μας λείπει, διότι αυτός ερμηνεύεται κατά πώς θέλουν οι νόμοι των ισχυρών ή της δημοκρατίας που αναφέραμε στην αρχή. Εκείνο που μας λείπει είναι ο κοινός νους, η βαθιά προαιώνια βιοσοφία, το μέτρον. Ολα τα άλλα είναι ύβρις και όπως φώναζε ο Εφέσιος παππούς ύβριν χρη σβεννύναι μάλλον ή πυρκαϊήν. Η πυρκαγιά όσο και να δηώσει, έδαφος ή ανθρώπους, κάποτε θα κατασβεστεί, η αλαζονεία ποτέ· γίνεται δεύτερη φύση στους εξ αυτής καταληφθέντες. Δεν μπορείς να τους πεις εξαπατηθέντες, όχι. Γνωρίζουν πολύ καλά πού πατάνε (επί του κοινού νου, είπαμε), όπως επίσης τι εκστομίζουν προκειμένου να μη χάσουν τα επιχρυσωμένα ψιχία που τους πετάει το πολυπλόκαμο εξουσιαστικό τέρας-κράτος. Ούτε εξαπατημένοι είναι ούτε σχιζοφρενείς. Υπηρετούν με ακρίβεια το κακό, μάλιστα έχουν χίλιους τρόπους (γελοίους και απεχθείς) να το υπερασπίζονται. Το εκνευριστικό είναι ότι όλα αυτά τα πνευματικά σκέλεθρα, αυτά τα ασπόνδυλα όντα, βγάζουν γλώσσα, χωρίς ντροπή, εναντίον εκείνων, που προσπαθούν να σώσουν την ελάχιστη λαϊκή αξιοπρέπεια. Δεν είναι απλώς εκνευριστικό· είναι εγκληματικό. Ολα τούτα τα φερέφωνα της εξουσίας δεν βλέπουν ότι πραγματικοί τρομοκράτες είναι αυτοί οι ογδόντα πέντε Κροίσοι της Γης και οι υποτακτικές τους κυβερνήσεις. Και επίσης οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι και οι ίδιοι αυτοί, οι σπουδαίοι, οι ευνοούμενοι του συστήματος, οι τελάληδες της ψεύδους πραγματικότητας, τρομοκρατούν!
