Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εάν τα πολιτικά κόμματα συνεχίσουν να ασκούν κλασική πολιτική (ξέρουν αυτά τι σημαίνει ο όρος), ο βούρκος στον οποίο έχει μπει το πολιτικό σύστημα θα εξαπλώνεται. Δίνουν και παίρνουν οι δημοσκοπήσεις και τίποτε δεν αλλάζει. Ο κυβερνητικός αυταρχισμός διογκώνεται, το αριστερό τραύλισμα μελωδεί, οι ακροδεξιοί παραληρούν, τα δικαιώματα ρίχνονται στον Καιάδα. Φρίκη. Πείνα. Σχιζοφρένεια. Τα media εντούτοις ασχολούνται με τον Ξηρό ή τον αστέρα της νέας πολιτικής, τον γνωστό συγγραφέα με τις εξαιρετικές επιδόσεις (όχι μόνο λογοτεχνικά…).
Λοιπόν, να τελειώνει αυτή η ιστορία με τους «αναγνωρίσιμους» συμπολίτες που τραβάνε ψήφους και λοιπά παραδοξολογήματα. Εχει κουράσει τον κόσμο αυτή η νοοτροπία και, βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά – ή με την ιδεολογία που εμπνέει τα αριστερά κόμματα. Με τη στάση της συμμετέχει στο πανηγύρι των εκλογών, επιτείνει την ψευδαίσθηση, ούτως ή άλλως, συμμετοχής και ελευθερίας. Ας κάνουν ό,τι θέλουν τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν, ας μετέλθουν όποιο διαφημιστικό τερτίπι, έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τι άλλο να προτείνουν παρά το θέαμα, που δεν έχει καμία σχέση με τη ζώσα πραγματικότητα. Τα αριστερά κόμματα οφείλουν να απαλείψουν από την προεκλογική λίστα υποψηφίων τον κάθε τζιτζιφιόγκο που παρελαύνει στα θέατρα και τις τηλεοράσεις και εμπορεύεται την εικόνα του (όντως, την εικόνα του! Εικονολάτρες καταντήσαμε, μας κατάντησαν, εννοείται. Ποιοι; Η Αριστερά).
Εχουν να πουν κάτι για τη βελτίωση της ζωής των πασχόντων, για τη μη χειροτέρευση της κωλοζωής έστω; Ας το πουν με περηφάνια και σοβαρότητα, χωρίς να ενδιαφέρονται για το τι λένε οι δημοσκοπήσεις. Μα, ζούμε μες στο θέαμα, θα πουν οι υπεύθυνοι του προεκλογικού προγράμματος. Ε, τσακίστε το θέαμα ή μετατρέψτε το σε πραγματικότητα. Εάν θέλουν, μπορούν, αλλά δεν θέλουν και δεν μπορούν ταυτόχρονα. Το παιχνίδι είναι στην τηλεόραση, ισχυρίζονται με μπόλικη και σίγουρη βαρβαρότητα, ή στο δίκτυο, ή δεν ξέρω πού αλλού, μακριά πάντως από το είναι ανθρώπων και πραγμάτων.
Μ’ αυτά τα κομματικά μυαλά δεν πάνε μπροστά οι ιδέες, μήτε τα κινήματα, μήτε η δημοκρατία για την οποία όλοι κόπτονται και οι περισσότεροι ασελγούν πάνω της. Είναι αλήθεια. Οι πολιτικοί (μας) είναι (πολύ) παλαιάς κοπής, έχουν κακή σχέση με την ηθική (ανάθεμα αν ποτέ προβληματίστηκαν για τη σημασία της έννοιας), αδιαφορούν για την κοινωνία, αγνοούν τα προβλήματα. Το αποδεικνύουν αυτό κάθε μέρα, είτε χυδαιολογώντας στην αρρωστημένη Πνύκα είτε ψηφίζοντας χωρίς αιδώ μνημόνια και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που τους καταργούν ως προσωπικότητες, τους ακυρώνουν ως πολιτικούς, αλλ΄ αυτοί το βιολί τους. Η έδρα να ’ναι καλά (και ο πλούτος που αποφέρει – και απ’ ό,τι φαίνεται είναι πολύς, πάρα πολύς, αμέτρητος τούτος ο πλούτος). Μια χώρα υφίσταται τον βιασμό των δανειστών επειδή οι πολιτικοί μας και οι επιχειρηματίες, φτωχοί άπληστοι, άρπαξαν το χρήμα των πολιτών και το μετέτρεψαν χωρίς κανέναν έλεγχο σε ό,τι η ματαιοδοξία τους διέτασσε. Να μην ταυτιστούν με τους δημοσκόπους τα αριστερά κόμματα˙ θα γίνουν ίδια προβάλλοντας στην υπόθεση το μέλλον τους.
Το μέλλον είναι εδώ. Οχι με Τατσόπουλους.
