Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες μια επιστολή στο διαδίκτυο με σειρά φωτογραφιών που δείχνουν Ευρωπαίους και Ελληνες αξιωματούχους να δηλώνουν ότι «[…] η Ελλάδα θα μπει σε τροχιά ανάπτυξης και θα επιστρέψει στις αγορές». Κάθε αξιωματούχος εμφανίζεται τρεις φορές και η δήλωσή του είναι ακριβώς ίδια και τις τρεις. Το μόνο που αλλάζει είναι η πρώτη, εισαγωγική του φράση. Το 2012…, λέει την πρώτη φορά. Το 2013…, τη δεύτερη. Το 2014…, την τρίτη. Η απίστευτη υπομονή με την οποία έχουμε δεχτεί ως λαός αυτές τις δηλώσεις, φτάνοντας μάλιστα να κάνουμε και πλάκα ακούγοντάς τες, αγγίζει τα όρια της απάθειας. Απάθεια θυμίζει επίσης και η μοιρολατρική αποδοχή των αλλεπάλληλων μέτρων με τα οποία μας βομβαρδίζουν οι κυβερνήσεις εδώ και τρία χρόνια, για το καλό μας. Και ίσως αυτή η απάθεια έχει δώσει αέρα στους υπουργούς της κυβέρνησης και ανοίγουν πια το στόμα τους και λένε ό,τι να ’ναι.
Μιλάει ας πούμε ο Βαρβιτσιώτης με θέμα την τραγωδία στο Φαρμακονήσι και λέει ότι «γίνεται αντικείμενο χαζής πολιτικής εκμετάλλευσης». Τα βάζει με τον επίτροπο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, ότι δήθεν «θέλει να δημιουργήσει πολιτικό ζήτημα». Ισχυρίζεται ότι η πρόθεση του σκάφους του Λιμενικού ήταν όχι να ρυμουλκήσει το σκάφος με τους μετανάστες στις τουρκικές ακτές, αλλά να το μεταφέρει με ασφάλεια σε ένα ελληνικό λιμάνι. Και προσθέτει με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Δεν πιστεύω ότι κανείς θέλει να ανοίξουμε τις πύλες και όλοι οι μετανάστες να απολαμβάνουν άσυλου στη χώρα», ανατρέποντας τον προηγούμενο ισχυρισμό του. Αφού, υπουργέ μας, δεν θέλετε να ανοίξετε τις πύλες, τότε γιατί το Λιμενικό ήθελε να ρυμουλκήσει τους μετανάστες σε ελληνικό λιμάνι; Ό,τι του καπνίσει κάνει πια αυτό το Λιμενικό;
Μην ανησυχείτε, υπουργέ μας. Απαθείς ακούσαμε την αντιφατική δήλωσή σας, σχεδόν δεν ίδρωσε το αυτί μας. Απρακτοι, κυβέρνηση και λαός, σας είδαμε να μιλάτε σχεδόν εύχαρις για τον θάνατο των δώδεκα ανθρώπων –από τους οποίους εννέα παιδιά- και ούτε μια στιγμή να μη νιώσετε την ανάγκη να εκφράσετε τη θλίψη σας. Εστω τυπικά, ψεύτικα, για τα μάτια. Τα δικά μας μάτια, που έχουν δει πολλά, γυρίζουν από την άλλη για να μη σας βλέπουν την ώρα που κάνετε τις δηλώσεις σας. Μερικοί, οι πιο ακραίοι, φτάνουν να κλείσουν τον διακόπτη της τηλεόρασης. Κι αυτή είναι όλη μας η εναντίωση στις απεχθείς συμπεριφορές, δικές σας και άλλων, που μας έφεραν εδώ που φτάσαμε.
Ομως πώς μπορούμε να αποστρέψουμε το βλέμμα από εκείνον τον άνθρωπο που θέλει να μιλήσει αλλά δεν μπορεί, γιατί έχασε τη γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά του στη θάλασσα; Πώς μπορούμε να πάψουμε να σκεφτόμαστε το δικό του βλέμμα – δεν κατηγορεί κανέναν ο δύστυχος, μόνο θρηνεί και κοιτάζει ίσια μπροστά χωρίς να βλέπει, γιατί δεν υπάρχει κάτι μπροστά του, όλη η ζωή είναι πια πίσω του. Πίσω του σε μια «φουρτουνιασμένη» θάλασσα (αλλά όχι και με καμιά τρομερή φουρτούνα – λέγεται πως ο άνεμος έφτανε στα 6 Μποφόρ, όπως συνήθως στο Αιγαίο), μια ανάσα πριν φτάσει εκεί που του είχαν υποσχεθεί, κι είχε κι ο ίδιος πιστέψει, πως θα είναι η ελευθερία και το όνειρο για μια καλύτερη ζωή.
Το Φαρμακονήσι και οι χειρισμοί του Λιμενικού δεν μας τιμούν, αντίθετα μας κάνουν να ντρεπόμαστε, ειδικά όταν βλέπουμε με σάρκα και οστά μπροστά μας τα ανθρώπινα ναυάγια να καταφτάνουν στον Πειραιά, τρομοκρατημένα από την υποδοχή στον τόπο που έλπιζαν πως θα γίνει η καινούργια τους πατρίδα. Η αναλγησία του υπουργού, όμως, μπροστά στον ανθρώπινο πόνο δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί ντροπή, αλλά οργή.
