Ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι έχουν αποκλειστεί από τη δημόσια υγεία και το πολιτικό σύστημα, αντί να συνθέτει, διαλύει. Η υγειονομική κρίση στο σύστημα υγείας καλά κρατεί

«Το 1983 ιδρύθηκε το ΕΣΥ! Το 2013 επανιδρύουμε το ΕΣΥ!». Το επιφώνημα του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά λίγο πριν μπει το 2014 ήταν η κατακλείδα ενός λόγου παραπλανητικού, με συνείδηση ελαστική. «Ο πρωταρχικός στόχος μας στην υγεία είναι να προσφέρονται στον Ελληνα πολίτη όλες οι βασικές υπηρεσίες υγείας, στην περίθαλψη, στη διάγνωση, στο φάρμακο, στη θεραπεία και στην αποκατάσταση», από τη μία, αλλά λίγο αργότερα ξεκαθαρίζεται πως πρόκειται για «ένα δίχτυ ασφαλείας της υγείας για τους Ελληνες πολίτες το οποίο θα εξασφαλίζει πρόσβαση σε μια δέσμη στοιχειωδών υπηρεσιών φροντίδας υγείας. Αυτή είναι η στόχευσή μας». Σε μια εποχή που η ανάγκη καθολικής ασφαλιστικής κάλυψης του πληθυσμού «φωνάζει», ο πρωθυπουργός παπαγαλίζει το «μάθημα» της διεθνούς επιτήρησης… Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να ξεπεράσει σε εμμονή κι εξάρτηση από την ξένη καθοδήγηση τον σύγχρονο υπουργό Υγείας Αδωνι Γεωργιάδη. Με τους δημοσιονομικούς στόχους των δασκάλων του κατά νου αραδιάζει από αναλήψεως καθηκόντων του σοφιστείες στον πολίτη κι αντιμετωπίζει τους συνομιλητές του με ανυπολόγιστη αγένεια και προκλητικότητα.

Τρεις στους δέκα πολίτες βρίσκονται σε καθεστώς αποασφάλισης κι έξι στους δέκα μιλούν για οικονομικά εμπόδια κατά την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Αμφισβητείται ο δικαιωματικός πυρήνας του δημόσιου συστήματος υγείας. Η «μεταρρύθμιση» δεν είναι παρά το περιτύλιγμα. Μέσα βρίσκονται η μείωση των παροχών, το νεοφιλελεύθερο ξεπούλημα στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, γιατί μόνον έτσι θα βγουν τα νούμερα. Το βασικό πακέτο παροχών του πρωθυπουργού θυμίζει τη βασική σύνταξη που εγγυάται το ελάχιστο. Ο ασφαλισμένος, διότι ο ανασφάλιστος έχει αποκλειστεί από τη δημόσια υγεία, θα έχει ένα μίνιμουμ περίθαλψης που άγνωστο είναι αν θα περιλαμβάνει τη νοσηλεία και τη φαρμακευτική αγωγή – τα δύο μεγέθη που τον πιέζουν. Αν κρίνουμε από τα εισιτήρια υγείας (health vouchers) που έχουν διανεμηθεί σε 200.000 (!) ανασφάλιστους, καλύπτεται για την έγκυο, για παράδειγμα, ένας αριθμός επισκέψεων στον γυναικολόγο αλλά όχι η γέννα.

Το πολιτικό σύστημα, αντί να συνθέτει, διαλύει, αντί να αναζητά -αν όχι να έχει ήδη βρει- μια ελληνική λύση για να βγούμε από την υγειονομική κρίση, απορρυθμίζει δραματικά το σύστημα υγείας. Αντί να σχεδιάζει ένα αποδοτικό ΕΣΥ για το μέλλον, το διαγράφει.