Συμβολική πρωτοβουλία γυναικών απέναντι στο σχέδιο νόμου που ενέκρινε η ισπανική κυβέρνηση
Της Χριστίνας Πάντζου
Χιλιάδες πολίτες συναντήθηκαν την περασμένη εβδομάδα μπροστά στη Γαλλική Πρεσβεία στη Μαδρίτη παραδίδοντας στις γαλλικές διπλωματικές αρχές εκατοντάδες επιστολές γυναικών και γιατρών με αίτημα «υγειονομικού ασύλου» ώστε να μπορούν να κάνουν αμβλώσεις στη γείτονα. Η συμβολική πρωτοβουλία της οργάνωσης Decidir nos hace libres (DNHL, «αποφασίζοντας γινόμαστε ελεύθεροι»), ενός συντονιστικού οργάνου 250 οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, αποτελεί μία από τις πολλές δράσεις που έχουν προγραμματιστεί για τους επόμενους μήνες, σαν απάντηση στο νομοσχέδιο που ενέκρινε η συντηρητική κυβέρνηση Ραχόι τον περασμένο μήνα και στην ουσία καταργεί το δικαίωμα άμβλωσης. Το νομοσχέδιο, που αναμένεται να ψηφιστεί έως το καλοκαίρι, καταργεί τον νόμο που είχαν θεσπίσει οι σοσιαλιστές το 2010 και ορίζει ότι άμβλωση μπορεί να γίνεται μόνο (και με ποινή φυλάκισης για τους γιατρούς παραβάτες) έως την 12η εβδομάδα της κύησης, εάν αυτή είναι συνέπεια βιασμού ή επιφέρει σοβαρό σωματικό ή ψυχικό κίνδυνο για τη γυναίκα. Προϋπόθεση η τελευταία που πρέπει να πιστοποιείται από δύο ανεξάρτητους γιατρούς έπειτα από εβδομάδων διαβούλευσης και γραφειοκρατικών διαδικασιών. «Δίχως ελεύθερη άμβλωση θα πεθάνουμε» έλεγαν τα συνθήματα του Συντονιστικού, εξηγώντας πως αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο η Ισπανία επιστρέφει σε «έναν μεσαίωνα», στα χρόνια της απαγόρευσης και της παρανομίας, αναγκάζοντας τις γυναίκες είτε να καταφεύγουν σε γειτονικές χώρες αν διαθέτουν χρήματα είτε να θέτουν σε κίνδυνο την υγεία τους με ανασφαλείς πρακτικές. «Με τον νόμο του 2010 καμιά γυναίκα δεν ήταν αναγκασμένη να κάνει έκτρωση. Με αυτόν πολλές θα υποχρεωθούν να κάνουν παιδιά. Υπάρχει απόλυτη σύγχυση ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό ήθος και το Κράτος αναλαμβάνει να αποφασίσει αντί των γυναικών», λέει η Ισαμπέλ Σεράνο, εκπρόσωπος της DNHL. Είναι το νομοσχέδιο που περισσότερες αντιδράσεις έχει προκαλέσει από την άνοδο του Λαϊκού Κόμματος στην εξουσία, καθώς σε αυτό δεν αντιτίθενται μόνο οι γυναικείες οργανώσεις, αλλά και μέλη του κυβερνώντος κόμματος, σύσσωμη η αντιπολίτευση, η πλειοψηφία των ΜΜΕ και το 62% των Ισπανών. Επιπλέον ο Ραχόι αντιμετωπίζει τα επικριτικά σχόλια του Ευρωκοινοβουλίου. Η επιλογή της Γαλλικής Πρεσβείας δεν ήταν τυχαία. Η Γαλλία, που από το 1975 με τον διάσημο πλέον νόμο της Σιμόν Βέιλ έχει νομιμοποιήσει την άμβλωση, πριν από λίγες ημέρες κατάργησε από τη σχετική νομοθεσία την προϋπόθεση να αποδείξει η γυναίκα ότι «η κύηση την φέρνει σε δυσχερή θέση», πρόβλεψη που ούτως ή άλλως δεν εφαρμοζόταν. Ο νέος νόμος, που ψηφίστηκε στο πλαίσιο ευρύτερων ρυθμίσεων για την ισότητα των δύο φύλων, ορίζει την άμβλωση ως «απόλυτο και δίχως κανέναν όρο δικαίωμα των γυναικών» ενώ ήδη από τον περασμένο Οκτώβριο εγκρίθηκε η πλήρης κάλυψης των αμβλώσεων από όλα τα ασφαλιστικά ταμεία.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Κίνα: Μάνα Κουράγιο
Βοηθά με κάθε τρόπο την αναζήτηση άλλων οικογενειών που έχασαν τα παιδιά τους
Η Γιε Ζινξιού δεν έχει ξεχάσει ούτε στιγμή εκείνη την ημέρα του 1993 όταν ο γιος της εξαφανίστηκε. Αφησε τα πάντα πίσω της, σπίτι, σύζυγο, οικογένεια και δουλειά. Ο,τι ήταν η ζωή της μέχρι εκείνη την ημέρα σβήστηκε από τον χάρτη της ψυχής της. Κίνησε την οδύσσεια της αναζήτησής του. Διέσχισε δέκα επαρχίες. Επιβίωσε κάνοντας ό,τι βρισκόταν στον δρόμο της: έπλυνε πιάτα, μάζεψε σκουπίδια, σέρβιρε ποτά κι όταν δεν βρισκόταν τίποτα, απλώς δανειζόταν.
Περιπλανήθηκε 17 χρόνια με τις φωτογραφίες του γιου της στα χέρια της. Και τελικά τον βρήκε, υιοθετημένο από μια πλούσια οικογένεια. Διαψευσμένο όνειρο η αγκαλιά που δεν της έδωσε ο νεαρός που κάποτε ήταν παιδί της. Εμεινε ένα μόνο χρόνο μαζί της κι έπειτα έφυγε και ποτέ πια δεν έμαθε γι΄ αυτόν. Η Γιε έκλεισε τα 59 και τρία χρόνια τώρα είναι άστεγη και μόνη. Στους δρόμους του Φούζου, στις ανατολικές ακτές της Κίνας, την ξέρουν σαν την «Μάνα Κουράγιο». Παρά την εύθραυστη υγεία της, βοηθά με κάθε τρόπο την απεγνωσμένη αναζήτηση άλλων οικογενειών που έχασαν τα παιδιά τους και δεν παύει να δείχνει στους περαστικούς φωτογραφίες αγνοούμενων παιδιών.
Ξέρει πως δεκάδες χιλιάδες παιδιά, στην πλειονότητά τους αγόρια, κάθε χρόνο απάγονται από τις πιο φτωχές επαρχίες της Κίνας από κυκλώματα που συνήθως τα πωλούν σε πλούσιες οικογένειες της εύπορης ανατολικής Ακτής. Με την πολιτική του ενός παιδιού, πολλές οικογένειες δεν ρισκάρουν να φέρουν στον κόσμο ένα (άχρηστο;) κορίτσι και προτιμούν την ασφάλεια της αγοράς ενός γιου. Το πρώτο δεκάμηνο του 2013 οι αρχές διέσωσαν από αυτά τα κυκλώματα 24.000 παιδιά. Η Γιε δεν μετανιώνει ούτε για μία από τις ημέρες που έζησε: «Το πώς ζει ο γιος μου τη ζωή του είναι δικό του θέμα. Αλλά ένα είναι το σίγουρο: όταν εξαφανίζεται το παιδί σου δεν μπορείς να σταματήσεις να το ψάχνεις. Εγώ βρήκα το δικό μου, αλλά άλλοι γονείς όχι. Δεν θα πάψω να ψάχνω όσο θα έχω κουράγιο».
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Φωτίζοντας το βαθύ σκοτάδι
Η Αννα Σταρκ και η Αντρια Σρέστα ήταν τελειόφοιτες Αρχιτεκτονικής όταν το 2010 έγινε ο σεισμός που ισοπέδωσε την Αϊτή. Κοίταζαν στην τηλεόραση τις σκηνές της καταστροφής, ολόκληρες γειτονιές μεταμορφωμένες σε ερείπια, άνθρωποι αλλόφρονες που έχασαν τους αγαπημένους τους και το βιος τους, τις πολιτείες από τέντες που στήνονταν ανάμεσα στα χαλάσματα, την απόγνωση στα μάτια των ανθρώπων. Ηταν τότε που αποφάσισαν να αλλάξουν το θέμα της πτυχιακής τους και να εστιάσουν σε καινοτόμες λύσεις για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών. «Βλέπαμε εκατομμύρια ανθρώπους στοιβαγμένους σε στρατόπεδα, οικογένειες να μένουν στο σκοτάδι με το που έδυε ο ήλιος και φρικτές ιστορίες για απαγωγές και βιασμούς. Και σκεφτήκαμε πως υπήρχε κάτι που η ανθρωπιστική βοήθεια δεν είχε συνυπολογίσει: φως για όλους έτσι ώστε να τους προσφέρει λίγη παρηγοριά στις πιο σκοτεινές τους ώρες», λέει η Αντρια Σρέστα.
Ετσι, στην κουζίνα του σπιτιού τους γεννήθηκε το LuminAID, ένα πλαστικό αδιάβροχο κάλυμμα που φουσκώνει σαν μαξιλάρι και έχει ενσωματωμένο ένα κύκλωμα με ηλιακό συλλέκτη και επαναφορτιζόμενη μπαταρία: επτά ώρες στον ήλιο αρκούν για 10 ή 16 ώρες φως, ανάλογα με την έντασή του. Το LuminAID είχε γεννηθεί και ήδη σήμερα έχει συνδράμει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σε περισσότερες από 15 χώρες, περισσότερες μονάδες να έχουν διατεθεί στην Αϊτή, το Λάος και τις Φιλιππίνες. Μιλώντας στην τελετή απονομής του βραβείου «Μητέρες της Εφευρετικότητας» με το οποίο τιμήθηκαν οι δύο εμπνευσμένες αρχιτεκτόνισσες, η Αννα Σταρκ ξεδίπλωσε το δικό της όραμα ως επαγγελματία: «Μητέρα της Εφευρετικότητας είναι αυτή που κατανοεί βαθιά τις ανάγκες των ανθρώπων για τους οποίους σχεδιάζει ένα προϊόν ή υπηρεσία έτσι ώστε να μπορεί να τους προσφέρει λύσεις. Πιστεύω ότι η καινοτομία είναι συνώνυμο του αντίκτυπου: να παίρνεις μια ιδέα ή ένα όνειρο και να το κάνεις πραγματικότητα για τους πολλούς».
