→Οταν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων τίθενται υπό αμφισβήτηση στη Νιγηρία, στην Ουγκάντα, αλλά και στη Ρωσία του Πούτιν, καλό είναι να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη και στην Ευρώπη

Η Ημέρα της Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος αυτή τη φορά, στην Ιταλία, προσέλαβε έναν ακόμη ευρύτερο χαρακτήρα. Οπως πάντα οργανώθηκαν τελετές για να μην ξεχάσει κανείς ποτέ τη θυσία των Εβραίων της Ρώμης, το ότι από τα 1.024 άτομα που μεταφέρθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, επέστρεψαν ζωντανά μόνο 16.

Παράλληλα με τη βάρβαρη, κτηνώδη στρατηγική που στόχευε στον αφανισμό του εβραϊκού έθνους, στην Μπολόνια, η ιστορική έδρα Il Cassero της οργάνωσης Arcigay θέλησε να οργανώσει μια έκθεση με φωτογραφίες και έργα τέχνης αφιερωμένη στη θυσία χιλιάδων ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και τρανσέξουαλ, που έχασαν επίσης τη ζωή τους στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

«Ημουν δεκαεννέα ετών και έζησα τον απόλυτο τρόμο, την πείνα, την απελπισία», είπε στους δημοσιογράφους η Λούσι, μια Ιταλίδα τρανσέξουαλ ενενήντα ετών, η οποία κατάφερε να επιζήσει και να διηγηθεί την εμπειρία της. «Ηθελα πάντα να ξεχάσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Το μόνο που επιθυμείς, όταν βρίσκεσαι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, είναι να πεθάνεις», λέει η Ιταλίδα παρενδυτική.

Ο τίτλος της έκθεσης του Cassero είναι Rosa Cenere (Ροζ Σταχτί) και εκτός από την καλλιτεχνική παράμετρο, βασίζεται σε μια αναλυτική ιστορική έρευνα. Για ομοφυλόφιλους που εστάλησαν στην εξορία, καταδικάστηκαν σε καταναγκαστικά έργα και συχνά, στη συνέχεια, μεταφέρονταν στα στρατόπεδα με στόχο την εξόντωση. Μια έκθεση σημαντική, για να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη και για να παρουσιαστεί και μια άγνωστη, συχνά, όψη της πραγματικότητας.

«Υπάρχει ακόμη ένα εμφανές πρόβλημα. Τα γεγονότα αυτά δυσκολεύονται να ενταχθούν στην επίσημη, γενικά αποδεκτή Ιστορία, στη μνήμη των κοινωνιών μας», σχολίασε, εύστοχα, ο Βιντσέντσο Μπρανά, πρόεδρος του Cassero-Arcigay της Μπολόνια. Τη στιγμή που τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων τίθενται υπό αμφισβήτηση στη Νιγηρία, στην Ουγκάντα, αλλά και στη Ρωσία του Πούτιν, καλό είναι να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη και στην Ευρώπη, η οποία πρέπει να τιμήσει, επιτέλους, όλα τα θύματα του ναζι-φασισμού.

Και να καταφέρει να προλάβει σήμερα άλλες εκτρωματικές πρωτοβουλίες: χθες βράδυ, ακριβώς, παρουσιάστηκε στη Ρώμη, στο θέατρο Lo Spazio, το έργο «Sissy Boy», όπου ο ηθοποιός Γκαλιάνο Μαριάνι δείχνει πόσο εφιαλτική μπορεί να γίνει η ζωή για έναν έφηβο, για έναν άνθρωπο που δεν είναι τόσο αρρενωπός όσο θα τον ήθελε η «καθώς πρέπει» κοινωνία.

Ενα θεατρικό έργο-καταγγελία, αυτό της Φράνκα ντε Αντζελις, που εμπνέεται από πραγματικά γεγονότα: από τρομερές «διορθωτικές θεραπείες», που θα έπρεπε να μετατρέψουν τους ανθρώπους από γκέι σε στρέιτ ή σε «σωστούς άνδρες». Θεραπείες οι οποίες εφαρμόστηκαν -με πλήρη αποτυχία, ασφαλώς- στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ κάποιοι επιχείρησαν να τις μεταφέρουν και στην Ευρώπη. Υπήρξαν επιστήμονες, όπως ο Αμερικανός Τζορτζ Ρέκερς, που υποστήριξαν ότι «όταν ένα αγόρι έπαιζε με κούκλες, η μητέρα του, για να το τιμωρήσει, έπρεπε να πάψει να το χαϊδεύει και να το φιλά, να του στερήσει την αγάπη της».

Από το Cassero της Μπολόνια μέχρι το θέατρο Lo Spazio της Ρώμης. Με κύριο κοινό στοιχείο, τον σεβασμό κάθε ανθρώπου, της διαφορετικότητας, του πλούτου που κρύβουμε μέσα μας. Για να μην υπερισχύσει, ποτέ πια, κανένας μιμητής του ναζιστικού και φασιστικού παραληρήματος.

Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελλάκης