Για τη γάτα μου, την Γκρίζα Βιολέτα, που εξαφανίστηκε στις 18 Οκτωβρίου

Της Μαρίας Μήτσορα

Καθόμαστε με την ασημένια γάτα μου στην αυλή αργά τη νύχτα. Της κάνω παρέα για να πάρει τον αέρα της και να δει για λίγο τον ουρανό με τ’ άστρα. Αυτή η γάτα που στο διαμέρισμα έμοιαζε από βασιλική γενιά, εδώ στο χωριό μεταμορφώθηκε σ’ ένα πλάσμα θλιβερό και τρομαγμένο. Τρέμει ακόμα και τις δύο νεαρές γάτες της αυλής, τον Τζάρτζαλο και τον Γοργώλιο, που δεν είναι πάνω από τριών μηνών. Αισθάνεται, υποθέτω, όπως θα ένιωθα κι εγώ αν με υποχρέωναν να πάρω μέρος σ’ έναν αγώνα επιβίωσης με αντίπαλο την κυρία Τούλα. Με την κυρία Τούλα συμφάγαμε προ ολίγου στη βεράντα της κυρίας Ευαγγελίας, ο τοίχος πίσω μας μαύρος από έντομα της νύχτας. Αυτό το δείπνο θα μου μείνει αξέχαστο. Η κυρία Τούλα καθόταν απέναντί μου, χήρα πολύ γελαστή, ζωντανή μέχρις αγριότητας, γλυκιά και παχιά με πενήντα πρόβατα. Εχει και γίδια, έχει κι αμπέλια, όπου πηγαίνει καβάλα στο γαϊδουράκι της και μιλάει γι’ αυτό σαν να είναι άνθρωπος. Σφάζει κότες χωρίς να έχει διανοηθεί ποτέ ότι είναι μια εικόνα φρίκης ένα κεφάλι αποκομμένο. Κεφάλι κότας ή το κεφάλι της Μαρίας Αντουανέτας θα ήταν για εκείνη ένα και το αυτό. Από την άλλη, έχει ταΐσει πολλά μικρά αρνάκια με μπιμπερόν όταν η μάνα τους δεν είχε γάλα. Εχει γεννήσει κι η ίδια δύο παιδιά και θα ήταν ικανή να κόψει κάποιον ομφάλιο λώρο, δικό της ή ξένο, με τα δόντια. Με λίγα λόγια, η κυρία Τούλα, που δεν έχει διαβάσει ποτέ στη ζωή της κανένα βιβλίο παρά μόνο την ιστορία της κιβωτού του Νώε, είναι μια γυναίκα ευχάριστη και θα την προξένευα πρόθυμα σε πολλούς καταθλιπτικούς. Ομορφη δεν είναι, ούτε κι άσχημη, δεν τη χαλά ούτε τη φτιάχνει ο μοναδικός κοπτήρας που μοιάζει να της σουβλίζει το επάνω χείλος. Η κυρία Τούλα, που μόνον εγώ στο τραπέζι απόψε της απευθυνόμουν με το σεις και με το σας, είναι πέρα από την ομορφιά και την ασχήμια, πέρα από τη γνώση και την άγνοια, εκρηκτική και πληθωρική σαν τη ζωή όταν ευωδιάζοντας σε κάνει χώμα και λίπασμα στο χώμα για να συνεχίζει να πολλαπλασιάζεται.