Αντίδοτο στη λιτότητα οι φτηνές, νόστιμες και γκουρμέ συνταγές της
Της Χριστίνας Πάντζου
«Φτώχεια είναι να μην ξέρεις πώς να πεις στο παιδί σου ότι δεν έχεις να του δώσεις μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα που σου ζητά». Η Τζακ Μονρό, που κάποτε (σε μια άλλη ζωή που χάθηκε αιφνίδια) ήταν δημοτική υπάλληλος στην κομητεία του Εσεξ, χρειάστηκε πολλές φορές να αρνηθεί κάτι τόσο απλό στον γιο της όταν επιστρέφοντας από την άδεια μητρότητας την απέλυσαν.
Ηταν 2012 και το επίδομα ανεργίας και τα 120 ευρώ τον μήνα που έπαιρνε για το νεογέννητο της επέτρεπαν να ξοδεύει μόλις 12 ευρώ την εβδομάδα για φαγητό. Κατέφυγε στα πάντα. Απενεργοποίησε την τηλεόραση, έκλεισε το καλοριφέρ, αποσύνδεσε το ψυγείο, επέβαλε το ημίφως και τα κεριά, πούλησε έπιπλα και κουρτίνες.
Από την εμπειρία της να επινοεί τρόπους επιβίωσης και να ξυπνά κάθε πρωί με την αγωνία πώς να βρει κάτι να φάει γεννήθηκε ένα βιβλίο: «Η πείνα πληγώνει». Και από το πάθος της να μην αφήσει τη σκληρή πραγματικότητα να τη λυγίσει άρχισε να μαγειρεύει συνταγές που στοιχίζουν λιγότερο από μια λίρα.
Διασημότητα
Σήμερα η 25χρονη Τζακ είναι πια μια διασημότητα ως «σεφ της λιτότητας». Η αλυσίδα σουπερμάρκετ Sainsbury την έκανε πρωταγωνίστρια της νέας της διαφημιστικής καμπάνιας.
Οι φτηνές, νόστιμες και γκουρμέ συνταγές της παρελαύνουν κάθε εβδομάδα στον «Γκάρντιαν». Και αυτή την εβδομάδα κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο της «A Girl Called Jack» (Μια κοπέλα ονόματι Τζακ).
Η Μελίσα, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, απαντά σε όσους απαξιωτικά την κατηγορούν ότι «πούλησε τη φτώχεια της» πως μέχρι να αλλάξουν οι πολιτικές που τη γεννούν πρέπει να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου. «Είμαι συνεπής με τη ζωή μου. Δεν είμαι ένας σεφ για την ανώτερη μεσαία τάξη, όπως ο Τζέιμι Ολιβερ, αλλά μια ανύπαντρη μητέρα με τατουάζ, που μαγειρεύει για τους πολλούς».
Η Τζακ συνεχίζει να ζει στο μικρό της σπίτι στο Σάουθεστ και παρά τη φήμη και το χρήμα, από τα πολλά πλέον έσοδά της κρατά 1.400 ευρώ τον μήνα και προσφέρει τα υπόλοιπα στην Oxfam και την Ομάδα Δράσης για την Παιδική Φτώχεια.
Και όσο κι αν την επικρίνουν για τις γκουρμέ συνταγές (από τα λαζάνια με κοτόπουλο έως το χάμπουργκερ καρότου με κάρι) που προτείνει σαν αντίδοτο στη λιτότητα, εκείνη επιμένει πως θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί τη φαντασία της για να βρίσκει τις πιο φτηνές προτάσεις και να προσφέρει στις χιλιάδες οικογένειες που οδηγήθηκαν στη φτώχεια το δικαίωμα σε νόστιμα γεύματα.
…………………………………………………………………………………………………………………………………
Ενας γελοίος ανιχνευτής έρωτα
Ο καρδιακός παλμός υπολογίζει το… «Ποσοστό Αληθινής Αγάπης»
Μπορεί ούτε καν ο Φρόιντ να μην κατάφερε να απαντήσει στο «Τι θέλει μια γυναίκα», αλλά Ιάπωνες σχεδιαστές της εταιρείας Ravijour υπόσχονται ότι έλυσαν το μυστήριο με έναν νέο «έξυπνο στηθόδεσμο» που υποτίθεται ότι «ξέρει πώς πραγματικά αισθάνεται η γυναίκα». Λέγεται True Love Tester, φέρει ενσωματωμένο αισθητήρα που καταγράφει τον καρδιακό παλμό μιας γυναίκας και βάσει αυτού υπολογίζει το «Ποσοστό Αληθινής Αγάπης» ώστε όταν αυξηθεί στα «σωστά όρια» να ξεκουμπώνει αυτόματα και με αστραπιαία ταχύτητα. Δεν είναι μόνο το άβολο του γελοίου προϊόντος, που δεν στηρίζεται σε καμιά επιστημονική έρευνα, καθώς οι καρδιακοί παλμοί μπορεί να αυξηθούν για λόγους άσχετους με την ερωτική διέγερση, π.χ. όταν μια γυναίκα τρέχει, τρομάζει κ.λπ. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε φορά που αυξάνουν σημαντικά οι καρδιακοί παλμοί μιας γυναίκας, σουτιέν αρχίζουν και εκσφενδονίζονται στον αέρα. Αλλά και την ταλαιπωρία τού πώς στα κομμάτια θα το βγάλει όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με κάτι που δεν «αγαπά αληθινά», όπως το να κάνει ένα μπάνιο ή απλώς να πέσει για ύπνο. Οποιες κι αν είναι οι προθέσεις της εταιρείας και των δύο αντρών σχεδιαστών του προϊόντος, αυτό που υπονοούν με αυτόν τον νέο «φύλακα του γυναικείου ήθους» είναι ότι μια γυναίκα πρέπει να είναι «αληθινά ερωτευμένη» με έναν άντρα για να κάνει σεξ μαζί του. Ή ότι επειδή είναι ερωτευμένη με κάποιον κάθε φορά που θα τον βλέπει θα πρέπει να γδύνεται. Ή ότι αν θέλει να βγάλει το σουτιέν της δίχως να αγαπά τον άλλον, κάνει κάτι που δεν είναι σωστό. Το πιο εξοργιστικό, σχολιάζει η σχεδιάστρια Μπέτσι Τζόνσον, είναι ότι θεωρεί θέσφατο πως οι γυναίκες δεν ξέρουν τα πραγματικά τους συναισθήματα και τις διαθέσεις του σώματός τους και χρειάζονται κάποιον ή κάτι να αποφασίσει γι’ αυτές, να τους λέει τι νιώθουν ανά πάσα στιγμή και να τις κατευθύνει προς τη σωστή συμπεριφορά.
…………………………………………………………………………………………………………………………………
Τέχνη για το έλλειμμα γυναικών
Τεράστιες φιγούρες από μαύρο ατσάλι δεσπόζουν στη φετινή Εκθεση Τέχνης της Ινδίας (indiaartfair.in/), σαν ελάχιστος φόρος τιμής στα εκατομμύρια των γυναικών που κάθε χρόνο «χάνονται» στη χώρα.
«Τα τρία γλυπτά φαντάζουν σαν μαύρες τρύπες στον ουρανό, όπου εκατομμύρια κορίτσια εξαφανίζονται», λέει η καλλιτέχνιδα Λίνα Κέτζριγουαλ, που με τις απόκοσμες φιγούρες της εγκατάστασης M.I.S.S.I.N.G. δίνει μια εικαστική απάντηση στις έρευνες που αποκαλύπτουν πως το αριθμητικό χάσμα ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες στη χώρα βαθαίνει. Οι αμβλώσεις θηλυκών εμβρύων, ο φόνος μικρών κοριτσιών και ο θάνατός τους λόγω παραμέλησης και κακοποίησης αποτελούν μια πραγματικότητα που έχει οδηγήσει την Ινδία να έχει μόλις 914 γυναίκες ανά 1.000 άντρες. Ερευνα του Αναπτυξιακού Προγράμματος του ΟΗΕ το 2010 κατήγγειλε ότι στην Ασία υπάρχει ένα «έλλειμμα» 96 εκατ. γυναικών, που στη συντριπτική του πλειονότητα απαντά σε Ινδία και Κίνα.
Η έκθεση φέτος έχει στόχο να μιλήσει για τα καίρια προβλήματα που αντιμετωπίζει η ταχέως μεταβαλλόμενη Ινδία και τις προκλήσεις μιας κοινωνίας που αδυνατεί να προσαρμοστεί σε αυτές τις αλλαγές. Η κουλτούρα της απαξίωσης των γυναικών, που τόσο τραγικά έχει απασχολήσει τα διεθνή ΜΜΕ λόγω του κύματος αποτρόπαιων βιασμών και φόνων γυναικών, αντιστέκεται σθεναρά και διαποτίζει όλους τους θεσμούς. Λίγες μόνον ημέρες μετά τον ομαδικό δημόσιο βιασμό μιας κοπέλας που επιβλήθηκε από «συμβούλιο γερόντων» ως τιμωρία της για «ανάρμοστη σχέση», η Ασα Μίρτζε δήλωνε πως οι γυναίκες «είναι σε κάποιο βαθμό υπεύθυνες για τον βιασμό καθώς το ντύσιμο και η συμπεριφορά τους παίζουν ρόλο σε αυτόν».
Η Μίρτζε δεν είναι μια τυχαία πολιτικός, αλλά μέλος της Επιτροπής Γυναικών της κυβέρνησης της Μαχαράστρα, ενός θεσμού που, υποτίθεται, πρέπει να προασπίσει τα δικαιώματα και την ασφάλεια των γυναικών σε μια χώρα όπου ένας βιασμός συντελείται κάθε 22 λεπτά.
