Ο ευφυής Πολωνός αρχιμουσικός Μιχάλ Νεστέροβιτς κέρδισε από τους μουσικούς της τον καλύτερο εαυτό τους, ειδικά στη «Συμφωνία αρ. 5» του Τσαϊκόφσκι. Σπάνια έχουμε απολαύσει τόσο γενναιόδωρα καλό παίξιμο
Του Γιάννη Σβώλου
Ακόμη μία από πολλές απόψεις εξαιρετική συναυλία –πρώτη που παρακολουθήσαμε μετά την Πρωτοχρονιά- έδωσε η ΚΟΑ στο Μέγαρο Μουσικής υπό τον Μιχάλ Νεστέροβιτς (31/1/2014). Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τα τρία πρώτα μέρη από το χορόδραμα του Γιώργου Ζερβού «Ερως και Ψυχή». Το έργο ήταν παραγγελία του ΟΜΜΑ για τον Μήνα Χορού του 1997, όπου είχε πρωτακουστεί ηχογραφημένο από την Καμεράτα υπό τον Θόδωρο Αντωνίου.
Η ωραία, ζωντανή εκτέλεση από μεγάλη συμφωνική ορχήστρα υπό τον ευφυή Πολωνό αρχιμουσικό ανέδειξε πλήρως την ενορχηστρωτικά μεστή γραφή του Ζερβού, τις υφολογικές καταβολές στον επιγονικό Ρομαντισμό του ώριμου Μάλερ και τις συνειδητές συγγένειές της προς τα κεντροευρωπαϊκά νεορομαντικά ιδιώματα του 20ού αιώνα, τις σοφά υπολογισμένες εμπρεσιονιστικές πινελιές. Το όλο επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά τις ανεξάντλητες δυνατότητες δημιουργικής αξιοποίησης του ρομαντικού ήχου.
Ακολούθησε το «Κοντσέρτο για άρπα» του Μπουαλντιέ, έργο σύγχρονο των πρώτων Συμφωνιών του Μπετόβεν. Το ερμήνευσε η ικανότατη, κορυφαία αρπίστρια του αθηναϊκού συνόλου Γωγώ Ξαγαρά. Η δεξιοτεχνικά ασφαλής, γεμάτη αυτοπεποίθηση ανάγνωσή της υπηρέτησε αβίαστα το υπέρκομψο, καθαρόαιμα γαλλικής αισθητικής κοντσέρτο, ενώ η συνοδεία από δραστικά περιορισμένο κλιμάκιο της ορχήστρας, που έπαιξε συντονισμένα και με σφρίγος, επέτρεψε στον ευαίσθητο ήχο του οργάνου να προβληθεί άνετα στη μεγάλη αίθουσα.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τη «Συμφωνία αρ. 5» του Τσαϊκόφσκι. Ηταν μία απίστευτη έκπληξη: η ενίοτε ακαδημαϊκής γραφής συμφωνία -κάποιες στιγμές ηχεί σαν Μπραμς… μεταφρασμένος στα ρωσικά!- αναδύθηκε πλήρως απαλλαγμένη από τις σκουριές αναρίθμητων εκτελέσεων και ρητορικών υπερθεματισμών, παλλόμενη από εκφραστική αμεσότητα, ωστική δύναμη, λυρισμό. Εχοντας απόλυτη, συνεχή, συνολική εποπτεία της μουσικής δραματουργίας του έργου, ο Νεστέροβιτς απέδωσε την τυπικά ανοδική ακολουθία διαθέσεων, από το πένθιμο εμβατήριο της έναρξης έως τον θορυβώδη θρίαμβο του φινάλε, με σιγουριά και ευστοχία. Η ερμηνεία του διέθετε άρρηκτη συνοχή μουσικού ειρμού, αποδοτική κάθετη οργάνωση του συμφωνικού ήχου, καλοζυγιασμένες μεταπτώσεις ρευστότητας και ταχυτήτων, ταιριαστά υστερικές κορυφώσεις που δόθηκαν τραχιά και με σημειακά αχαλίνωτες εξάρσεις δυναμικής, συναρπαστικά επιθετικές εμβατηριακές επελάσεις.
Οι μουσικοί της ΚΟΑ έπαιξαν με εγρήγορση, προσφέροντας τον καλύτερο εαυτό τους. Σπάνια απολαύσαμε τόσο γενναιόδωρα καλό παίξιμο από όλα ανεξαιρέτως τα ξύλινα και χάλκινα πνευστά: εκφραστικά υποβλητικές συνεισφορές από κλαρίνα, όμποε φαγκότα, θεϊκής ρευστότητας ξετύλιγμα μελωδίας του κόρνου στο Andante. Ομοίως τα έγχορδα διέθεταν πλατιές διαβαθμίσεις δυναμικής, διαφάνεια, καλοσυντονισμένο παίξιμο στις αλλεπάλληλες παραγράφους δράσης, απολαυστικά ανάλαφρο, χορευτικό σερφάρισμα της μελωδίας στο βαλς τού Allegro moderato.
Συγκεφαλαιωτικά: άριστη μετάκληση ξένου αρχιμουσικού, απολαυστική συναυλία, τρανή απόδειξη του ποιού της δουλειάς που έχει κάνει ο Χριστόπουλος με την ΚΟΑ!
