→Σε όσες γραμμές του μετρό λειτούργησαν, οι επιβάτες του παστώθηκαν σαν σαρδέλες σε κονσέρβα
Λονδίνο Του Ισαάκ Α. Καριπίδη
«Tube» στα αγγλικά σημαίνει σωλήνας. «The Tube» οι Λονδρέζοι αποκαλούν το μετρό της πόλης. Πρόκειται για τον παλιότερο υπόγειο σιδηρόδρομο του κόσμου. Πέρυσι έκλεισε 150 χρόνια. Το πρώτο του ταξίδι, μάλιστα με τρένα που δούλευαν με κάρβουνο, το έκανε τον Γενάρη του 1863 από το Πάντιγκτον ώς το Φάριγκτον. Μια απόσταση περίπου 15 λεπτών. Εκείνη την εποχή το χρησιμοποιούσαν μόλις 33.000 επιβάτες. Με τα χρόνια αναπτύχθηκε και ξεπέρασε κατά πολύ τον αρχικό του σχεδιασμό. Σήμερα αριθμεί 270 σταθμούς, 11 γραμμές και 402 χιλιόμετρα σιδηροδρόμου. Κάθε χρόνο εξυπηρετεί πάνω από ένα δισ. επιβάτες.
Νούμερα που από τη μια προκαλούν δέος και από την άλλη δείχνουν πόσο απαραίτητο «εργαλείο», κυρίως για τους κατοίκους της πόλης, είναι το μέσο αυτό. Καθημερινά το χρησιμοποιούν τρία εκατομμύρια άνθρωποι. Οι περισσότεροι για να πάνε στη δουλειά τους. Την Τρίτη το βράδυ τα δύο μεγάλα εργατικά σωματεία ξεκίνησαν 48ωρη απεργία εκφράζοντας έτσι την αντίθεσή τους στα σχέδια του οργανισμού να κλείσει τα εκδοτήρια εισιτηρίων. Υπολογίζεται ότι θα χαθούν 950 θέσεις εργασίας.
Η διεύθυνση του μετρό υποστηρίζει ότι οι αλλαγές αυτές είναι απαραίτητες για τον εκσυγχρονισμό του, ενώ παράλληλα, με κάθε ευκαιρία, υπογραμμίζει πως κανείς από τους σημερινούς εργαζόμενους δεν πρόκειται να χάσει τη δουλειά του. Οι εργαζόμενοι με τη σειρά τους τονίζουν ότι οι περικοπές αυτές θα έχουν άμεση επίπτωση στην ασφάλεια τόσο των ίδιων όσο και των επιβατών. Ο δήμαρχος του Λονδίνου χαρακτήρισε την απεργία «άσκοπη», ο Κάμερον έκανε λόγο για «ντροπή» και έτσι το «ποτήρι ξεχείλισε» και η κινητοποίηση των συνδικάτων είχε μεγάλη επιτυχία.
Αυτό που ακολούθησε ήταν πρωτοφανές για την πόλη. Οποιος κυκλοφόρησε στους δρόμους αυτές τις μέρες, όπως ο υπογράφων, είδε υπόστεγα στις στάσεις των λεωφορείων πλημμυρισμένα από ανθρώπους. Ουρές από υποψήφιους επιβάτες που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούσαν τα εκατό μέτρα. Το ίδιο και στις πλατφόρμες του υπέργειου σιδηροδρόμου. Σε όσες δε γραμμές του μετρό λειτούργησαν, οι επιβάτες του παστώθηκαν σαν σαρδέλες σε κονσέρβα.
Αρκετοί προτίμησαν να περπατήσουν. Πολλοί χρησιμοποίησαν τα ποδήλατά τους. Τα ταξί είχαν την τιμητική τους, αν και τα τεράστια μποτιλιαρίσματα στους δρόμους έκαναν την κίνηση με το αυτοκίνητο ουσιαστικά ακινησία. Ενας φίλος, για απόσταση μόλις δύο χιλιομέτρων, μέσα στην πόλη, πλήρωσε χθες 60 ευρώ στο ταξί. Και τελικά πήγε στον προορισμό του περπατώντας. Χθες οι κάτοικοι του Λονδίνου θύμιζαν καραβάνια προσφύγων που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να περπατούν μέσα στη νύχτα για να φτάσουν σε κάποιο κατάλυμα.
Αν μη τι άλλο, η κατάσταση αυτή δείχνει πόσο εύθραυστες είναι οι σύγχρονες κοινωνίες. Ακόμη και στα καλά οργανωμένα κράτη, όπως είναι η Βρετανία. Δείχνει επίσης πόση ανάγκη έχει ο ένας τον άλλο. Ακόμη και αν δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μια μικρή απεργία παρέλυσε μια μεγάλη πόλη. Αλήθεια, μια μεγαλύτερη κινητοποίηση τι θα μπορούσε να πετύχει;
